Ebook Kpiarz śmiertelnie poważny mobi,epub

�trz i my­śleć, że jest to ja­kaś ułom­ność. Dla wie­lu lu­dzi jest to sza­leń­stwo. Czę­sto spo­ty­ka­łem nie­do­wie­rza­ją­cych: ,,Ale co, Bóg jest dla cie­bie wszyst­kim? Bez sen­su. To po co ten cały pięk­ny świat? Nie mo­żesz so­bie go uło­żyć, czy na­wet wy­obra­zić bez Pana Boga?" . Może je­stem ja­kiś ułom­ny albo cho­ry, bo wła­śnie nie po­tra­fię. To tak, jak­by wy­łą­czyć do­pływ prą­du. Pstryk i wszyst­ko tra­ci sens. Z taką wia­rą uro­dzi­łem się, wy­cho­wa­łem, wzra­sta­łem. Póź­niej ona roz­wi­nę­ła się jesz­cze bar­dziej w moim ży­ciu. Od mo­men­tu, gdy tak dia­me­tral­nie za­wie­rzy­łem Bogu jest to pro­ces już tyl­ko wzra­sta­ją­cy. Przej­mu­je co­raz wię­cej ob­sza­rów w moim ży­ciu. Amen. - To nie ko­niec, pa­sto­rze. A jaki jest Bóg? - Do­bry, mi­ło­sier­ny, ła­ska­wy, nie­sko­ry do gnie­wu i bar­dzo cier­pli­wy. My­ślę, że jest kimś, kto szu­ka kon­tak­tu z czło­wie­kiem i za­le­ży mu na tym, żeby go zna­leźć. On stwo­rzył czło­wie­ka i chce z nim na­wią­zać więź, re­la­cję. Tak so­bie to wy­obra­żam. Tę­sk­ni za czło­wie­kiem po tym, jak go stwo­rzył. Czy­li ina­czej mó­wiąc: Bóg jest bar­dzo ludz­ki. Bar­dziej niż mo­że­my to so­bie wy­obra­zić. Bi­blia opi­su­je go jako Oso­bę, któ­ra pła­cze, śmie­je się, szy­dzi z wro­gów. - A we­dług cie­bie jest męż­czy­zną czy ko­bie­tą? - Na pew­no jest męż­czy­zną. - Nie. Ani ko­bie­tą, ani męż­czy­zną. Czu­ję, że te­raz moje py­ta­nie pa­sto­ro­wi się po­do­ba, i że w tym te­ma­cie musi się wy­ka­zać - tak po mę­sku. - Nie, nie. Jest na pew­no męż­czy­zną. - Na ja­kiej pod­sta­wie tak twier­dzisz? - Tak mi się wy­da­je. Tak czu­ję in­tu­icyj­nie. Jak wi­dzę bu­rzę, bły­ska­wi­ce i wali to z nie­ba, i ten grad, i ta ule­wa, drze­wa się prze­wra­ca­ją, i tor­na­da, i po­wódź... Nie może być ko­bie­tą. Ko­bie­ty ta­kie nie są. - Są. - Są ta­kie? - Aha. - Ok. Może. To tyl­ko pod wa­run­kiem, że ko­bie­ty też ta­kie są. Ale je­że­li ko­bie­ty ta­kie nie są, to Bóg jest na pew­no męż­czy­zną. Pa­trzę na czło­wie­ka, któ­ry sie­dzi na­prze­ciw­ko mnie i nie mogę się na­pa­trzeć. Robi wy­strza­ło­we miny, ge­sty­ku­lu­je - nie­zły ak­tor był­by z nie­go! - Co to ma wspól­ne­go z Bo­giem? - Moc, siła, agre­sja, nie­prze­wi­dy­wal­ność, dą­że­nie do celu, go­to­wość na to, żeby nisz­czyć, żeby coś no­we­go zbu­do­wać, nie­pa­tycz­ko­wa­nie się z drob­nost­ka­mi. Świat jest do ni­cze­go, trze­ba go cały za­lać po­to­pem i wy­gu­bić. A póź­niej Bóg mówi: dru­gi raz cze­goś ta­kie­go nie zro­bię. To tak, jak ja. Bar­dzo się z tym utoż­sa­miam, dla­te­go my­ślę, że Bóg jest taki jak ja. Więc ra­czej jest męż­czy­zną. - To jest nie­te­olo­gicz­ne. - Zda­ję so­bie z tego spra­wę. Ale po­wiem tak - bar­dzo nie­te­olo­gicz­ne jest sta­wia­nie ta­kie­go py­ta­nia. To jest ja­kaś le­wac­ka, albo inna myśl. Co to w ogó­le za te­mat roz­wa­żać płeć Boga? - W książ­ce Cha­ta Wil­lia­ma P. Youn­ga po­ru­szo­ny był ten te­mat. - A tak! Bóg Oj­ciec przed­sta­wio­ny jest w niej jako ko­bie­ta. Re­we­la­cja. Woda na młyn, aż się mó­zgi la­so­wa­ły lu­dziom. Uza­sad­nie­nie było bar­dzo do­bre. Teza była taka, że Bóg każ­de­mu czło­wie­ko­wi ob­ja­wia się w spo­sób, któ­ry jest w sta­nie przy­jąć, czy­li, że tak po­wiem: Bóg gra na tych stru­nach, któ­re po­sia­da­my. Na­to­miast abs­tra­hu­jąc od teo­lo­gii i od książ­ki Cha­ta pod­trzy­mu­ję, że Bóg jak nic jest męż­czy­zną. Chy­ba mogę po­zo­stać przy swo­jej opi­nii, szcze­gól­nie, że ona nie wy­kra­cza poza teo­lo­gię? - Nie bę­dziesz się tego wsty­dził? - Nie, na pew­no nie będę się wsty­dził po­glą­du, że Bóg jest męż­czy­zną. Na pew­no nie. Wsty­dził­bym się, gdy­bym po­wie­dział, że jest ko­bie­tą. Do­pie­ro by było tłu­ma­cze­nia. Pa­stor wy­bu­cha śmie­chem (i nie może prze­stać). - Pew­ność, że jest męż­czy­zną jest nie­wiel­ka. - W świe­cie może jest nie­wiel­ka, ale ja je­stem prze­ko­na­ny! To jest Bóg Oj­ciec, ma bro­dę, twarz peł­ną po­ko­ju, mi­ło­ści, mocy. Jak pa­trzy to może ocza­mi prze­pa­lić wro­ga. Jest jak lew Aslan. Taki jest. Ale, jak cię to nie in­te­re­su­je, to mo­że­my o tym nie roz­ma­wiać. - In­te­re­su­je, ale spo­dzie­wa­łam