Patrząc i słuchając - zapiski psychologa

e­ga na za­an­ga­żo­wa­nym słu­cha­niu. Słu­cha­niu i pa­trze­niu. Stąd trzon ty­tu­łu książ­ki. Te­ma­tów do­star­cza­ło ży­cie. Przede wszyst­kim prak­ty­ka za­wo­do­wa, ale rów­nież to, co dzia­ło się wo­kół. Za­rów­no w bliż­szym, jak i szer­szym krę­gu. Nie­jed­no­krot­nie mia­łem też po­trze­bę prze­dys­ku­to­wa­nia pro­ble­mów, z któ­ry­mi się sty­ka­łem. Rów­nież z sa­mym sobą. Stąd za­pi­ski. Za­pi­ski mają to do sie­bie, że są zwy­kle do­syć krót­kie. Sta­no­wią na ogół nie do koń­ca upo­rząd­ko­wa­ny ma­te­riał, któ­ry może być in­spi­ra­cją do dal­szej - po­sze­rzo­nej i po­głę­bio­nej re­flek­sji. Wła­śnie tro­chę tak trak­tu­ję to swo­je pi­sa­nie. Każ­dy au­tor za­da­je so­bie w pew­nym mo­men­cie py­ta­nie, do kogo wła­ści­wie kie­ru­je swój prze­kaz? Pro­ble­ma­ty­ka, któ­rą tu po­ru­szam, sta­no­wi wła­ści­wie treść ży­cia prze­cięt­ne­go czło­wie­ka. My­ślę więc, że moje ,,dzie­le­nie się psy­cho­lo­gią" może za­in­te­re­so­wać dość sze­ro­kie gro­no lu­dzi. Czy­tel­ni­ka­mi mogą się stać przede wszyst­kim ci, któ­rych do­świad­cze­nia ży­cio­we - wła­sne, czy naj­bliż­szych - skło­ni­ły do re­flek­sji i po­trze­by po­szu­ki­wa­nia roz­wią­zań spraw trud­nych. Od razu jed­nak prze­strze­gam, że tre­ści tu za­war­te nie mają nic wspól­ne­go z po­rad­ni­kiem. Tu nie ma go­to­wych roz­wią­zań, ani do­brych na wszyst­ko rad. Jak już wspo­mnia­łem, to ra­czej ,,pół­pro­dukt do dal­szej ob­rób­ki". Sta­ra­łem się po­słu­gi­wać ję­zy­kiem pro­stym, uni­ka­jąc za­wi­łej ter­mi­no­lo­gii ję­zy­ka psy­cho­lo­gicz­ne­go. Za to byli mi zresz­tą wdzięcz­ni - mię­dzy in­ny­mi - czy­tel­ni­cy mo­ich po­przed­nich pu­bli­ka­cji. Książ­kę tę de­dy­ku­ję moim roz­mów­com. Jest to wy­raz po­dzię­ko­wa­nia im za to, że pro­sząc mnie o po­moc psy­cho­lo­gicz­ną, jed­no­cze­śnie po­zwo­li­li mi ,,uczyć się czło­wie­ka". Po­ma­ga­jąc, uczy­łem się. Ucząc się mogę da­lej po­ma­gać. Dzię­ku­ję bar­dzo. Sło­wa szcze­gól­nej wdzięcz­no­ści kie­ru­ję pod ad­re­sem mo­je­go Przy­ja­cie­la, Pro­fe­so­ra Jana Tyl­ki. Wiem, że jest czło­wie­kiem bar­dzo za­ję­tym. Mimo tego zgo­dził się prze­czy­tać i sko­men­to­wać to, co na­pi­sa­łem. Uczy­nił to - jak wszyst­ko, cze­go się po­dej­mu­je - bar­dzo wni­kli­wie. Dzię­ku­ję Ja­siu! Bar­dzo wdzięcz­ny je­stem Zbysz­ko­wi Juj­ce. Już po raz dru­gi ,,kre­ską" zgo­dził się ko­men­to­wać moje tek­sty. Lu­bię i nie­zwy­kle ce­nię so­bie Jego ko­men­ta­rze. Dzię­ku­ję Wy­daw­nic­twu ,,Jed­ność" za po­now­ną współ­pra­cę. Moje wcze­śniej­sze do­świad­cze­nia są jak naj­lep­sze. Je­stem prze­ko­na­ny, że tym ra­zem bę­dzie po­dob­nie. Na ko­niec dzię­ku­ję moim Naj­bliż­szym, zwłasz­cza żo­nie Elż­bie­cie. Nie chcę być nud­ny wy­mie­nia­jąc szcze­gó­ło­wo po­wo­dy tej wdzięcz­no­ści. Jest ich spo­ro. W tym miej­scu ogra­ni­czę się do jed­ne­go - pierw­sze, wni­kli­we i obiek­tyw­ne re­cen­zo­wa­nie mo­ich tek­stów. Au­tor Gdańsk, li­piec 2003 r. Przed­mo­wa Prze­ka­zy­wa­nie wie­dzy na te­mat me­cha­ni­zmów ży­cia psy­chicz­ne­go może od­by­wać się w cza­sie stu­diów uni­wer­sy­tec­kich, bądź w sy­tu­acji te­ra­peu­tycz­nej, kie­dy w ga­bi­ne­cie psy­cho­lo­gicz­nym psy­cho­te­ra­peu­ta po­dej­mu­je pró­bę uka­za­nia istot­nych (dla oso­by po­trze­bu­ją­cej po­mo­cy) zja­wisk psy­cho­lo­gicz­nych. Współ­cze­sność wy­sy­co­na pro­ble­ma­mi naj­czę­ściej utoż­sa­mia­ny­mi ze stre­sem spo­wo­do­wa­ła, iż na ryn­ku wy­daw­ni­czym po­ja­wi­ło się mnó­stwo po­zy­cji psy­cho­lo­gicz­nych, nie za­wsze do­brze słu­żą­cych po­trze­bu­ją­cym. Au­tor za­pi­sków psy­cho­lo­ga dr Bo­gu­sław Bo­rys na­le­ży do tych au­to­rów, któ­rych cha­rak­te­ry­zu­je so­lid­na wie­dza psy­cho­lo­gicz­na, ogrom­ne do­świad­cze­nie te­ra­peu­tycz­ne, a nade wszyst­ko umie­jęt­ność prze­ka­zu trud­nych czę­sto pro­ble­mów psy­cho­lo­gicz­nych w do­stęp­nej dla każ­de­go for­mie. ,,Pa­trząc i słu­cha­jąc" - to wy­jąt­ko­wa lek­tu­ra psy­cho­lo­gicz­na, w któ­rej spo­ty­ka­my na­szych bli­skich (ro­dzi­ców, mał­żon­ka, dzie­ci, przy­ja­ciół), a przede wszyst­kim ,,spo­ty­ka­my sie­bie" w róż­nych ży­cio­wych sy­tu­acjach. Wi­dzi­my swo­je przy­kur­cze i zro­sty emo­cjo­nal­ne, swój ból