Ebook Pomorzanie mobi,epub

� i walczyć o dobre imię ich pana z krwi Piastów. Również wojowie Pomorzan swe włócznie skierowali w stronę wojowników księcia, patrząc sobie ostro i wzajemnie w oczy, które spod hełmu zbroi bacznie obserwowały, co wydarzyć się może. Lud Pomorzan na majdanie, jakby strachem się ogarnął i prędko stanął z boku, by nie wchodzić tamże wojom w drogę, między ich miecze, tarcze, oszczepy i co niektóre topory. Konie ich jakby przeczuwały, co stać się może, nerwowo kręciły się wokół swoich prawowitych rycerzy, głowy ich do boju były już gotowe. Z lekka wiatr się zerwał, a słońce pokryło się chmurami. Nagle przemówił dowódca wojów Pomorzan, Bolemir: -- Braci moi, z którymi żem walczył przeciw Sasom, Niemcom, a i Piastom też, w dół zarzućcie swe oszczepy, boć to nie czas, by walczyć, a czas, by siły zebrać przeciw księcia krewnym Piastom. Wiadomym dla nas jest, że z owej sytuacji innej drogi nie ma, wojna z Bolesławem nie unikniona dla nas jest. Tyś książę stawiłeś nam wszelkie ultimata, co my wierzyć w nie mamy i co nas odwieść mają od tej wojny, lecz jam doświadczony w bojach z różnymi dowódcami, palatynami i książętami, wiem jeno dziś, że gdy my zgodziwszy się na co byś chciał, to tyś tylko korzyść będziesz miał. Swą władzę zachowasz i tytuły, bogactwa, skarby też, lecz nas twój polski książę i tak złupić będzie chciał, więc decyzji od nas żadnej nie będziesz miał. Książe Świętobor wnet przemówił: -- Rycerze moi miecze swe do pochw skryjcie, a tarcze na koński grzbiet. Walki mi teraz nie potrzebne, a słowem od tych decyzji odwieść żem was chciał. Do poddania się wobec władzy Bolesława -- polskiego księcia wzywam cały wasz lud, tedy jego łaską się okryjecie i żaden miecz jego wojsk nie będzie ciążył na ludzie i grodzie tym. Rycerze prędko posłuchawszy się swojego dowódcy -- księcia wykonali rozkaz jego, wówczas to napięcie między dwoma obozami spadło. Lud z powrotem poczuł się bezpieczniej, arcykapłani wróciwszy na swoje miejsca poczęli bożki Trygława w ręce brać. Książę z większą siłą w głosie i tonie ponownie przemawiał: -- Słowianie moi bracia! Jeno mogę także mówić Polanie, gdyż mowa nasza i obyczaje stare, takie same. Ziemia ta szacunkiem mi leży, bo was na tej ziemi Germanie nazwali Wenedami[101], u nas wiele osad pozwano od naszych ludzi, i tu na waszej ziemi jest osada, co zowie się Borislaw, a znaczy ona człowieka z waszego plemienia Wenedów, a dziada mego. Ojciec mój z krwi Piast, wspomnął mi, że lud w tejże osadzie wspomina władcę wielkiego słowami: ,,Słowianin znany z niemieckiej sławy, Borislaw słynnej sławy". A prawdziwe imię jegoż to Bolesław -- znaczy oba, nasi wspólni, polscy władcy, Mieszko I i syn jego Bolesław I Chrobry. Nasi wrogowie w Skandynawii -- Wikingowie tak jak waszą osadę, tak samo nazwali króla naszego Chrobrego. Że on władcą Polan był i Wendów też, wielkiej sławy, potężny Burisleif[102] -- król Burysław. Jam mówię to wam, bom był on władcą Wendów -- przeto was, na ziemiach nad Bałtykiem, a trzymał tytuł ,,Burislaf z Wendland". Ojciec jego Mieszko I, a mój dziad, objął całe Pomorze, od Wisły do Odry i was. I bywał Chrobry w lasach waszych, osadach i grodach, by nową wiarę ludowi z Wendland dać. Stąd też Borislaw tu się wziął. I my szacunkiem obdarować chcemy tu wszystkich, boć symbol sławy Chrobrego przecie stąd. Tedy światłość niebiańska nawiedziła królestwo polskie, bo z żony Mieszka I, błogosławionej niewiasty, spłodził sławnego Bolesława, a za łaską Bożą Chrystusa, wrósł cnotę i potęgę, ozłocił Polskę swą zacnością. Ujarzmił on Morawy i Czechy, Węgrów pokonał, a i waszych wrogów Sasów tak poskromił, że słupami żelaznymi na ich ziemi granice Polski oznaczył. U was dziś srebro pospolite, a za jego czasów było tylko złoto! Każdy rycerz i każda niewiasta tedy byli tylko w kosztowne tkaniny odziani i skóry cenne i gdy sam cesarz rzymski obaczył jego chwałę, potęgę i bogactwo zawołał w podziwie: ,,Na koronę mego cesarstwa! To, co widzę, większe jest, niż wieść głosiła! Nie godzi się takiego i tak wielkiego męża, jakby jednego spośród dostojników, księciem nazywać lub hrabią, lecz chlubnie wynieść go na tron królewski i uwieńczyć koroną". Tedy zdjął z głowy swej diadem cesarski i włożył Bolesławowi na głowę, dawszy mu gwóźdź z krzyża Pańskiego z włócznią św. Maurycego. Przyjaźń to i miłość ich wielka była, brat cesarza i narodu rzymskiego! On Boga czcił z najwyższą pobożnością, Kościół święty wywyższał i obsypywał go królewskimi darami. Wszystkich wysłuchał, czy ubogi wieśniak, czy kobieta, sprawiedliwy on i pokorny był. Powiadam jam wam, boć król ten władca waszym i naszym był, i u was na ziemi tej, sławnym też się stał, a lud