Mała książeczka o prawdziwej miłości

nie oznacza w tym przypadku wyłącznie miłości pomiędzy mężczyzną a kobietą, lecz również miłość dzieci, miłość ludzi, miłość natury, miłość jako podstawowe nastawienie i postawa, które kształtuje wszystkie nasze myśli, uczucia, pragnienia i czyny oraz miłość między Bogiem a człowiekiem. Miłości nie da się określić ani jako uczucia, ani jako aktu woli. Sprawia ona wrażenie niezależnej siły, która działa w sercu człowieka i wpływa na wszystkie jego relacje. Miłość umożliwia powstanie nowej jakości życia, nowego sposobu postrzegania samego siebie. Przemienia człowieka i obdarza go jego własnym promieniowaniem. W miłości jak w domu Każdy człowiek pragnie, aby okazywano mu miłość. Pierwotnym i elementarnym pragnieniem dziecka jest, aby kochające oczy matki zwróciły się ku niemu i obdarzyły go uśmiechem. To pierwotne doznanie, które daje dziecku poczucie uprawnionego istnienia, oznacza dla niego: jesteś mile widziany na ziemi. Tego uczucia chcemy doznawać nieustannie. Matczyna miłość jest pierwotnym symbolem błogosławieństwa. Każdy człowiek tęskni również za domem. Jak w domu czuję się tam, gdzie jestem kochany, gdzie nie muszę odgrywać żadnej roli, gdzie mogę być taki, jaki jestem, ponieważ czuję się kochanym bezwarunkowo. Również to doświadczenie jest elementem miłości, która jest czymś więcej niż osobistą sympatią. Nie muszę zapracować sobie na tę miłość. Ona po prostu istnieje. Miłość ta unosi mnie na swoich skrzydłach. Bez warunków Tam, gdzie wszystko sprowadzane jest do kryterium korzyści i rentowności, miłość umiera. Jednak miłość jest silniejsza niż wszelkie kalkulacje. Nie pozwala, byśmy uwięzili ją w naszych życiowych planach. Rozkwita po prostu tam, gdzie chce i kiedy chce. Róża kwitnie, bo kwitnie, powiada Mistrz Eckhart. Nie interesują jej korzyści. Po prostu jest. Miłość nie pyta o prawo do istnienia. Jest, jaka jest. Jest, bo jest. Łamie zasadę celowości. Jest wolna i nie pozwala sobie nic narzucać. Ani czasu, ani miejsca. Ani tego, w jaki sposób ma rozkwitnąć. Po prostu rozkwita. I wszędzie tam, gdzie kwitnie, cieszy nasze serce. Jak w bajce Bajki uświadamiają, że nie istnieje coś takiego, jak recepta na życie. Nie da się wykluczyć dróg okrężnych i mylnych. Nie ma mowy o żadnym programie ani planie. Nie jesteśmy w stanie nic uczynić. Ktoś inny robi to za nas. Przemiana dokonuje się w spotkaniu, w miłości. Życzliwe spojrzenie drugiego człowieka przemienia nas. Kiedy spotyka nas miłość, wychodzimy z niej odnowieni. Drugi człowiek może poprzez miłość ukazać w nas coś, co przedtem tliło się w ukryciu w naszym wnętrzu. Miłość budzi w nas siłę, która pozwala nam odkryć naszą własną tajemnicę. Droga prawdy Tęsknota za tym, aby kochać i być kochanym, jest tak mocno zakorzeniona w ludzkim sercu, że nie możemy jej stamtąd wyrwać. Kiedy jesteśmy zakochani, czujemy się jak pod wpływem czarów. Miłość doprowadziła nie tylko do powstania głębokich ludzkich przyjaźni oraz do udanych małżeństw, lecz także wydała cudowne dzieła sztuki w dziedzinie poezji, muzyki oraz malarstwa. Bez miłości życie byłoby znacznie uboższe. Oczywiście doświadczamy także tego, że miłość może rozpłynąć się w powietrzu i że nigdzie nie zostaniemy zranieni tak mocno jak właśnie w miłości. Ale wszystko to wcale nie przemawia na niekorzyść miłości. Kiedy pytamy o miłość, chodzi o coś innego, a mianowicie o to, w jaki sposób można kochać na stałe i kochać tak, aby nie skończyło się to na chaosie i zranieniu. Aby miłość mogła być udana i trwała, nie wolno jej mylić z uczuciem. Miłość nie jest wiecznym zakochaniem. To ostanie musi zamienić się w miłość, która akceptuje drugiego takim, jakim jest. To nie wieczne szczęście Miłość nie jest wiecznym szczęściem. Nie ma miłości bez bólu. W miłości otwieram się na drugiego człowieka i przez to staję się podatny na zranienie. Bez tej otwartości miłość nie byłaby możliwa. We wzajemnej miłości poznajemy siebie wraz ze wszystkimi zranieniami, jakich doświadczyliśmy w życiu. Miłość może ranić. Ale miłość potrafi również uleczyć te rany. Jak u Mozarta W trzeciej części ostatniego koncertu fortepianowego Mozarta powraca nieustannie wariacja tej samej melodii, do której skomponował on również swoją pieśń ,,Przyjdź, kochany maju, okryj znów drzewa zielenią. I niech nad strumieniem zakwitną drobne fiołki!" Kompozytor wlał w tę melodię całą swoją miłość, całą swoją radość życia. Wiosna, w czasie której utwór ten został skomponowany, miała być ostatnią wiosną, jaką dane mu było przeżyć. Była ona dla Mozarta czymś więcej niż piękną porą roku. Oznaczała dla niego przezwyciężenie śmierci, przerwanie skostnienia, rozkwit i zieloność. Wszystko to jest dla niego