Ebook Noc letnia mobi,epub

�c i chwaląc i życząc -- Ona jedna tylko milczała, z spuszczonemi oczyma, oparta na ręku służebnic. I w jéj kibici coś znękanego, bezsilnego było -- I w jéj źrenicach nie jasno przebijał promień duszy -- I z jéj ust nieco rozchylonych trudno się domyśleć, wyjdzieli modlitwa czy skarga - Idąc wzdłuż kaplic podnosiła rękę i przeżegnać się chciała, pół-krzyże tylko kryśliła w powietrzu -- przed obrazem Bogarodzicy skłoniwszy głowę, znać przyklęknąć miała, lecz sił jéj nie stało i szła daléj ku wielkiemu ołtarzowi, a wielki ołtarz stał w głębi podobny do grobu. Tam ojciec czekał na nią w kole krewnych i powinnych, z dumą w oku starem -- I słuszne miał prawo do pychy, bo cudniejszem dzieckiem nikomu Bóg nie opromienił schyłku życia - Ona dotąd była jak najmilsza gwiazda nad jego zstępującą drogą; dziś tylko pierwszy raz w życiu zamglona -- lecz on niezważał na chwilowe zaćmienie, bo w téj dobijającéj godzinie wszystkie jego marzenia dopełnić się miały -- Rzekł więc do otaczających: <> -- i sięgnął wzrokiem tak jak kościół długi, by ujrzeć ażali nie przybywa Pan młody -- siwe brwi zmarszczył niedostrzegłszy go nigdzie! Ale wnet znów miał spokojne i pogodne czoło. -- O! złudzenia starców, jak posągi ryte z głazu, pośród ich dusz stoją -- chyba śmierć je rozłamie, lecz nie strąci ich żadna przestroga na ziemi! Kto młody, ten malowne sny widzi w powietrzu -- Tęcze nad nim się krzyżują i znikają, wiara na przemiany precz idzie w zwątpienie -- U bliższych grobu, twardsza nadzieja i żądze przezwane rzeczywistości imieniem -- Między prawdą a niemi stanęła opoka doświadczenia -- siedzą na niewzruszonéj, a strumienie życia, morza fal grających pędzą tymczasem i mijają w dole! Tam zwichnięte stery, poszarpane żagle, opadłe wieńce i serc spalonych popioły, wiecznym wichrem gnane, tłoczą się i giną w oddali! Tam gwiazd dźdże nieustanne z głuchym gasną szumem, a wszędzie modre szydzą piany i w nieskończoność garnie się rozbicie! -- lecz im nic do tego -- sami wrośli w skałę i domy budują nad huczącą głębią -- każda fala co przelewa się w drugą, wydaje się im ołtarzem szczęścia i pokoju -- potem córom i synom ludzkim każą ślubować na wierność przed niemi. -- Ha! nim ci domówią przysięgi, już ołtarz pod drugim widnokręgiem płynie! Teraz oblubieniec wpadł do kościoła, rzezki i hoży, z drużyną pysznie ubranych, sam w narodowym stroju -- lecz naród jego nie był starca narodem -- Tłum rozgina się na prawo i lewo, niskiem witając go czołem -- ledwo raczył niektórym się odkłonić i dzwoniąc o marmury posuwistemi kroki, stanął przy narzeczonéj klęczącéj już teraz -- Ona niezdołała powstać! -- Ojcu jéj znikomie usta na ramieniu złożył, potem rozmawiali przyciszonym głosem, starzec z królewską powagą, młodzieniec hasając rękoma -- Zwolna zbliżył się tymczasem Biskup i zwolna zapalono gromnice na ołtarzu -- wielkie w téj wielkiéj świątyni stało się milczenie -- na wieki rąk dwoje, dusz dwoje, połączyć się mają -- Dreszcz uroczysty rozbiegł się po widzach. O szyby różnobarwnych okien, rozpłonił się promień zachodzącego słońca -- Zdało się przez chwilę że tam krwi potok płynie i pluska, aż zniżył się i skonał wśród zmierzchu -- lecz ostatnim blaskiem drasnął głowę człowieka stojącego samotnie w przybocznéj kaplicy -- przy nim leży na pomniku posąg rycerza -- On jak drugi posąg niewzruszony, przykuł się wzrokiem do ołtarza kiedy Biskup przemawia do oblubienicy -- co w jego duchu się dzieje, mrok na jego twarzy zaczaił -- jednak, kiedy chwilowa łóna co zgasła już teraz przepływała po niéj, każdy co kniemu zwrócone miał przypadkiem oczy, dostrzegł wyraz niesłychanéj walki na tem czole wzniosłem -- nikt jednak ni modlitwy ni westchnienia nie usłyszał, ni jęku -- Wargi ściśnione i boleść kształtem uśmiechu zakrzywiona na nich! -- to jedno błysnęło i znów utonęło w cieniu. Lecz kiedy świętym obrzędom stało się zadość, kiedy Pan młody podniósł żonę a ona padła w ojca objęcia, i ojciec ją niósł ku bramom kościoła i tysiąc gromnic szło za niemi i stopniami upływała ciżba, i kroków odgłosy wolniały oddalając się -- i wreszcie pustkami stanął przybytek -- spiący tylko umarli w nim zostali, i kilku żywych umarłych krzątało się po jego głębiach, zakonników kilku -- wyszedł ów człowiek z kaplicy i rozkiełznany, szybki, uderzył piersią o stopnie ołtarza, zerwał się i padł na nowo, aż wreszcie siadł, lampą pozostał nad krzyżem srebrnym blado oświecony -- nie ku obrazom świętych zwrócone jego oblicze, ale ku bramie którędy wyszli oni wszyscy -- Tam błękitu nocnego kawał, i jedna gwiazda miga -- On w nią patrzy i sztyle