Przeznaczenie dusz

swoją obecnością jako pacjenci. Jeżeli przedstawione tu twierdzenia są sprzeczne z twoimi przekonaniami, wiarą lub osobistą filozofią, zatrzymaj dla siebie tylko to, co pozostaje z nimi w zgodzie, a resztę odrzuć. II Śmierć, żałoba i pocieszenie Zaprzeczenie i akceptacja Przeżywanie utraty ukochanej osoby jest dla człowieka jedną z najtrudniejszych prób. Doskonale wiadomo, że żałoba polega na przechodzeniu przez określone etapy, takie jak początkowy szok, zaprzeczenie, złość, depresja i wreszcie pewnego rodzaju akceptacja. Każdy z tych etapów emocjonalnego rozstrojenia ma różną intensywność i różny czas trwania - od kilku miesięcy do kilku lat. Utrata kogoś, z kim łączy nas silna więź, może być źródłem wielkiej rozpaczy, która jest jak studnia bez dna i od której nie ma ucieczki, ponieważ śmierć wydaje się tak okrutnie ostateczna. W społeczeństwie zachodnim przekonanie o definitywności śmierci stanowi przeszkodę na drodze do odzyskania równowagi. Żyjemy w dynamicznej kulturze, w której możliwość utraty własnej osobowości wydaje się nie do pomyślenia. Dynamikę śmierci w kochającej się rodzinie można porównać do cieszącej się dużą popularnością sztuki teatralnej, w której, po odejściu jednej z gwiazd, następuje całkowita dezorganizacja. Aktorzy drugoplanowi miotają się, próbując poradzić sobie z koniecznością wprowadzenia zmian w scenariuszu. Przepastna luka w opowieści, jaką pozostawia po sobie odchodzący, wpływa na przyszłe role pozostałych aktorów. Widać tu pewną dychotomię, ponieważ kiedy dusze znajdują się w świecie duchowym, przygotowując się do nowego wcielenia, żartują sobie z prób, jakie odgrywają przed kolejnym wielkim spektaklem na Ziemi. Wiedzą, że wszystkie role są tylko tymczasowe. W naszej kulturze nie przygotowujemy się w odpowiedni sposób do śmierci, która ma kończyć nasze wcielenie, ponieważ jest czymś, czego nie możemy zmienić ani naprawić. Kiedy się starzejemy, lęk przed śmiercią zaczyna nas zżerać. Czai się w ciemności, niezależnie od naszych przekonań na temat tego, co dzieje się z nami po śmierci. Opowiadając o życiu po śmierci podczas wykładów, byłem zaskoczony, że najsilniejszy strach przed śmiercią zdawały się przejawiać osoby o bardzo tradycyjnych poglądach religijnych. Dla większości z nas ten lęk wiąże się z nieznanym. Jeżeli nie przeżyliśmy doświadczenia poza ciałem lub nie przeszliśmy regresji do poprzedniego wcielenia, podczas której przywołalibyśmy wspomnienie śmierci kończącej poprzednie życie, śmierć pozostaje dla nas tajemnicą. Stanięcie z nią twarzą w twarz jako jej uczestnik lub obserwator może być bolesnym, smutnym i przerażającym doświadczeniem. Ludzie zdrowi nie chcą o niej rozmawiać, ale i poważnie chorzy często uciekają przed tym tematem. W związku z tym w kulturze, w której żyjemy, śmierć traktowana jest ze wstrętem. W XX wieku wiele się zmieniło w podejściu do tematyki życia po śmierci. W początkowych dekadach poprzedniego stulecia większość ludzi wychodziła z tradycyjnego założenia, zgodnie z którym dysponują tylko jednym życiem. Szacuje się, że w ostatnim trzydziestoleciu XX wieku 40 procent Amerykanów wierzyło w reinkarnację. Taka zmiana podejścia nieco ułatwiła zaakceptowanie śmierci osobom, które stały się bardziej uduchowione i przestały uważać, że śmierć to odejście w niepamięć. Jednymi z najbardziej znaczących aspektów mojej pracy poświęconej światu duchowemu jest dowiadywanie się, jakie uczucia towarzyszą umieraniu z punktu widzenia opuszczającej życie doczesne duszy oraz w jaki sposób dusze starają się dotrzeć do tych, których zostawiają na Ziemi, i jak próbują ich pocieszyć. W tym rozdziale chciałbym przedstawić przykłady potwierdzające, że to, co czujemy gdzieś głęboko w sobie po stracie bliskiej osoby, nie jest beznadziejnym pragnieniem. Osoba, którą kochamy, tak naprawdę nie odeszła. Należy również pamiętać o tym, co napisałem w ostatnim rozdziale na temat dwoistości duszy. Kiedy inkarnujemy, część naszej energii pozostaje w świecie duchowym. Gdy dusza bliskiej nam osoby powróci do duchowego domu, będzie tam na nią czekać ta część naszej energii, którą tam zostawiliśmy. Ta część naszej energii czeka tam również na nas i nasze ponowne zjednoczenie z nią. Pokrewne dusze nigdy tak naprawdę się nie rozdzielają - to jedno z moich najważniejszych odkryć. Kolejne części książki przedstawiają określone metody wykorzystywane przez dusze do komunikowania się z ich ukochanymi osobami. Dusza może zacząć korzystać z tych technik od razu po fizycznej śmierci i stosować je w bardzo intensywny sposób. Tak czy inaczej, odchodząca dusza z nie