Rozwój osobisty Medytacje terapeutyczne - Audiobook mp3

nie podejmuje wyzwań i wysiłku, wówczas jakość jego życia ulega stopniowemu pogorszeniu i regresowi. 1. POCZĄTEK WĘDRÓWKI Nie bój się. Nie lękaj się. Nie bądź tchórzem. Nie poddawaj się. Nie upadaj na duchu. Nie uśmiercaj nadziei. Nie daj za wygraną. Nie zamykaj się w sobie. Nie załamuj się. Bądź sobą. Celuj wysoko i ambitnie. Popraw się. Musisz się zmienić. Będzie dobrze. Wszystko się ułoży, bądź tylko cierpliwy. Głowa do góry. Dziękuję za dobre rady, ale po co mi one, skoro wywołują tylko kolejne zniecierpliwienia, rozczarowania i frustracje. Wszyscy wokół są mądrzejsi, gdyż podsuwają mi gotowe rozwiązania, ale czy ktokolwiek z tych wszystkich chociaż mnie rozumie? Czy ktokolwiek z tych wszystkich byłby wdzięczny za poradę, którą sam mi oferuje. A czy wiedziałby chociaż co z nią zrobić? Wszyscy wokół są odważniejsi, gdyż zdają się stać ponad moimi problemami, tak jakby swoje pokonali i niczego się już nie boją. Mówią mi czego mam nie robić i jaki mam być. Radzą co czynić i czego zaniechać. Nie wiedzą tylko, że to nie zadziała, bo spełnienie ich oczekiwań leży poza moją gotowością. Nie jestem ani gotowy, ani umiejętny, by na zawołanie zmienić swoje życie, przestać się bać albo być sobą, tym bardziej, że ja jeszcze nie wiem jaki jestem. Także proszę, odczepcie się z tymi swoimi poradami, bo nie są one funta kłaków warte. Te pięknie brzmiące frazesy i truizmy już tylko mnie zniechęcają, odbierając namacalną jeszcze energię i siłę. Chcę zacząć uczyć się zaufania wobec siebie samego i przejąc rolę własnego doradcy zamiast wysłuchiwać tych ochoczo adresowanych do mnie dobrych i ponoć sprawdzonych rad. Nie muszę być od razu doskonały. Daję sobie zatem prawo do błędu, pomyłki, nieumiejętności, a nawet porażki. Będę się uczył zarówno na swoich sukcesach jak i potknięciach, ale przynajmniej wiem, że wymagania jakie sobie postawię będą wynikać z własnej hierarchii potrzeb i oczekiwań. Ale od czego mam zacząć? Może nawet dostrzegam nowo powstającą motywację do rozwoju, zauważam pojawiające się przebłyski i zalążki wiary w siebie, moja psychiczna percepcja zaczyna rejestrować odcienie pozytywnych emocjonalnych kolorów, których do tej pory nie odczuwałem. Coś się zaczęło, chociaż nie udzieliłem sobie żadnej jeszcze odpowiedzi, a pytanie od czego zacząć pozostało nietknięte, ani moją wolą, ani czynem, ani jakąkolwiek nawet intencją fizycznego ruchu. Myślę intensywnie, lecz nadal nie wiem jak zainicjować punkt startu. Które z moich problemy wymagają prawa pierwszeństwa, jakie zadania uczynić najwyższym priorytetem, co w ogóle jestem zdolny zmienić i poprawić, na co i jaki mam rzeczywisty wpływ? Czy muszę zrozumieć psychologiczne przyczyny moich problemów i niepowodzeń, czy też wystarczy podjąć wyzwanie i przez działanie zmieniać jego skutki na przyjemniejsze i bardziej oczekiwane? Które aspekty mojego życia wymagają zmian - jakość związku partnerskiego, relacja z dziećmi, edukacja i wykształcenie, praca zawodowa (lub jej brak), kontakty towarzyskie, a może jakieś aspekty osobowościowe lub cechy charakteru? Jest tyle obszarów w mojej wewnętrznej i zewnętrznej rzeczywistości, których nie akceptuję i jestem niezadowolony. Mam problem z rozpoznaniem i kontrolą emocji, gdyż czasem postępuję inaczej, niż chciałbym, czego często później żałuję. W pewnych sytuacjach reaguję impulsywnie, agresywnie, złośliwie, awanturniczo czy zawadiacko, albo ulegle, małostkowo, bojaźliwie, tchórzliwie. Nie potrafię z niektórymi ludźmi rozmawiać otwarcie, odważnie i asertywnie, lecz kluczę w niedomówieniach i kłamstwach, budując bardzo skomplikowany i zagmatwany obraz wzajemnych relacji. Odczuwam trudności gdy powinienem poprosić, podziękować lub szczerze przeprosić, gdyż chora duma, pycha i zażenowanie powstrzymują mnie od zdjęcia korony z głowy. Targają mną lęki i obawy dotyczące przyszłości, utraty pracy, katastroficznych zdarzeń, odrzucenia, braku akceptacji, przemocy, niekorzystnego przebiegu różnych nadchodzących sytuacji, itd. Często czuję się niedoceniony, lekceważony, krytykowany, wykorzystywany, niepotrzebny. W moim życiu panuje albo zamęt albo rutynowy i niezmienny scenariusz kolejnego dnia. Mało jest miejsca na spontaniczność, szaleństwo, twórczą samorealizację, ekscytującą nieprzewidywalność. Nie wiem czym jest prawdziwy spokój, bo ciągle żyję w pośpiechu i amoku. Gdy nie mam pracy jest mi źle, bo jak tu żyć bez pieniędzy. Gdy mam pracę to i tak zarabiam za mało, więc gromadzę więcej frustracji niż radości i satysfakcji. A przecież są jeszcze inne problemy - rodzinne, medyczne, wychowawcze, sąsiedzkie, ekonomiczne, ... Jestem przerażony i przygnębiony gdy pomyślę o całym tym nadbagażu, który każdego dnia dźwigam na plecach. C