Ebook Księgi Samuela Rabina Cylkowa mobi,epub

howali je w mieście swojem, Dawid zaś i jego zwolennicy opłakiwali szczerze zgon pierwszego, szlachetnego i rycerskiego króla izraelskiego. Upatrzony już zawczasu przez Samuela na następcę Saula, Dawid, syn Iszaja, z pokolenia Judy, młodzieniec odważny, urodziwy i wymowny, a przytem usposobień tkliwych i pobożnych, spędził pierwsze lata swoje jako pasterz śród ciszy samotnych niw, gdzie śpiewem i muzyką dłużący się czas sobie skracał, i w walce z lwem i niedźwiedziem fizyczne siły swe hartował. Sprowadzony na dwór Saula, aby mistrzowską grą swoją gnębiącego go złego ducha odpędzał, zyskuje wkrótce serdeczną przyjaźń szlachetnego królewicza Jonatana, z którym na znak wzajemnego braterskiego przywiązania szaty i broń swą zamienia. Mianowany następnie giermkiem króla, a po zwycięztwie nad Goljatem wodzem wojsk i zięciem jego, nie zdołał jednak usunąć wzmagającej się wciąż w sercu Saula nienawiści ku sobie, jako ku szczęśliwemu współzawodnikowi, który w własnym domu jego przebywa i widokiem swoim co chwila spokój duszy jego zamąca. W przystępie też tłumionego długo, ale nie dającego się już pohamować gniewu, zamierza się raz oszczepem na grającego przed nim młodzieńca, godząc na jego życie. Dawid uniknąwszy szczęśliwie ciosu, schronił się do domu swego, a następnie przy pomocy żony swojej, do Achimelecha w Nob, który go w żywność i poświęcony miecz zaopatrzył. Odtąd prowadzi on żywot tułaczy, najprzód na dworze króla filistyńskiego Achisza, następnie w pustyni judzkiej, gdzie na czele kilkuset ludzi stanął, ale ustawicznie przez Saula ścigany, przez dłuższy czas upragnionego spokoju nie znalazł. W owych to czasach ujrzał się Saul dwukrotnie w mocy wrzekomego swego wroga, który z nadarzonych sposobności korzystał, aby go o bezzasadności jego uprzedzeń i podejrzeń przekonać - były to jednak usiłowania daremne, Saul bowiem, jakkolwiek chwilowo wspaniałomyślnością przeciwnika wzruszony, ostatecznie przekonać i pojednać się z nim nie chciał. Tymczasem umarł Samuel w Rama, a wraz ze zgonem jego utracił Dawid najsilniejszą swą podporę. Nie widząc żadnej już dla siebie przyszłości w kraju, schronił się raz jeszcze do Achisza, do Gath, który go uprzejmie przyjął i wasalem swoim w Cyklaku ustanowił. Tam osiadł Dawid wraz z ludźmi swymi, przyrzekając Achiszowi, że na każde wezwanie jego się stawi i w wojennych wyprawach, jakieby przedsięwziął, z czynną pomocą mu pośpieszy. Gdy po upływie dłuższego czasu Dawid rzeczywiście wezwanie takie otrzymał i wraz z hufcem swoim w obozie filistyńskim się zjawił, spostrzegli go wodzowie filistyńscy i zażądali stanowczo, aby się człowiek ten, do którego zaufania nie mają, czemprędzej usunął, co też Dawid chętnie uczynił. Saul tymczasem wyruszył na północną granicę dziedziny Efraima, by u stóp wzgórz Gilboa stanowczą walkę z nadciągającym wrogiem stoczyć - walkę w której, jakeśmy już nadmienili, tragiczną śmierć swą znalazł. Po śmierci Saula znajdował się prawie cały kraj po zachodniej stronie Jordanu w mocy Filistynów, resztę zaś wolnych jeszcze pokoleń rozdwajała silna, wzajemna ze sobą rozterka. W Gileadzie mianowicie ogłoszono popieranego przez Abnera, jedynego pozostałego przy życiu syna Saula, Isboseta, królem izraelskim, z rezydencją w Machnaim, gdy pokolenie Judy po stronie trzydziestoletniego, dzielnego Dawida stanęło i najwyższą władzę mu przyznało, naznaczając mu na stolicę starożytne miasto Hebron. Przez siedm i pół roku panował on w tem mieście, zajęty gorliwie uspokojeniem kraju i utwierdzeniem władzy swojej, poczem przeniósł stolicę swą do zdobytej od Jebusytów Jerozolimy, obwarowanej tak silnie, że wedle powszechnego wówczas przysłowia, dość było ślepych i chromych, aby ją obronić. Utwierdziwszy się w nowej stolicy swojej, zorganizował przedewszystkiem silną armję, z uzbrojonej szablą i lancą piechoty się składającą, na czele której stanął oddział sześciuset rycerzy, gibborim, pod naczelnem dowództwem Joaba, Abiszaja, Amasy i innych. Tak przygotowany upokorzył z kolei Filistynów, Amonitów, Syryjczyków, Edomitów, wogóle wszystkie wrogie Izraelitom plemiona ościenne, rozszerzył granice państwa od morza Śródziemnego do Eufratu i aż do morza Czerwonego ku południowi, utwierdzając wszędzie panowanie swoje, otoczył się gwardją przyboczną, utworzoną z Filistynów i Kreteńczyków, która mu wszędzie towarzyszyła, ustanowił liczny i świetny dwór, wybudował wspaniałą rezydencyę królewską, urządził centralny kult religijny, imponujący blaskiem i powagą, słowem zbliżył się we wszystkiem do form, przyjętych przez innych współczesnych władców wschodnich, jakkolwiek w wewnętrznych stosunkach państwa, w którem porządek, rozkwit i dobrobyt utrwalił, jeszcze wszędzie charakter patryarch