Najbardziej pomysłowe fortele w II wojnie światowej

ł, a nawet podwoi pan swoje starania. Canaris przerwał na chwilę, uważnie obserwując Griebla. Po chwili podjął wątek i poinformował go, że Führer życzył sobie, by ryzyko podejmowane przez doktora w Stanach Zjednoczonych nie pozostało bez godnej rekompensaty. W związku z tym Griebl otrzymał dom w górskim rejonie Bawarii, gdzie wypoczywał także sam Führer. Miałoby to być miejsce zamieszkania Griebla po ewentualnym powrocie do Niemiec na stałe, z własnej woli lub dla uniknięcia kłopotów z amerykańskimi władzami. (Kilka tygodni później, w Nowym Jorku, kurier Abwehry doręczył Grieblowi dokumenty własności tej rezydencji, wcześniej wyeksmitowano stamtąd jej żydowskich właścicieli). Szef hitlerowskiego wywiadu miał jeszcze jeden prezent dla swego wysoce użytecznego agenta. Griebl otrzymał stopień oficerski w niemieckich siłach powietrznych, z gażą gromadzoną na koncie berlińskiego banku do chwili, gdy powróciłby do Niemiec na stałe. W taki oto sposób Ignatz Griebl stał się zapewne jedynym człowiekiem, który miał jednocześnie stopień oficera rezerwy w wojskach lądowych Stanów Zjednoczonych i rangę kapitana w Luftwaffe3. Mała bogata dziewczynka Na początku 1938 roku na koktajlu w eleganckim hotelu w Waszyngtonie Merry Fahrney, pełna życia i olśniewająco piękna młoda kobieta, sączyła szampana, lustrując wzrokiem tłum gości w poszukiwaniu doktora Herberta Scholza, konsula niemieckiej ambasady. Wysoki, przystojny Scholz, ożeniony z majętną córką członka zarządu potężnego niemieckiego koncernu chemicznego IG Farben, był na liście najbardziej pożądanych gości każdej gospodyni wytwornych waszyngtońskich salonów. Fahrney, dziedziczka fortuny, którą jej ojciec zrobił w Stanach Zjednoczonych, prowadziła rozrywkowy tryb życia. Obracała się w kręgach intelektualnych, w których w dobrym tonie były ekscentryczne poglądy i nietuzinkowe sympatie polityczne. Tak więc jej nieskrywany podziw dla Adolfa Hitlera i nazizmu przyjaciele bagatelizowali, uważając go za kolejny kaprys zblazowanej, bogatej kobiety. Ale dla 30-letniej Merry nazistowskie przekonania nie były tylko kaprysem. Herberta Scholza spowijała aura tajemniczości. W kołach towarzyskich stolicy szeptano, że pod maską kosmopolitycznego playboya o nienagannych manierach i wysmakowanym stylu kryje się w rzeczywistości funkcjonariusz wywiadu. Wizerunek tajnego agenta pełniącego w Stanach Zjednoczonych jakąś złowrogą misję dodawał mu jednak jedynie atrakcyjności w oczach gospodarzy i gości wszelkich przyjęć organizowanych przez wyższe sfery. Była to trafna ocena niemieckiego dyplomaty. Scholz kierował w Stanach Zjednoczonych siatką Sicherheitsdienst (SD), służby bezpieczeństwa Schutzstaffel (SS), elitarnej formacji militarnej Adolfa Hitlera. Łączyła ona romantyczne tradycje teutońskie z twardą polityką siły, niestroniącą od krwawych rozstrzygnięć. Szefem SD i zwierzchnikiem Scholza w Berlinie był Brigadeführer (generał brygady) SS Reinhard Heydrich, wysoki, jasnowłosy, wysportowany mężczyzna. Ten 34-letni, niesłychanie ambitny oficer dążył do skupienia wszystkich służb wywiadowczych pod jednym, własnym kierownictwem. Z powodu swojego okrucieństwa zdobył wśród podwładnych przydomek Blond Bestia. Merry Fahrney zawsze działała szybko, dlatego przedstawiła się doktorowi Scholzowi i już kilka minut później umówiła się z nim na lunch, by przedstawić mu interesującą propozycję. Wytworny i czarujący szpieg, którego żona przebywała właśnie w Berlinie, często zapraszany przez piękne kobiety, składające mu interesujące propozycje, przyjął ofertę bez wahania. Scholz orientował się, z kim ma sie spotkać, ponieważ Merry systematycznie pojawiała się w rubrykach towarzyskich i na pierwszych stronach gazet z racji swego ekscentrycznego trybu życia i dwóch głośnych rozwodów. Zaledwie oboje złożyli zamówienia u kelnera w wykwintnej restauracji Pierrea na alei Connecticut, kiedy Merry wygłosiła nieco przydługą przemowę na temat swego podziwu dla Adolfa Hitlera. Na zakończenie natomiast złożyła ofertę podjęcia działalności szpiegowskiej. Scholz zdawał sobie sprawę z potencjału, jaki drzemał w dobrze zorientowanej i inteligentnej kobiecie, która obracała się w najwyższych sferach Waszyngtonu, skwapliwie więc przyjął propozycję. Merry była zachwycona. Spotkania towarzyskie już ją znudziły. Teraz znów miała cel w życiu. Gorliwie przystąpiła do wypełniania swej tajnej misji, pragnąc udowodnić, że jest oddanym i potrzebnym szpiegiem hitlerowskich Niemiec. Informacje zdobywała nie tylko na przyjęciach, od podchmielonych lub całkiem pijanych osobistości z kół rządowych i wojskowych. Często odwiedzała także placówki wojskowe na południu Stanów. Posługiwała się wizytówką z nazwiskiem Susan Wadsworth, specjalisty prowadzącego badania dla