Pokochać życie i jego niespodzianki

�cią i seksem, między miłością i niezdolnością do bycia samemu. Wszystko to służyło mnie i wam - tak mi się przynajmniej wydaje, gdy widzę zapotrzebowanie na książki, które piszę; ale być może, mimo że doceniamy słowa naszych lektur, często nie wprowadzamy ich w czyn. Nieraz uważamy je za teorię, nie do zrealizowania w praktyce. Zauważyłem jednak, a potwierdziły to liczne e-maile od was, że jedną z przyczyn sukcesu moich książek jest właśnie ich realizm, praktyczny charakter zawartych w nich rad, ich prostota i wiarygodność. Dlaczego jednak nie zajmujemy się w praktyce rzeczami, które nas interesują? Ponieważ jesteśmy słabi, mamy nietrwałą naturę. Potrzebujemy. Zawsze podkreślałem, że najważniejszą rzeczą jest trwanie na drodze psychoduchowego wzrostu, na którą weszliśmy w pełni świadomi siebie. Możemy przeżywać kryzysy, zatrzymywać się, gubić kierunek, nie odróżniać przyjaciół od wrogów, natrafiać na osoby niebędące dobrym wzorem, ale w końcu, jeśli pozostaniemy w drodze, Bóg nas poprowadzi, i okaże się, że wszystko, co się nam przydarzyło, posłużyło do zmiany na lepsze: wzrośliśmy w mądrości. Rzeczywiście, ta ziemia nie należy do nas. Podobnie jak jej mieszkańcy, których spotykamy podczas naszego krótkiego istnienia. W rzeczywistości, osoby, do których się przywiązujemy, są często odbiciem naszych nierozwiązanych problemów, braków, słabości, potrzeb. Tak się zdarza, kiedy wiążemy się z osobami, które sprawiają, że podświadomie wracamy do starych lęków, przeżywanych często w dzieciństwie i młodości, w okresie kształtowania się naszej osobowości, odciśniętych w naszej osobistej historii, w naszej pamięci emocjonalnej. Podświadomie czujemy się lepiej, powtarzając wyuczone schematy, odpłacając za dawne zranienia, pozostając w zamknięciu nierozwiązanych relacji matka - syn, ojciec - córka. Dopiero modlitwa, świadomość, że jesteśmy kochani przez Boga miłością doskonałą, przeznaczoną osobiście dla nas, jak już mówiłem w innych moich książkach, może rozbić ten neurotyczny krąg, w którym żyjemy. Psychoterapia może pomóc w jaśniejszym i głębszym zrozumieniu rzeczywistych przyczyn naszych chorych zachowań, niezdrowych postaw, niekontrolowanych myśli. I wreszcie seks. W epoce anarchii wartości, powszechnego braku moralności, seks służy ukryciu różnych neurotycznych sytuacji. Iluż ludzi, niestety, wierzy, że uprawianie seksu jest wyrażeniem uczucia drugiej osobie. Tymczasem, jeśli nie ma się jasnej wizji samego siebie, seks służy jedynie utrzymywaniu neurotycznych sytuacji. Jakże wiele ludzi, których spotkałem, miało w zwyczaju wykorzystywać innych, bawić się ich uczuciami, rozkochiwać w sobie drugą osobę dla rozrywki, a potem rzucać, prawie zawsze dramatycznie zranioną. I wszystko po to, żeby chronić się przed traumatycznymi przeżyciami z przeszłości i zaspokajać skrzętnie ukrywane, nieopanowane żądze. Zjawisko traktowane normalnie, bez poczucia winy, w kulturze, gdzie wszystko jest dozwolone, a winy zostały anulowane, przede wszystkim przez dominujący relatywizm kulturalny. Osoby tego pokroju chodzą nawet do kościoła na niedzielną mszę, bo skoro wszystko jest relatywne, łatwo można też uzyskać przebaczenie od Boga, jak gdyby nie było już ani zła, ani diabła. Jak gdyby istniał tylko raj, i co najwyżej czyściec, a po piekle nie został nawet ślad. Wszechobecność złego samopoczucia W swoich książkach wielokrotnie stwierdzałem, że żyjemy w chorym społeczeństwie, gdzie wszystko czy prawie wszystko straciło znaczenie. Jedną z przyczyn, dla których piszę, jest próba odnalezienia rzeczywistego sensu doświadczeń, które codziennie przeżywamy. Na temat miłości napisałem książkę O miłości. Jak przeżyć razem całe życie (Jedność, 2007), którą doceniliście tak bardzo, że doczekała się dziesięciu wydań. Napisałem także Czuć się dobrze razem (Jedność, 2007). Prawie we wszystkich moich książkach w różnych miejscach jest mowa o miłości, tak samo jak o życiu, śmierci, cierpieniu, radości, samoświadomoś Również teraz, gdy piszę z tej szpitalnej sali, chciałbym opowiedzieć wam trochę o chorej miłości, której obecnie wiele widzę w naszym społeczeństwie. Nie jest ona w żaden sposób krytykowana, a wręcz przeciwnie - doceniana i promowana przede wszystkim w mass mediach, uchodzących za heroldów współczesnej kultury. Żyjemy w społeczeństwie, które myli miłość z jednej strony z sentymentalizmem, a z drugiej strony z atrakcyjnością fizyczną. Im większa neuroza, im poważniejsza choroba, tym więcej ma się do czynienia z seksem. Seks, który jest najbardziej intymną, najbardziej fizyczną sferą, staje się miejscem, gdzie chore, neurotyczne osobowości wyładowują nadmiar energii, niezdrowe fantazje i urojenia. Według mnie