Ebook Ósmy dzień tygodnia. Zaświaty w wierzeniach Kościołów tradycji bizantyjskiej mobi,epub

tóre strącają do piekielnych czeluści. Widać z tego, że mytarstwa stanowią drogę nieuniknioną, po której wszystkie dusze ludzkie dokonują przejścia od życia ziemskiego do wiecznego. Na tej drodze każda dusza - w obecności Aniołów i demonów - zostaje poddana kolejnym i szczegółowym rozliczeniom, obrachunkom za wszystkie, dobre i złe, czyny. Dobre dusze na wszystkich mytarstwach zostają usprawiedliwione i oczyszczone, przez co trafiają do przystani w raju, grzeszne natomiast, obwinione za niegodziwość, zostają zatrzymane na którymś mytarstwie, po czym przez demony strącone do mrocznych miejsc przebywania. Są zatem mytarstwa jakby częściowym sądem, dokonywanym nad ludzkimi duszami przez niewidzialnego Samego Pana naszego oraz dopuszczonych do tego Aniołów i - z drugiej strony - oszczerców naszych braci (Ap 12, 10), złych duchów. Jest to sąd, na którym przypomina się duszy oraz bezstronnie ocenia wszystkie jej czyny i wyznacza znany jej los. Sąd ten nazywa się częściowym w odróżnieniu od ogólnego, który dokona się nad wszystkimi ludźmi przy końcu świata, kiedy Syn człowieczy znów w swojej chwale zstąpi na ziemię. W żywocie świętego Bazylego Nowego przedstawione są szczegóły sądu częściowego, jaki ma miejsce na mytarstwach. (Te opisy zostały zamieszczone w dalszej części opracowania). Ale czytając te opisy, należy pamiętać, że jest to przedstawienie świata duchowego, które dla czytelnika, przyobleczonego w ciało, musi zawierać cechy dotyczące zmysłów. Należy więc koniecznie uwzględnić uwagę, jaką wystosował Anioł do wielebnego Makarego Aleksandryjskiego: ,,Rzeczy (przedmioty) ziemskie odbieraj jako najsłabsze odzwierciedlenie niebiańskich". Mytarstwa należy przedstawiać nie w sposób prymitywny, zmysłowy, lecz - o ile się da - duchowy, bez zbytnich szczegółów, które różni pisarze i sama Cerkiew w różnych opowieściach - przy całym wspólnym ogólnym rozumieniu tej myśli - traktują różnie." (,,Żywot świętego Bazylego Nowego. Mytarstwa świętej Teodory", Hajnówka 1999, s. 57-59). Chociaż powyższe cytaty pozwalają nam wyrobić sobie pogląd na temat eschatologii prawosławnej, to przecież, nawet w znikomym procencie, nie wyczerpują tematu. Dlatego niżej zajmę się poszczególnymi zagadnieniami wchodzącymi w zakres prawosławnej nauki o rzeczach ostatecznych człowieka i świata, w głównej mierze opierając się na doskonałym, jasnym, przejrzystym (i chyba jedynym tak wyczerpującym) opracowaniu greckiego autora, mnicha Nikolaosa P. Vassiliadisa: ?? ????????? ??? ??????? (A dokładniej: na rosyjskim przekładzie tego dzieła, noszącym tytuł ,,???????? ??????", wydanym w 1998 roku, oraz na przekładzie angielskim pt. The mystery of death wydanym w roku 1997), sięgając oczywiście i do innych źródeł. Człowiek Zgodnie z nauką Cerkwi Prawosławnej człowiek nie pojawił się na ziemi przypadkiem i nie dzięki jakimś nieokreślonym ,,siołom natury", lecz jest stworzeniem Bożym, o czym jasno mówi Pismo Święte: ,,A wreszcie rzekł Bóg: <> Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę". (Rdz 1, 26-27 BT - BT - ,,Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu", tzw. Biblia Tysiąclecia, Poznań-Warszawa 1990) Jasne stwierdzenie, iż nasze materialne ciało zostało stworzone przez Boga z prochu ziemi, posiada życie dzięki Jego tchnieniu, a istnieje dzięki opiece Najwyższego, znajdujemy także w innych miejscach Biblii: ,,Gdy Pan Bóg uczynił ziemię i niebo, nie było jeszcze żadnego krzewu polnego na ziemi ani żadna trawa polna jeszcze nie wzeszła - bo Pan Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię i nie było człowieka, który by uprawiał ziemię i rów kopał w ziemi, aby w ten sposób nawadniać całą powierzchnię gleby - wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą." (Rdz 2, 7 BT) albo: ,,Kto Jemu zlecił ziemię, a kto założył cały świat? Niech tylko zwróci uwagę, niech życie i tchnienie odbierze, a wszelkie ciało zginie i człowiek w pył się obróci." (Hi 34, 13-15 BT) Stworzenie człowieka to nie przypadek, kaprys czy zachcianka, lecz wspaniałe dzieło miłości Bożej, niepojęte dla ludzkiego rozumu. Mimo, iż ciało ludzkie jest materialne, a zatem śmiertelne i zniszczalne, o czym można dowiedzieć się z kart Pisma Świętego - ,,Pan stworzył człowieka z ziemi i znów go jej zwró" (Syr 17, 1 BT), to przecież jest ono cenne, p o n i e w a ż Bóg stworzył człowieka na S w ó j obraz i podobieństwo. Dlatego nikt prócz Boga, nie ma prawa rozporządzać ludzkim życiem, zgodnie z tym, co