Ebook Minecraft Wrak mobi,epub

i i nijakich pejzaży na ścianach. Stoi przed nim ciężarówka firmy przeprowadzkowej, ale nie ich, i przez chwilę Jake się zastanawia, jak to jest mieć naprawdę wygodne meble, które chce ci się ciągnąć ze sobą przez cały kraj, bibeloty i różne drobiazgi, które tworzą prawdziwy dom. Oni sami już nie mają żadnych mebli. Nie mieli ich od dawna, odkąd spakowali swój stary dom w Marylandzie i wszystko trafiło do magazynu. Jake próbuje nie myśleć o pudłach z albumami fotograficznymi, pożółkłych dyplomach za stuprocentową frekwencję, które mama przechowywała od pierwszej do trzeciej klasy, o idealnej podniszczonej kanapie, którą uwielbiał. Wszystko powoli obrasta kurzem po drugiej stronie kraju. Teraz każde mieszkanie, do którego się wprowadzają, jest umeblowane, zwykle pozostałościami z mieszkań pokazowych albo wystaw: zbieraniną dziwnych mebli, która nigdy nie sprawia wrażenia przemyślanej całości, a tym bardziej domu. Jake idzie na tył ciężarówki, bierze swój plecak oraz pudło z rzeczami i rusza za tatą przez ulicę, do ich nowego domu. - Wszystko, co zamówiłem, przyjechało wczoraj, więc powinniśmy mieć, co trzeba! Gotów? Jake wzrusza ramionami. Mijają parę młodych ludzi, którzy ze śmiechem wloką po schodkach na górę miękką kanapę. Sprawia wrażenie wysłużonej i doskonałej. Jake odwraca wzrok i niemal wpada na małego chłopca, który zupełnie nic nie widzi, bo jest zajęty popychaniem plastikowej ciężarówki po chodniku. - Widzisz, ludzie już się wprowadzają. Co ci mówiłem? Te nowe mieszkania są niesamowite, nie chwaląc się, a my zjawiliśmy się tutaj w samą porę. Ceny w okolicy poszybują w górę. - Tata z dumą przyciska do siebie pudło, nucąc pierwsze takty wesołej melodii. Od przyjazdu do Kalifornii Jack nie jest zachwycony. Przespał większą część podróży, a odkąd się obudził, nie zobaczył ani jednej palmy, celebryty ani nawet basenu. Na razie to osiedle na przedmieściach Los Angeles wygląda jak każde inne miasteczko, z pasażami handlowymi przy ulicy, sygnalizacją świetlną i chodnikami, a ta ulica przypomina każdą inną ulicę w każdym innym mieście. Jake do tej pory widział ich tyle, że w ogóle go to nie obchodzi. Tata zagaduje tamtą parę, pomagając im przedostać się głównym wejściem do pierwszego budynku, przez podwójne szklane drzwi. Z bliska wszystko wygląda jeszcze bardziej odpychająco: zakurzone lobby z kolejnymi szklanymi drzwiami po drugiej stronie wychodzącymi na coś w rodzaju podwórka. Nowy budynek wyróżnia się teraz jeszcze bardziej, gładkie szkaradzieństwo z kremowych płyt i lśniącego szkła. Na tle sąsiednich bloków wygląda rażąco dziwacznie. Jake zamyka oczy i bierze głęboki oddech. Znów je otwiera i wyobraża sobie ulicę odmienioną cegła po cegle. Budynek jest tylko kolejną stertą materiałów czekającą, aż Jake ją przekształci i odbuduje według własnego projektu - Chodź, rozejrzymy się! - Głos taty ściąga go z powrotem do przygnębiającej rzeczywistości. Jake wchodzi po schodach i staje obok taty, który przytrzymuje stopą masywne drzwi. - Słuchaj, wiem, że masz mi za złe, ale tym razem obiecuję, że to będzie ostatnia przeprowadzka. Zostaniemy w Los Angeles. Remont potrwa naprawdę długo, a wkrótce przybędą kolejne. - Ty to zaprojektowałeś? Tata szybko spuszcza wzrok, a potem podnosi głowę i patrzy na Jakea. - Tylko zarządzam projektem. Ale mamy jeszcze trzy budynki do odnowienia, a taki projekt może zająć i kilka lat. - Posyła Jakeowi lekki uśmiech. - Idziesz do liceum. Uznałem, że dobrze byłoby przestać się przenosić. Jake kiwa głową, ale nie odpowiada. Przywykł już do przeprowadzek, do tego, że zawsze jest nowy w klasie. Trudno jest się z kimś zaprzyjaźnić, zwłaszcza jeśli nie wiadomo, jak długo się zostanie. Lobby jest puste i ciemne, światło wpada jedynie przez podwójne drzwi z jednej i z drugiej strony przestronnego pomieszczenia. Jest niezwykle duże jak na budynek mieszkalny, a kiedy Jake wchodzi dalej, domyśla się przyczyny. Lobby prowadzi do ogromnej sali ze sfatygowanymi zakurzonymi meblami i z drzwiami, które wyglądają, jakby od dekady nikt ich nie otwierał. ŚWIETLICA I OSIEDLE MIESZKANIOWE PACIFIC CREST Napis widnieje na wyblakłej tabliczce wiszącej nad ogromnym malowidłem na ścianie. Popękana tabliczka się rozpada, ale sama ściana nadal jest jasna i wesoła. Budynki są tutaj pomalowane na kolor głębokiej akwamaryny, a scenki przedstawiają roześmianych ludzi spacerujących po parku, pływających w basenach i pracujących przy komputerach. Pośrodku malowidła rysunkowe słońce w ciemnych okularach uśmiecha się z góry do budynku, a za nim migoce ocean z wezbraną falą wymalowaną zamaszystym łukiem. Pozostałą część ściany zajmują niebieskie fale, żywo kontrastujące z resztą pomieszczenia: szarymi cegłami ustawi