MMS - mineralne panaceum

y ten się nie zgodził, Joel K. zerwał układ, ponieważ umowa gwarantowała mu podział zysków przy wykorzystywaniu technologii Humble. W takiej sytuacji pobyt Jima Humble w dżungli nie miał sensu. Po upływie sześciu miesięcy, całe zamieszanie spowodowane ,,leczeniem malarii" rozeszło się po kościach. Przyjaciele w kręgach rządzących szepnęli za nim dobre słowo tu i ówdzie. Zatem mógł już bez żadnych komplikacji wrócić do USA. Złoto go już nie interesowało. O wiele bardziej interesowało go teraz, z czego składa się ustabilizowany tlen i dlaczego tak często pomaga on w leczeniu malarii, oraz dlaczego czasami zawodzi. Kilka miesięcy później Jim Humble poleciał znowu do Gujany. Pewne przedsiębiorstwo poprosiło go o pomoc w wydobywaniu złota. Gdy sam zachorował na malarię, został przetransportowany do szpitala w Georgetown w celu zrobienia tam wyników krwi. Chociaż czuł się źle, a powrót do cywilizacji nie zawsze jest łatwy, poczekał z przyjęciem środka na malarię do czasu przeprowadzenia testów krwi. Potwierdziły one, że jest chory na malarię. Wtedy przyjął własne ,,lekarstwo". Już po kilku godzinach czuł się znacznie lepiej. Aby wykluczyć fałszowanie dowodów, znowu zrobił badania krwi. Tym razem wyniki były negatywne, co oznaczało, że nie można było już wykazać malarii. Był już teraz całkowicie przekonany, że wynalazł ,,cudowny środek". Postanowił więc dalej badać ten specyfik, aby później móc go przedstawić całemu światu. 2. Zbadanie i odkrycie MMS Aby odkryć, czym jest ustabilizowany tlen, z czego się składa i jak działa, Jim Humble zajął się podstawami wykorzystania tlenu w ludzkim organizmie. Doszedł do wniosku, że tlen zawarty w ustabilizowanym tlenie unicestwia zarazki chorobotwórcze. A właściwie, co uśmierca zarazki malarii? Producenci stabilizowanego tlenu zakrywają się tajemnicą recepty i ochroną tajemnicy firmy. Zatem Jim Humble eksperymentował samodzielnie. Wreszcie pewne przedsiębiorstwo dostarczyło mu instrukcję, która potwierdziła, że ustabilizowany tlen nie może stać dłużej niż godzinę, bo wtedy ulegnie rozkładowi w wodzie. Zaciekawiony tym faktem, przeprowadził eksperyment, wpuścił dziesięć kropli do około 230 ml wody i odstawił preparat na dziesięć godzin. Gdy go powąchał po upływie tego czasu, zauważył, że czuć go chlorem. Zużył na kolejne próby tysiące paseczków testowych i przeróżnych chemikaliów. Dzięki temu ustalił, że woda obniża wartość bazową stabilizowanego tlenu, to znaczy, powoduje, że odczyn staje się obojętny. W dalszych próbach dodawał do preparatu kwasu octowego, aby jeszcze bardziej obniżyć wartość bazową stabilizowanego tlenu. Po odstawieniu preparatu na 24 godziny zapach chloru był bardziej odczuwalny. Wreszcie miał ważny trop. Zaopatrzył się w paski testu chloru standardowo wykorzystywane na basenach. Długo czekał i obserwował, co się wydarzy. W 1998 znalazł rozwiązanie zagadki. Odkrył, że chloryn sodu jest najbardziej i najlepiej działającym środkiem (czynnikiem, agensem) - nie znał jednak jeszcze właściwej substancji czynnej - w dalszych próbach odkrył, że dodatek 5% kwasu octowego znacznie zwiększa efektywność, oraz że roztwór rozkłada się całkowicie już po trzech minutach oczekiwania. Podczas gdy użycie wyłącznie stabilizowanego tlenu w wodzie nie działa skutecznie na wszystkie osoby, które chorują na malarię (działa na około 7%), użycie stabilizowanego tlenu zaktywowanego 5% kwasem octowym przynosi skutek na 100%. Mówili o tym także i przyjaciele z Afryki, których Jim z kolei stale informował o swoich wynikach badań, bo chciał, żeby też byli na bieżąco. Szybko zaczął dostawać pozytywne informacje, z których część zamieszczono w książce MMS: Der Durchbruch (Wydawnictwo Mobilwell). roztwór chlorynu sodu Roztwór chlorynu sodu jest zasadowy. Jeśli dodamy do niego kwas, powoduje to neutralizację wytworzonych jonów OH poprzez reakcję hydrolizy. Do tego zneutralizowany zostaje jako składnik poboczny w roztworze wodorotlenek sodu. Dzięki zadziałaniu dodanego kwasu z wyzwolonego kwasu chlorawego HClO2 pod wpływem utlenienia ClO2-jonów tworzy się ditlenek chloru zgodnie z następującym równaniem: HClO2 + HClO32ClO2 + H2O Czysty gazowy ditlenek chloru ma żółtawe zabarwienie i pachnie jak chlor. Ditlenek chloru powstaje z jednego atomu chloru i dwóch atomów tlenu. Ditlenek chloru należy do substancji niebezpiecznych, reaguje utleniająco, posiada skłonności do rozkładu w sposób wybuchowy i tylko warunkowo i pod pewnymi zastrzeżeniami można go składować, ponieważ uszkadza on i rozkłada prawie wszystkie materiały, z których produk