Lista moich zachcianek

za­rę­czyn, ale na myśl o po­rzu­ce­niu sio­stry wo­la­ła po­rzu­cić my­śli o mi­ło­ści; za to w 2003 roku Da­ni­?le wy­pro­wa­dzi­ła się do przed­sta­wi­cie­la han­dlo­we­go fir­my LOréal - szam­po­ny, od­żyw­ki, far­by do wło­sów - po­sęp­ne­go dry­bla­sa z ba­ry­to­nem i kru­czo­czar­ny­mi wło­sa­mi; męż­czy­zny w ty­pie eg­zo­tycz­nym. Pod­da­ła się dzi­kiej woni jego śnia­dej skó­ry, pę­kła przed czar­nym owło­sie­niem jego dłu­gich pal­ców; ma­rzy­ła o zwie­rzę­cej mi­ło­ści, ach, ta Da­ni­?le; o po­je­dyn­kach, go­rą­cych za­pa­sach i sple­cio­nych cia­łach; ale o ile wiel­ka mał­pa mia­ła jaja wy­peł­nio­ne jak trza, o tyle jej wnę­trze oka­za­ło się pu­ste, bez­den­nie i tra­gicz­nie ja­ło­we. Seks był pierw­sza kla­sa - zwie­rzy­ła mi się Da­ni­?le mie­siąc póź­niej, kie­dy wró­ci­ła do domu z wa­liz­ką pod pa­chą - nu­mer­ki ta­kie, że opra­wić w ram­ki i po­sta­wić nad ko­min­kiem, ale po­tem pan przed­sta­wi­ciel han­dlo­wy nie ro­bił już nic, ude­rzał w ki­mo­no, chra­pał, a o świ­cie ru­szał w swo­je ko­sma­te to­ur­née, kul­tu­ry to zu­peł­nie zero, a ja, co by się nie mó­wi­ło, ja to po­trze­bu­ję po­ga­dać, żeby wy­mia­na ja­kaś za­cho­dzi­ła; w koń­cu nie je­ste­śmy zwie­rzę­ta­mi, czło­wiek po­trze­bu­je du­szy, co nie? W wie­czór jej po­wro­tu po­szły­śmy wszyst­kie trzy do re­stau­ra­cji La Co­upo­le. Fra­nço­ise i ja za­mó­wi­ły­śmy ró­żo­we kre­wet­ki po­da­ne na pie­rzyn­ce z li­ści cy­ko­rii, a Da­ni­?le kieł­ba­ski ar­ra­sjań­skie za­pie­ka­ne w se­rze ma­ro­il­les, no co, mi od ta­kie­go ze­rwa­nia to się robi dziu­ra, taka ja­kaś prze­paść i mu­szę ją za­pchać. Po wy­pi­ciu bu­tel­ki wina, wy­jąc ze śmie­chu po­przy­się­gły so­bie, że nig­dy się nie roz­sta­ną i że gdy­by któ­raś z nich mia­ła po­znać ja­kie­goś fa­ce­ta, to bę­dzie się nim dzie­lić z dru­gą. Póź­niej po­sta­no­wi­ły iść po­tań­czyć do Co­pa­ca­ba­ny; może tra­fi­my na dwóch przy­stoj­nia­ków, po­wie­dzia­ła jed­na; na dwa szczę­śli­we nu­mer­ki, rzu­ci­ła dru­ga ze śmie­chem, a ja nie po­szłam ra­zem z nimi. Od tam­te­go fe­sty­nu na 14 lip­ca, gdy mia­łam trzy­na­ście lat, a moje pier­si kieł­ko­wa­ły przy dźwię­kach LÉte in­dien - nie tań­czę. Bliź­niacz­ki znik­nę­ły wśród nocy, uno­sząc z sobą śmiech i de­li­kat­nie wul­gar­ny stu­kot ob­ca­sów o bru­ko­wą kost­kę, a ja wró­ci­łam do na­sze­go domu. Prze­cię­łam bul­war de Stras­bo­urg i uli­cą Gam­bet­ty do­tar­łam aż do Pa­ła­cu Spra­wie­dli­wo­ści. Obok prze­mknę­ła tak­sów­ka, za­drża­ła mi ręka; zo­ba­czy­łam sie­bie, jak ją za­trzy­mu­ję, jak wsia­dam do środ­ka. Usły­sza­łam, jak mó­wię: da­le­ko, byle da­lej stąd. Zo­ba­czy­łam, jak tak­sów­ka od­jeż­dża ze mną na tyl­nym sie­dze­niu, ze mną, któ­ra się nie od­wra­ca, któ­ra mnie nie po­zdra­wia, nie wy­ko­nu­je w moją stro­nę żad­ne­go po­że­gnal­ne­go ge­stu, któ­ra ni­cze­go nie ża­łu­je; zo­ba­czy­łam sie­bie, jak od­jeż­dżam i zni­kam bez śla­du. Sie­dem lat temu. Ale wró­ci­łam. Jo spał z otwar­ty­mi usta­mi przed ra­dio­lą; na jego pod­bród­ku lśni­ła struż­ka śli­ny. Wy­łą­czy­łam te­le­wi­zor. Przy­kry­łam jego po­wy­krę­ca­ne cia­ło. W swo­im po­ko­ju Ro­ma­in wal­czył w wir­tu­al­nym świe­cie Fre­elan­ce­ra. Nad­ine czy­ta­ła u sie­bie roz­mo­wy Truf­fau­ta z Hitch­coc­kiem; mia­ła trzy­na­ście lat. Kie­dy po­pchnę­łam drzwi jej po­ko­ju, unio­sła gło­wę i uśmiech­nę­ła się, a ja po­my­śla­łam, że jest pięk­na, prze­ogrom­nie pięk­na. Ko­cha­łam jej duże nie­bie­skie oczy, mó­wi­łam na nie ,,te two­je nie­biań­skie oczę­ta". Ko­cha­łam jej ja­sną skó­rę, na któ­rej żad­ne zło nie zdą­ży­ło jesz­cze po­zo­sta­wić dra­śnię­cia. Jej czar­ne wło­sy; ramę ota­cza­ją­cą jej de­li­kat­ną bla­dość. Lu­bi­łam jej mil­cze­nie i za­pach jej skó­ry. Kie­dy po­de­szłam, by koło niej usiąść, cof­nę­ła się pod ścia­nę i nie po­wie­dzia­ła nic. Póź­niej po­gła­ska­ła mnie ła­god­nie po wło­sach, tak, jak ro­bi­ła to kie­dyś mama, a po­tem pod­ję­ła lek­tu­rę, tym ra­zem ści­szo­nym gło­sem, jak do­ro­sły, któ­ry chce uśmie­rzyć lęki dziec­ka. Dziś rano do pa­sman­te­rii zaj­rza­ła dzien­ni­kar­ka z ,,Wia­do­mo­ści Ar­ra­sjań­skich". Chcia­ła prze­pro­wa­dzić ze mną wy­wiad na te­m