Ebook Potęga kobiecości mobi,epub

ci­szy, nie­uchwyt­nych ja­kichś dźwię­ków"21. A po­tem do­dał: ,,Wów­czas już czu­łem, że wo­lał­bym zna­leźć w żo­nie do­rad­cę, przy­ja­ciół­kę, opar­cie, żem nie­raz po­trze­bo­wał za­chę­ty, rady"22. Nie­co póź­niej Dora zmar­ła, a Da­wid zwró­cił się w kie­run­ku Agniesz­ki. Zwią­zek mał­żeń­ski tych dwoj­ga był pe­łen spo­ko­ju i szczę­ścia. Agniesz­ka wy­peł­ni­ła pust­kę w ży­ciu Da­wi­da. Wspa­nia­le speł­nia­ła obo­wiąz­ki go­spo­dy­ni do­mo­wej, co wię­cej, da­rzy­ła Da­wi­da peł­nym zro­zu­mie­niem. Do­cze­ka­li się dzie­ci. Ich ogni­sko do­mo­we prze­peł­nio­ne było cie­płem. Ko­chał ją, lecz po raz ko­lej­ny cze­goś mu bra­ko­wa­ło. Jako mąż Agniesz­ki, Da­wid czu­le wspo­mi­nał Dorę. My­śląc o niej na­pi­sał: ,,Sło­wa Dory, proś­ba jej, sil­ne na mnie wy­war­ły wra­że­nie. Dziś jesz­cze z ćmy cza­su wy­wo­łu­ję wdzięcz­ny wi­ze­ru­nek mej uko­cha­nej, czu­ję jej drob­ne rą­czę­ta sple­cio­ne na mym ra­mie­niu, wi­dzę wznie­sio­ne ku mnie spoj­rze­nie"23. Pew­ne­go razu jego mała dziew­czyn­ka przy­bie­gła do nie­go z pier­ścion­kiem bar­dzo po­dob­nym do pier­ścion­ka za­rę­czy­no­we­go, któ­ry po­da­ro­wał Do­rze. Ten ma­leń­ki pier­ścio­nek, ople­cio­ny nie­za­po­mi­naj­ka­mi i nie­bie­ski­mi ka­my­ka­mi, obu­dził w nim wspo­mnie­nie Dory i rzekł: ,,Uczu­łem, jak mi na chwi­lę ja­kiś nie­wy­mow­ny żal ści­snął ser­ce"24. Uczu­cie, ja­kim Da­wid da­rzył obie ko­bie­ty Uczu­cie, ja­kim Da­wid pa­łał wo­bec Agniesz­ki mo­że­my na­zwać uwiel­bie­niem. W jej obec­no­ści od­czu­wał bo­ski spo­kój i szczę­ście. Gdy nie było jej przy nim, wy­da­wał się tra­cić gło­wę i pa­ko­wał się w ta­ra­pa­ty. Uspo­ka­jał się na samą myśl o niej. Czuł jak­by była ona czę­ścią jego sa­me­go, nie­odzow­nym ele­men­tem jego du­szy. To, co czuł do Dory, było czymś zu­peł­nie od­mien­nym. Urze­ka­ła go i ba­wi­ła. Była dla nie­go nie­ziem­ską isto­tą, syl­fi­dą, kró­lo­wą wró­żek, była czymś nie­wi­dzial­nym, nie­spo­dzie­wa­nym, nad­przy­ro­dzo­nym. Jej de­li­kat­ne i po­god­ne uspo­so­bie­nie wzbu­dza­ło jego pra­gnie­nie obro­ny jej i tro­ski o nią. Pra­gnę za­zna­czyć, iż Da­wid Cop­per­field da­rzył zu­peł­nie róż­ną mi­ło­ścią obie ko­bie­ty. Od­czu­wał mi­łość wo­bec Agniesz­ki, lecz uczu­cie to nie było na tyle głę­bo­kie, by my­śleć o mał­żeń­stwie. Choć taka mi­łość za­pew­nia spo­kój i trwa­łe szczę­ście, z całą pew­no­ścią nie jest rów­no­znacz­na z nie­ziem­ską mi­ło­ścią. Mi­łość, jaką Da­wid od­czu­wał wo­bec Dory była gwał­tow­na, sil­na i pa­sjo­nu­ją­ca. Kie­dy o niej my­ślał, czuł jak żar­li­wy ogień roz­pa­la jego du­szę. Czuł się jak jej je­niec, nie­wol­nik, i jak gdy­by był w raju. Lecz rów­nież i owo uczcie nie było peł­ne, gdyż nie czuł się praw­dzi­wie szczę­śli­wy. Tak jak po­wie­dział: ,,Z ca­łe­go ser­ca ko­cha­łem żonę, szczę­śli­wy by­ł lecz nie tym szczę­ściem, o któ­rym nie­gdyś ma­rzy­łem. Bra­ko­wa­ło mi cze­goś. I tak cier­nie ży­cia zo­sta­ły dla mnie sa­me­go, pa­dły mi osa­mot­nie­niem na ser­ce. Uczu­cie to wzmo­gło się - po­dob­ne do roz­pły­wa­ją­cych się w noc­nej ci­szy, nie­uchwyt­nych ja­kichś dźwię­ków"25. Da­wid Cop­per­field nig­dy nie za­znał peł­ni mi­ło­ści, po­nie­waż jego uczu­cia oży­wia­ne były przez dwie róż­ne ko­bie­ty. Żad­na z nich w stu pro­cen­tach nie od­po­wia­da­ła na­sze­mu ide­ało­wi ko­bie­ty, dla­te­go też ani jed­na, ani dru­ga nie po­tra­fi­ły roz­bu­dzić w nim praw­dzi­wej mi­ło­ści. Agniesz­ka kon­tra Dora Gdy­by nie fakt, że Agniesz­ka nie do­rów­ny­wa­ła Do­rze, jej dziew­czę­cej na­tu­rze, cza­ru­ją­ce­mu dzie­cię­ce­mu, ale i ludz­kie­mu spo­so­bo­wi by­cia, za­ufa­niu, ja­kim da­rzy­ła męż­czyzn, któ­rzy się o nią trosz­czy­li, Da­wid z pew­no­ścią po­ślu­bił­by wła­śnie ją. Uwiel­bie­nie, ja­kie jej oka­zy­wał prze­ro­dzi­ło­by się w praw­dzi­wą mi­łość, pra­gnie­nie tro­ski o nią i opie­ki. Z dru­giej stro­ny, gdy­by Dora da­rzy­ła go tym sa­mym zro­zu­mie­niem, po­dzi­wem dla jego ide­ałów, co Agniesz­ka, i gdy­by po­sia­da­ła tę głę­bię cha­rak­te­ru, co Agniesz­ka, i za­pew­ni­ła Da­wi­do­wi spo­kój i cie­pło ogni­ska do­mo­we­go, jego sza­leń­cze za­śle­pie­nie na jej tle prze­ro­dzi­ło­by się w trwa­łe uwiel­bie­nie i mi­ł