Pamięć absolutna. Nieprawdopodobnie prawdziwa historia mojego życia

licz­ność go roz­pra­sza­ła i pod­czas ostat­niej pró­by nie dał rady pod­nieść sztan­gi. Póź­niej po­wie­dział mi, że nie mógł się sku­pić tak jak w si­łow­ni. Ze mną było od­wrot­nie: obec­ność pu­blicz­no­ści do­da­wa­ła mi siły i sta­no­wi­ła mo­ty­wa­cję, dzia­ła­ła na moje ego. Od­kry­łem, że o wie­le, wie­le le­piej ra­dzę so­bie przed wi­dow­nią. ROZ­DZIAŁ 3 Wy­zna­nia czoł­gi­sty W ba­zie woj­sko­wej pod Gra­zem sta­cjo­no­wa­ła jed­na z dy­wi­zji pan­cer­nych ar­mii au­striac­kiej. Do­wie­dzia­łem się o tym, bo wszy­scy mło­dzi męż­czyź­ni w Au­strii mu­sie­li od­być służ­bę woj­sko­wą, i za­mie­rza­łem zna­leźć dla niej miej­sce w mo­jej wi­zji przy­szło­ści. Po­my­śla­łem, że ko­mi­sja po­bo­ro­wa praw­do­po­dob­nie przy­dzie­li ko­goś o mo­jej bu­do­wie do pie­cho­ty, żeby wno­sił ka­ra­bi­ny ma­szy­no­we i amu­ni­cję w góry. Ale pie­cho­ta sta­cjo­no­wa­ła w Sal­zbur­gu, a to ko­li­do­wa­ło z moim pla­nem. Chcia­łem zo­stać w Gra­zu i nadal tre­no­wać. Za­mie­rza­łem zo­stać mi­strzem świa­ta w kul­tu­ry­sty­ce, a nie wal­czyć na woj­nie. Nie było to tak­że ce­lem ar­mii au­striac­kiej. Mie­li­śmy wła­sne woj­sko, bo nam po­zwo­lo­no. Mia­ło to świad­czyć o na­szej su­we­ren­no­ści. Była to jed­nak mała ar­mia i nikt nie prze­wi­dy­wał, że bę­dzie bra­ła udział w praw­dzi­wej wal­ce. Bar­dzo chcia­łem wstą­pić do woj­ska i wy­je­chać z domu - był­by to mój pierw­szy wy­jazd. Wła­śnie skoń­czy­łem na­ukę i wie­dzia­łem, że im szyb­ciej od­słu­żę woj­sko, tym szyb­ciej do­sta­nę pasz­port. Po­mysł, żeby zo­stać czoł­gi­stą, wy­da­wał się nie­zły. Kil­ku ko­le­gów, któ­rzy wstą­pi­li do woj­ska, słu­ży­ło w Gra­zu, więc za­sy­py­wa­łem ich py­ta­nia­mi na te­mat bazy. Było tam wie­le sta­no­wisk dla re­kru­tów, za­rów­no w ad­mi­ni­stra­cji, jak i w kuch­ni, gdzie nie mia­ło się stycz­no­ści z czoł­giem. Moi kum­ple słu­ży­li w pie­cho­cie zme­cha­ni­zo­wa­nej, do któ­rej na­le­żą żoł­nie­rze sta­no­wią­cy wspar­cie dla czoł­gów i od­po­wied­nio prze­szko­le­ni: jeż­dżą na czoł­gach, po wkro­cze­niu do wal­ki ze­ska­ku­ją z nich, szu­ka­ją min prze­ciw­czoł­go­wych i tak da­lej. Mnie jed­nak fa­scy­no­wa­ły same czoł­gi. Uwiel­bia­łem te wiel­kie ma­szy­ny, z pew­no­ścią do ta­kich na­le­żał skon­stru­owa­ny przez Ame­ry­ka­nów M47 Pat­ton. Miał trzy i pół me­tra sze­ro­ko­ści, sil­nik o mocy ośmiu­set koni me­cha­nicz­nych i wa­żył pięć­dzie­siąt ton. Był tak po­tęż­ny, że mógł prze­je­chać przez ce­gla­ny mur, a sie­dzą­cy w środ­ku czło­wiek na­wet by tego nie za­uwa­żył. Nie mie­ści­ło mi się w gło­wie, że ktoś mógł­by po­wie­rzyć coś tak wiel­kie­go i dro­gie­go osiem­na­sto­lat­ko­wi. Inną atrak­cją było to, że aby zo­stać kie­row­cą czoł­gu, na­le­ża­ło naj­pierw zro­bić pra­wo jaz­dy na mo­to­cykl, sa­mo­chód, cię­ża­rów­kę i trak­tor. Woj­sko opła­ca­ło wszyst­kie te kur­sy, któ­re w cy­wi­lu kosz­to­wa­ły­by ty­sią­ce szy­lin­gów. W ca­łej ar­mii au­striac­kiej było tyl­ko dzie­więć­set czoł­gów, a ja chcia­łem się wy­róż­nić. Oj­ciec, któ­ry ma­rzył, że zo­sta­nę po­li­cjan­tem albo żoł­nie­rzem, z ra­do­ścią szep­nął słów­ko do­wód­cy bazy, swo­je­mu kum­plo­wi z cza­sów woj­ny. Ten pa­sjo­no­wał się spor­tem i chęt­nie przy­jął mnie do sie­bie. Gdy tyl­ko prze­sze­dłem szko­le­nie, po­sta­rał się, że­bym w ba­zie miał do dys­po­zy­cji sprzęt tre­nin­go­wy. Wszyst­ko po­szło­by do­sko­na­le, lecz się prze­li­czy­łem. Za­czy­na­łem zdo­by­wać tro­fea w pod­no­sze­niu cię­ża­rów, by­łem mi­strzem ju­nio­rów w re­gio­nie, a la­tem zdo­by­łem mi­strzo­stwo Au­strii w trój­bo­ju si­ło­wym w ka­te­go­rii wagi cięż­kiej, po­ko­nu­jąc bar­dziej do­świad­czo­nych za­wod­ni­ków. Choć wy­star­czy­ło na mnie spoj­rzeć, by wie­dzieć, że je­stem tyl­ko wy­ro­śnię­tym na­sto­lat­kiem, od­no­si­łem tak­że suk­ce­sy w kul­tu­ry­sty­ce. Wy­gra­łem w mi­strzo­stwach re­gio­nu i za­ją­łem trze­cie miej­sce w za­wo­dach o ty­tuł Mi­ster Au­stria - sta­ną­łem na po­dium z Kur­tem Mar­nu­lem, któ­ry nadal był nie­po­ko­na­ny. Tuż przed wstą­pie­niem do woj­ska zgło­si­łem się do pierw­sze­go tur­nie­ju mię­dzy­na­ro­do­we­go, od­po­wied­ni­ka Mi­ster Eu­ro­pe w kla­sie ju­nio­rów. N