Pokochać Jasona

ozkoszowałam się myślą o tym, że spędzę dwie godziny koło niego, oglądając z nim film. To była idealna noc, żeby do niego napisać. - Co oglądamy? - zapytałam i wzięłam mały kęs ogromnego kawałka. - Nic, co mogłoby ci się spodobać. Skoro już musimy opiekować się tobą w piątkowy wieczór, to my wybieramy film. - Nie bądź dupkiem, Dylan - mruknął Jason z pełnymi ustami. - Chcesz mi powiedzieć, że wolisz tu zostać, zamiast wyjść z dziewczynami? Moje oczy wypełniły się łzami z powodu zakłopotania i jeszcze czegoś innego, czego nie umiałam nazwać. Odłożyłam talerz i już chciałam wstać, kiedy Jason pociągnął mnie z powrotem na kanapę. - Dzieci - powiedział tonem, który znałam z wypowiedzi mojego taty. Jego ciepła dłoń wciąż trzymała mnie za nadgarstek, a ja siedziałam jak sparaliżowana. - Obiecałem Emily, że będę miał na was oko, na wypadek gdybyście postanowili się dziś pozabijać. Skończcie już z tym i zacznijmy oglądać film. Dziewczyny nam nie uciekną, Dylan. Wciąż zakłopotana odchrząknęłam, żeby zwrócić na siebie uwagę. - Nie musicie tu dla mnie zostawać. Nic mi nie będzie, Dylan. Wiesz, że nie mam nic przeciwko zostawaniu w domu samej. Widząc moją nieszczęśliwą minę, Dylan pokręcił głową i sięgnął po talerz. - Nie, w porządku - oznajmił. - Jason ma rację. Dziewczyny nam nie uciekną, a my chcieliśmy to obejrzeć już dawno temu. To dobra okazja. Film właśnie się zaczął i obaj rozsiedli się wygodnie. A tymczasem ze mnie uchodziło całe wcześniejsze podekscytowanie. - Zgaszę światła - rzucił Dylan i zerwał się z kanapy. Wciąż bawiłam się nerwowo papierowym talerzykiem na swoich kolanach. ,,A jeśli ma dziewczynę?" - rozważałam gorączkowo, chociaż byłam pewna, że nie ma, i Dylan też nie, po tym, jak znów ostatnio zerwał ze swoją Vicky. - Nie martw się, maleńka, to nie jest horror ani nic takiego. To film akcji, spodoba ci się - szepnął mi Jason do ucha, zanim Dylan zdążył znów usiąść. Uśmiechnęłam się do niego szczerze, usłyszawszy z jego ust to pieszczotliwie określenie, które tak uwielbiałam. - Dziękuję. Możecie wyjść po filmie, jeśli chcecie. Nie powiem rodzicom. - Żartujesz? Nie mogłem się doczekać takiej spokojnej nocy jak ta. Pizza i film z piękną, zielonooką dziewczyną u mego boku. - Trącił mnie lekko ramieniem. - To twój brat jest idiotą, nie ja. Dylan zgasił światła i wskoczył na swoje miejsce. Tym razem rozpłynęłam się ze szczęścia na raczej nieulubionej kanapie mojej matki i pozostałam w tym stanie do końca seansu, bo przez cały czas czułam dotyk ramienia Jasona na swoim ciele. Po filmie bliska śmierci z nadmiaru bodźców udałam się do swojego pokoju z głupawym uśmiechem na twarzy. Za chwilę miało się rozpocząć pisanie SMS-ó *** Około wpół do drugiej skulona pod kołdrą po raz drugi usłyszałam, jak drzwi pokoju Dylana otwierają się i zamykają. Telewizor w jego pokoju był włączony, ale rozmawiali z Jasonem szeptem. Chyba nie chcieli mnie budzić, bo szczerze wątpiłam, żeby szykowali się już do snu. Sięgnęłam po schowany pod poduszką telefon, starając się zapanować nad oddechem i niespokojnym biciem serca. Nie mogłam się doczekać, żeby wysłać SMS do Jasona, a jednocześnie strasznie się tego bałam. Palcami zimnymi jak lód szybko wystukałam na klawiaturze pierwsze słowa: ,,Cześć, Jason". Tak, wiem, bardzo oryginalne. Nasłuchiwałam dźwięku jego telefonu, ale niczego nie usłyszałam. Z sercem w gardle usiadłam na łóżku i oparłam głowę o zagłówek. Może Amanda miała rację. Może to nie był najlepszy pomysł... Jason: Kto to? Możliwe, że z moich ust wydobył się stłumiony pisk, gdy telefon zaświecił mi się w ręku, nie wydając przy tym żadnego dźwięku. W ciemności pokoju moje ciało przeszedł niewytłumaczalny dreszcz. I tak zaczęłam pisać z Jasonem, podając się za tajemniczą nieznajomą. Ja: Nie sądzę, żebyś mnie kojarzył, nawet jeśli powiem Ci, jak mam na imię. Jason: Nie dowiesz się tego, dopóki mi nie powiesz. Ja: Nazywam się Michelle. Chodzimy do tej samej szkoły. Jason: Masz rację. Nie znam żadnej Michelle. Ja: Nie jestem zaskoczona. Jason: A to dlaczego, moja nowa koleżanko Michelle? Chociaż zagubiłam się już w innym świecie, moje palce przestały biegać po klawiaturze, gdy usłyszałam, jak drzwi do pokoju Dylana otwierają się i cicho zamykają. Nie wiedziałam, czy to mój brat, czy Jason, ale na wszelki wypadek schowałam komórkę pod kołdrę, żeby światło ekranu nie przyciągnęło niczyjej uwagi. Ja: Zawsze jest wokół Ciebie tylu ludzi. Nowi znajomi nie mają chyba zbyt wielu okazji, żeby Ci się przedstawić. Ale wiesz co? Może jednak już mnie znasz. Jason: Interesujące. Dopiero się poznaliśmy, Michelle, która tak naprawdę nie jesteś Michelle, a ju