Ebook O Lwowie i lwowskim piśmiennictwie mobi,epub

Ni­skim Zam­ku. Dwa lata póź­niej za­trzy­mał się na 5 mie­się­cy. Wte­dy roz­ka­zy kró­lew­skie z Ni­skie­go Zam­ku roz­cho­dzi­ły się na całą Pol­skę. Po wiel­kim kró­lu po­zo­sta­ła wdzięcz­na pa­mięć lwo­wian. Fot. IV. Ka­mie­ni­ca Kró­lew­ska So­bie­skich Fot. V. Czar­na Ka­mie­ni­ca Fot. VI. Ka­pli­ca Bo­imów Fot. VII. Ka­mie­ni­ca Ar­cy­bi­sku­pia Jego na­stęp­ca, król Zyg­munt III Waza po­ja­wił się we Lwo­wie do­pie­ro w paź­dzier­ni­ku 1621 roku w związ­ku z wy­pra­wą prze­ciw Tur­kom. Przy­jazd kró­lew­ski po­prze­dzi­ło w sierp­niu przy­by­cie wojsk do­wo­dzo­nych przez kró­le­wi­cza Wła­dy­sła­wa. Wcze­śniej prze­cho­dzi­ły przez Lwów woj­ska li­tew­skie pod wo­dzą Jana Ka­ro­la Chod­kie­wi­cza. Wal­ki pod Cho­ci­miem do­pro­wa­dzi­ły do za­war­cia po­ko­ju z suł­ta­nem Osma­nem II. Król Zyg­munt III ba­wił we Lwo­wie 12 dni, re­zy­do­wał po­cząt­ko­wo na Ni­skim Zam­ku, na­stęp­nie w Ka­mie­ni­cy Ar­cy­bi­sku­piej (Ry­nek 9) (fot. VII). Żywo in­te­re­so­wał się bu­do­wą ko­ścio­ła Je­zu­itów (fot. VIII), do któ­re­go kil­ka­krot­nie wstę­po­wał, na­to­miast kry­ty­ce pod­dał kształt fa­sa­dy ko­ścio­ła Ber­nar­dy­nów (fot. IX). Fot. VIII. Ko­ściół Je­zu­itów Fot. IX. Ko­ściół Ber­nar­dy­nów Jak wspo­mnia­no wy­żej, król Wła­dy­sław IV Waza prze­by­wał po raz pierw­szy we Lwo­wie jesz­cze jako syn kró­lew­ski (1621), skąd udał się był pod Cho­cim. Dłuż­szy po­byt we Lwo­wie na­stą­pił do­pie­ro w 1634 roku. Sie­dzi­bą Kró­la sta­ła się re­ne­san­so­wa Ka­mie­ni­ca Kró­lew­ska (Ry­nek 6). Pa­mię­ta się gło­śny ro­mans kró­lew­ski z pięk­ną lwo­wian­ką Ja­dwi­gą Łusz­kow­ską (Ja­dwisz­ką), za­miesz­ka­łą w ka­mie­ni­cy nr 30 w Ryn­ku. Ob­da­rzy­ła ona Kró­la sy­nem - Kon­stan­tym Wazą. Ostat­ni raz król Wła­dy­sław od­wie­dził Lwów w 1646 roku. Na­stęp­ne lata XVII wie­ku nie były dla Lwo­wa po­myśl­ne. Jak wia­do­mo roz­po­czę­ły się woj­ny ko­zac­kie, a po nich woj­ny z Tur­ka­mi i Ta­ta­ra­mi. Po nie­sław­nej klę­sce wojsk pol­skich pod Pi­ław­ca­mi siły Chmiel­nic­kie­go roz­po­czę­ły ob­lę­że­nie Lwo­wa. Wcze­śniej, 28 wrze­śnia 1648 roku, przy­by­ły do Lwo­wa ksią­żę Je­re­mi Wi­śnio­wiec­ki w sy­tu­acji za­gro­że­nia Pań­stwa, ubła­ga­ny w ko­ście­le Ber­nar­dy­nów przez lwow­ską szlach­cian­kę Ka­ta­rzy­nę Sło­niow­ską, wy­ra­ził zgo­dę na przy­ję­cie do­wódz­twa nad zgro­ma­dzo­nym woj­skiem. Woj­sko to jed­nak nie­zwłocz­nie skie­ro­wał do Za­mo­ścia, w wy­ni­ku cze­go Lwów roz­po­czął obro­nę, dys­po­nu­jąc nie­wiel­ki­mi si­ła­mi zło­żo­ny­mi z uzbro­jo­nych miesz­czan i oko­ło 250 żoł­nie­rzy. Bro­nił się bo­ha­ter­sko i zdo­łał do­pro­wa­dzić do ukła­du, zgod­nie z któ­rym Chmiel­nic­ki ustą­pił spod Lwo­wa. W wal­kach o Wy­so­ki Za­mek zo­stał za­bi­ty zna­ny wódz ko­zac­ki Mak­sym Krzy­wo­nos. Rok póź­niej po słyn­nej, opi­sa­nej przez Sien­kie­wi­cza obro­nie Zba­ra­ża, bi­twie i ugo­dzie po­dZbo­ro­wem, przy­był do Lwo­wa król Jan Ka­zi­mierz Waza (29 VIII 1649). Re­zy­do­wał w Ka­mie­ni­cy Ar­cy­bi­sku­piej i tam byli przez nie­go przyj­mo­wa­ni na au­dien­cjach licz­ni dy­gni­ta­rze ko­ron­ni, a przede wszyst­kim bo­ha­ter na­ro­do­wy ksią­żę Je­re­mi Wi­śnio­wiec­ki. Po wiel­kim zwy­cię­stwie pod Be­re­stecz­kiem (1651) król Jan Ka­zi­mierz prze­by­wał we Lwo­wie zło­żo­ny cho­ro­bą, rok póź­niej przy­był w czerw­cu 1652 roku, na­stęp­nie zno­wu po roku, tj. 17 VI 1653 za­trzy­mał się wraz z dwo­rem w Brzu­cho­wi­cach, skąd po prze­no­co­wa­niu udał się do Lwo­wa. W tym­że sa­mym roku po­now­nie po­wi­ta­ny zo­stał we Lwo­wie w wi­gi­lię Bo­że­go Na­ro­dze­nia. Dwa lata póź­niej (1655) Lwów wy­trzy­mał dru­gie sze­ścio­ty­go­dnio­we ob­lę­że­nie, sta­wia­jąc opór po­łą­czo­nym si­łom Chmiel­nic­kie­go i 60-ty­sięcz­nej ar­mii ro­syj­skiej Bu­tur­li­na. Obro­ną kie­ro­wał kró­lew­ski ko­men­dant mia­sta Krzysz­tof Gro­dzic­ki, bro­nią­cy po­przed­nio twier­dzy Ku­dak nad Dnie­prem, o czym wspo­mi­na Sien­kie­wicz. W okre­sie na­jaz­du szwedz­kie­go król Jan Ka­zi­mierz przy­był do Lwo­wa 10 II 1656 roku, a 1 kwiet­nia zło­żył w Ka­te­drze sław­ne ślu­by, w któ­rych zna­la­zło się na­stę­pu­ją­ce przy­rze­cze­nie: ,,... obie­cu­ję i przy­rze­kam oprócz tego, iż ze wszyst­ki­mi mo­imi sta­na­m