Ebook Powiem Wam, co o tym myślę mobi,epub

Didion z 1967 r. na temat kultury młodzieżowej z dzielnicy Haight-Ashbury i światka narkotykowego w San Francisco. Pewnego wieczoru autorka znajduje się z kilkorgiem swoich bohaterów w miejskim parku Panhandle. ... śpiewa Janis Joplin z Big Brother, niemal każdy jest na haju i między trzecią a szóstą zapowiada się całkiem miłe niedzielne popoł No i kogo widzą moje oczy, jeśli nie Petera Berga? Jest z żoną i szóstką czy siódemką innych osó a pierwszym, co uderza w ich wyglądzie, jest to, że mają poczernione twarze. Mówię Maxowi i Sharon, że niektórzy członkowie Trupy Mimów chyba poczernili twarze. -To teatr uliczny - zapewnia mnie Sharon. - To na pewno coś mocno w pytę. Mimowie podchodzą nieco bliżej i widać, że robią jeszcze inne dziwaczne rzeczy. Choćby to, że pukają ludzi po głowach plastikowymi pałkami policyjnymi ze sklepu z badziewiem, a do tego zawiesili sobie na plecach transparenty. TO WIELE RAZY WAS ZGWAŁCILI, MORDECZKI? albo KTO UKRADŁ MUZYKĘ CHUCKA BERRYEGO?, tego typu teksty. No i jeszcze rozdają ulotki firmy komunikacyjnej takiej treści: & tego lata tysiące nie-białych jebańców z nie-przedmieść będą chciały wiedzieć czemuście porzucili coś czego oni mieć nie mogą & jak wam to uszło na Max czyta ulotkę i wstaje. -Czuję złe wibracje - mówi i razem z Sharon opuszczają park. Ja muszę zostać, ponieważ szukam Otta, więc kieruję się w stronę kręgu, który Trupa Mimów stworzyła wokół jakiegoś Murzyna. Peter Berg mówi, że jakby kto pytał, to jest to teatr uliczny, i stwierdzam, że kurtyna jest akurat w górze, ponieważ właśnie teraz poszturchują czarnego pałkami. Poszturchują i szczerzą zęby, i kołyszą się na piętach, i czekają. -Zaczyna mnie to drażnić - mówi Murzyn. - Zaraz się wścieknę. Teraz wokół stoi już kilkoro czarnych, czytają transparenty i przyglądają się zajściu. -Dopiero zaczyna cię to drażnić, co? - pyta jeden z członków Trupy Mimów. - Nie sądzisz, że już najwyższa pora?... -Słuchajcie - mówi Murzyn, podnosząc głos. - Wy coś tutaj szykujecie, to nie jest w porzą -No to powiedz nam, co jest w porządku, czarny chłopcze - wchodzi mu w słowo dziewczyna5. Dla czarnoskórego mężczyzny, znajdującego się w centrum tego konkretnego dramatu, groza, która spada na niego i jego miło spędzany w parku czas, jest kolejnym dowodem ,,grozy i pełzającego przerażenia", jakie kolor jego skóry wywołuje w białym świecie. Didion ze swojej strony nie jest podczas tej wymiany zdań sobą - dominującą ,,ja". W przeciwieństwie do innych pisarzy non-fiction, których podziwia, Grahama Greenea, Didion nie wprowadza na scenę swojej osobowości; nie może albo nie chce przedstawiać swojej opinii, ponieważ dla niej koszmary mają swoją własną wagę, a zadaniem pisarza jest być rozbudzonym, kiedy zdarzy się taki koszmar lub niesamowitość. Ponieważ się zdarzy. Etos Didion nie wiąże się zbytnio z żadną szkołą, ale pewnym sposobem postrzegania, specyficznym dla osoby, którą jest, dla świata, który ją stworzył, sposobem postrzegania, który w ostatecznym rozrachunku ujawnia pisarkę jej samej. Wszyscy jesteśmy skądś. A zadaniem artysty jest kwestionować wartości, które pozwoliły to miejsce stworzyć. W literaturze faktu Didion zauważycie również, jak jej słynna jasność staje się jeszcze ostrzejsza, kiedy niepokój potrząsa prętami klatki codzienności albo kiedy pisarka znajdzie się w obecności ciał nie do obrony, czyli tamtego mężczyzny w Panhandle. Kto go ochroni? ,,Społeczeństwo"? Didion pokazuje nam, jak bardzo społeczeństwo się przejmuje, rejestrując służący obronie własnej, czyli ostatecznie wyrachowany, język z Haight - ,,Czuję złe wibracje" - który uwidacznia, jak niewiele odpowiedzialności są skłonne przyjąć na siebie te dzieci. (Minął zaledwie rok od publikacji książki, kiedy Meredith Hunter, inny czarnoskóry mężczyzna, został zabity przez Alana Passaro z Hells Angels podczas darmowego koncertu Rolling Stonesów na torze Altamont). Dlaczego Joan Didion w ogóle tam była? ,,Nie interesuje mnie droga środka - może dlatego, że wszyscy tam są", powiedziała Didion w wywiadzie udzielonym krytyczce literackiej Michiko Kakutani w 1979 r. ,,Racjonalność, rozsądek wprawiają mnie w zakł Wiele opowieści, na których się wychowałam, wiązało się z jakimiś skrajnymi działaniami - rzucaniem wszystkiego, przemierzaniem bezdrożnych " W tej Ameryce, w której dorastała obecnie osiemdziesięciosześcioletnia Joan Didion, Kalifornijka w piątym pokoleniu - w protestanckim, republikańskim Sacramento klasy średniej - obyczaje społeczne były stałe, nieustępliwe. Nie można było robić z siebie widowiska, a to, co się mówiło, prawdopodobnie było mniej skomplikowane niż to, co się miało na myśli. Powojenna prosperity była oczywistością. Jak została zdobyta, t