Medialne fenomeny i paradoksy - Audiobook mp3

media Głupota bez dyskusji Paradoks zagłady Głód poddaństwa Najgłupsi z głupich Poglądy a myślenie Inteligencki kolaps Legalna głupota V. RELIGIA I WIARA Naiwny idealizm Kościół, reklama, punkt G Sedno ewangelizacji Religie a agresja Religia bez wyobraźni Kościół seksualny Seks ortodoksyjny VI. MEDYCYNA Medycyna i ograniczenia Prawdziwa nauka Życie i medycyna Paradoks medyczny Bibliografia O autorze Indeks nazwisk Od autora W książce tej podjąłem niezwykle rzadką i trudną próbę połączenia narracji eseistycznej z naukową, w indywidualny sposób nawiązując do uznanej tradycji francusko-włoskich badaczy mediów i komunikowania, Pierrea Bourdieu, Giovanniego Sartoriego i Umberto Eco. Nietypowa formuła krótkiego eseju, a nie klasycznego felietonu, za każdym razem ma tutaj charakter diagnozujący; na początku pojawia się wyraźna teza, eksplikacja zagadnienia, potem analiza i diagnozowanie, a na końcu wnioski, synteza. Ostatnia część często jest propozycją rozwiązania problemu, próbą wyjścia poza czysto opisową konstatację naukową. Było to szczególnie wymagające, gdyż w grę wchodziła zarówno znaczna liczba medialnych inspiracji, a więc w konsekwencji też esejów, dokładnie dwustu, jak też konieczność kompresji myśli i języka do niecałych dwóch tysięcy znaków ze spacjami. Jako badacz mediów, komunikowania, literatury i filmu uznałem, że współczesny świat jest tak dynamiczny i przeładowany informacjami, iż warto go pokazać - dla lepszego nawiązania kontaktu i zrozumienia - w uniwersalnym skrócie. Stąd wzięła się perspektywa fenomenów i paradoksów. Trzeba podkreślić, że każdy esej został zainspirowany konkretnym komunikatem medialnym, powstał w wyniku codziennego analizowania prasy, radia, telewizji i Internetu. W ten sposób zarysował się specyficzny obraz świata via przekazy medialne: z jednej strony inteligencki, uniwersalny i ponadczasowy, z drugiej wyrażający pewien styl myślenia. Jest to zatem książka o tym, jak myślą media, jak myśli świat i jak myśleć w ogóle; w pewnym sensie jest to również vademecum kreatywności, inspiracji, niezależności i odpowiedzialności. Język tych esejów ma na celu prowokowanie do myślenia - nigdy obrażanie czy lekceważenie - w tym głównie myślenia o istocie wolności, która wynika z poziomu samoświadomości, dojrzałości i samokrytycyzmu. Uważam, że nauka powinna zajmować się wszystkim, co związane jest z myśleniem problemowym, opisywaniem, diagnozowaniem, rozstrzyganiem, proponowaniem i dawaniem odpowiedzi, powinna także inicjować procesy rozumowania indywidualnie i społecznie niezależnie od jego kontrowersyjności, wywoływać w czytelniku nawet oburzenie samym sobą, siać wątpliwości, burzyć stagnację intelektualną i światopoglądową. Można powiedzieć - co jest do pewnego stopnia nietypowe w tradycyjnym dyskursie naukowym - że książka ta nie zawsze odzwierciedla poglądy autora, lecz po prostu eksplikuje pod wpływem medialnej inspiracji samą możliwość określonego rozumowania, nie przesądzając o jego jednoznaczności czy nawet słuszności. Mam nadzieję, że publikacja ta pozwoli czytelnikom doświadczyć nie tylko niezwykłości i złożoności opisanych zagadnień, poczuć esprit komunikowania, lecz także nauczy bronić się przed własną naiwnością i złudnym poczuciem, że skoro korzystają z mediów, to je rozumieją i potrafią zachować dystans. Inaczej mówiąc, chodzi tu również o uwrażliwienie odbiorców na propagandę, manipulację i kłamstwa, aby potem bardziej świadomie konfrontowali się z różnymi przekazami. Jakkolwiek pretensjonalnie by to brzmiało, chodzi o ,,ćwiczenie mózgu", zachętę do refleksji. Dlatego właśnie niektóre eseje są prowokujące i kontrowersyjne, na pierwszy rzut oka proste, bezpośrednie lub tylko ironiczne. Jednak dla rozwoju myśli bezcenne są: ferment i spór intelektualny, brak zgody, zaskoczenie lub zdziwienie, odrzucenie lub odmienna kontynuacja tematu. W tym kontekście, gdyby ktoś zapytał, co jest sednem myślenia medialnego, dziennikarskiego, w odpowiedzi padłoby jedno słowo: proliferacja. Bowiem bez świadomego alternatywnego podejścia do każdego problemu nie może być mowy o rozwoju myśli, samodzielności intelektualnej czy dystansowaniu się do własnych opinii. Książka ta nie rozstrzyga problemów, lecz je eksplikuje, podsuwa sposób rozumowania i ewentualne rozwiązanie, prowokuje też do własnego zdania. Kwestionowanie jest niejako wpisane w jej przesłanie, uwypukla medialny wyraz intelektualnej nieporadności lub pozorów aspirujących do mądrości. Dodatkowo niektóre teksty mogą szokować swoją bezpośredniością. Chodziło jednak o komentowanie rzeczywistości realnie, bez wewnętrznej cenzury i retuszowania oczywistości. Nie można bowiem zamaskować prawdy ani uprzejmą polityczną poprawnością, ani najszla