Ebook Orzeł w cierniowej koronie mobi,epub

kilkutygodniowej podróży, jeżeli przeżyli, ludzie ci byli wysadzani w miejscu osiedlenia, często w gołym stepie, i musieli niezwłocznie przystępować do pracy fizycznej w kołchozach, za symboliczne wynagrodzenie przy niedostatecznych racjach żywnościowych. Z tych niewolników państwa, w którym, jak głosiła propagandowa pieśń, ,,swobodnie oddycha człowiek", powstała wielotysięczna polska armia, szczęśliwie wyprowadzona przez generała Andersa do Iranu. Koszmar sowieckiego zniewolenia przerwała niespodziewana napaść hitlerowców na ZSRR. Szybko zajęli ziemie dawnej II Rzeczypospolitej i zatrzymali się dopiero nad Wołgą. Losy wojny odwróciły się pod Stalingradem i po ciężkich zmaganiach Armia Czerwona dotarła do Berlina, wcześniej zajmując polskie ziemie. Polacy pochodzący z Kresów Wschodnich obawiali się sowieckiej okupacji i realnego niebezpieczeństwa utworzenia z Polski kolejnej republiki ZSRR. Plany Kremla były inne, podyktowane sytuacją międzynarodową. Polska miała stać się państwem pozornie niepodległym, ale całkowicie podporządkowanym Moskwie, czego pilnował ambasador ZSRR, a ponadto doradcy polityczni, wojskowi i tworzący siły bezpieczeństwa. Najważniejsze stanowiska w państwie objęli ludzie desygnowani przez Stalina. Radykalnie zmieniono granice Polski: wschodnie tereny włączono do ZSRR, a w zamian przyznano ziemie niemieckie, aż po Odrę, i część Prus Wschodnich. W pierwszych powojennych latach siły bezpieczeństwa kierowane przez Sowietów bezwzględnie rozprawiały się z opozycją i tępiły kombatantów walczącej z Niemcami Armii Krajowej, widząc w nich potencjalne zagrożenie. Na wsi rozpoczęła się walka o kolektywizację chłopskich gospodarstw; tworzono spółdzielnie rolne, odpowiednik sowieckich kołchozów. W miastach likwidowano prywatny handel i indywidualne rzemiosło. Kraj coraz bardziej upodabniał się do sowieckich republik, pozostawiono jednak symbole polskości: hymn narodowy, biało-czerwone barwy i białego orła, pozbawionego jednak korony. Ten historyczny rys zamykała optymistyczna prognoza: Polacy, zahartowani wieloletnimi zaborami i okupacją w latach II wojny światowej, nie poddadzą się ateistycznemu komunizmowi i rusyfikacji. W chwili słabnięcia ZSRR, widocznego po śmierci Stalina, zdejmą kajdany i odrodzi się niepodległe, własne państwo. *** Paweł w dniu poprzedzającym pogrzeb Lipczenki był pod wieczór na grobie rodziców. Sprzątał nagrobek i powiesił marynarkę na krzaku. W okolicy znajdował się tylko jeden, podejrzanie wyglądający człowiek. Minęli się, gdy szedł do kranu po wodę. To musiał być ,,znalazca" notatnika, a ,,odnalazł" go w kieszeni nieopatrznie pozostawionej marynarki. Mężczyźni skończyli palenie papierosów. Na pożegnanie Paweł usłyszał: - To miło, że odwiedził pan nasz kraj. Akcent był położony na słowo ,,nasz". Poczuł się niepewnie. Pomyślał: ,,Może zbyt optymistycznie oceniłem zachodzące przemiany i moja ojczyzna dalej rzeczywiście należy do nich?". Uroczystość w kaplicy dobiegła końca i na schodach pojawiła się mijana po drodze stała uczestniczka pogrzebów, ubrana na czarno stara kobieta z wyrazem złości na twarzy, dość głośno narzekająca: - Zmarnowałam czas. Co to za pogrzeb bez księdza? Oni żegnali antychrysta, już z pewnością smażącego się w piekle. Potem wyniesiono trumnę i kondukt skierował się w stronę miejsca pochówku. Ostatni wyszedł Krzeski. Paweł podszedł do niego, ukłonił się i zagaił: - Z pewnością nie może pan mnie pamiętać. Pozwoli pan, że się przedstawię. Jestem Paweł, syn dyrektora szpitala w mieście, w którym znaleźliśmy się w wyniku powojennej zawieruchy. Często bywał pan u moich rodziców na spotkaniach towarzyskich połączonych z grą w brydża. Ja byłem wówczas chłopcem siadającym niekiedy do gry, przy braku czwartego gracza. Teraz mieszkam w Szwecji, jestem lekarzem, profesorem interny na uppsalskim uniwersytecie. Przyjechałem do Polski jako przewodnik kolegi wyróżnionego przez tutejszą uczelnię medyczną tytułem doktora honoris causa. Przyszedłem na grób rodziców i przypadkiem trafiłem na pogrzeb człowieka, z którym wiążą się moje wspomnienia z dawnych lat. Z wielką przyjemnością zauważyłem szanownego pana i zapragnąłem zamienić kilka słów przywołujących dawne lata. Krzeski podał Pawłowi drżącą rękę, uśmiechnął się, ale równocześnie pomyślał: ,,Co za licho skłoniło mnie do udziału w tym pogrzebie, narażając na kontakty z ludźmi, o których chętnie bym zapomniał? Nie dość, że musiałem znieść ironiczne spojrzenie dawnego współpracownika Lipczenki, to na dodatek napatoczył się ten młody człowiek i będzie zmuszał mnie do niepotrzebnych wspomnień". Do Pawła zwrócił się przymilnie: - Mimo upływu wielu lat w żywej pamięci mam wspomnienie pańskich rodziców i pana. Znalaz