Kościół

ego ludu Bożego"8. O ludzie tym Jezus mówi w licznych obrazach, w szczególności zaś w przypowieściach o wzrastaniu, w których ,,niebawem", wyraz bliskiej eschatologii, cecha znamienna dla Jana Chrzciciela i wspólnoty z Qumran, znajduje swoje ujście w ,,teraz" chrystologii. Dziełem Bożym jest sam Jezus, Jego przyjście, Jego panowanie. ,,Królestwo Boże" w ustach Jezusa nie oznacza jakiejś rzeczy czy miejsca, lecz aktualne, teraźniejsze działanie Boga. Dlatego nie jest błędem tłumaczenie programowego stwierdzenia z Mk 1,15: ,,Bliskie jest królestwo Boże" jako ,,bliski jest Bóg". Tutaj po raz kolejny ukazuje się związek z Jezusem, z Jego osobą: bliskością Boga jest On sam. Tam, gdzie Jezus, tam jest królestwo Boże. W związku z tym cytowane wcześniej zdanie Alfreda Loisyego należałoby zmodyfikować następująco: Obiecane zostało królestwo i oto przyszedł Jezus. Tylko w ten sposób zrozumiały staje się paradoks obietnicy i spełnienia. Jezus jednak nigdy nie jest sam. Przyszedł On bowiem zgromadzić tych, którzy byli rozproszeni (por. J 11,52; Mt 12,30). Dlatego całe Jego dzieło polega na gromadzeniu nowego ludu. Mamy więc już dwa istotne elementy przyszłego pojęcia Kościoła, a mianowicie: w lud Boży, w świadomość Jezusa, wpisana jest dynamika, dzięki której wszyscy stają się jedno, a jest nią owo zmierzanie ku sobie, przy jednoczesnym zmierzaniu ku Bogu. Poza tym punktem wewnętrznego zgromadzenia nowego ludu jest Chrystus; z drugiej strony zbiorowość, zgromadzenie staje się ludem tylko przez wezwanie Chrystusa i przez odpowiedź na wezwanie, odpowiedź na osobę Chrystusa. Zanim postawimy kolejny krok naprzód, chciałbym dodać dwie uwagi. Wśród licznych obrazów, używanych przez Jezusa, by wskazać na nowy lud - owczarnia, zaproszeni na ucztę, winnica, dom, miasto - wyróżnia się ten, który przywodzi na myśl rodzinę. Bóg jest Ojcem rodziny, Jezus jest gospodarzem domu, a zatem zrozumiałe jest, że do członków tego ludu, chociaż są dorośli, zwraca się On jako do dzieci. Ci ostatni wreszcie, naprawdę zrozumieli samych siebie, gdy porzuciwszy swoją fałszywą niezależność, uznają przed Bogiem, że są dziećmi (por. Mk 10,13-16)9. Druga uwaga wprowadza nas już w kolejny temat: uczniowie proszą Jezusa, by nauczył ich wspólnej modlitwy. ,,W grupach religijnych, działających w najbliższym otoczeniu, własny porządek modlitwy stanowi bowiem zasadniczy znak rozpoznawczy wspólnoty"10. Stąd prośba uczniów o modlitwę wyraża ich świadomość, że stali się oni nową wspólnotą, na czele której stoi Jezus. Są oni niejako pierwotną, macierzystą komórką Kościoła, a jednocześnie ukazują nam, że Kościół jest w istocie wspólnotą jednoczącą się na podstawie modlitwy. Modlitwa z Jezusem sprawia, że razem otwieramy się na Boga. Stąd przechodzimy automatycznie do dwóch innych wątków. Przede wszystkim musimy brać pod uwagę fakt, że wspólnota uczniów Jezusa nie jest jakąś bezkształtną, pozbawioną indywidualności, grupą. Posiada ona spoisty, jednomyślny rdzeń, złożony z Dwunastu, obok których, według Łukasza (10,1-20), występuje również grono siedemdziesięciu albo siedemdziesięciu dwóch uczniów. Trzeba pamiętać, że dopiero po zmartwychwstaniu Dwunastu otrzymuje tytuł ,,Apostołów". Wcześniej nazywani są po prostu ,,Dwunastoma". Liczba ta, która czyni z nich wspólnotę ściśle określoną, jest tak ważna, że po zdradzie Judasza zostaje uzupełniona (Dz 1,15-26). Ewangelista Marek krótko i dobitnie opisuje ich powołanie przez Jezusa: ,,I ustanowił Dwunastu" (3,14). Ich pierwszym zadaniem jest tworzyć razem wspólnotę Dwunastu. Z tym łączą się dwa kolejne zadania: ,,aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki" (Mk 3,14). Symbolika Dwunastu ma zatem decydujące znaczenie: to liczba synów Jakuba, liczba pokoleń Izraela. Tworząc grupę Dwunastu, Jezus jawi się jako protoplasta, założyciel nowego Izraela; jako jego początek i fundament wybranych zostało dwunastu uczniów. Nie można było wyrazić z większą jasnością i oczywistością narodzin ludu, który teraz kształtuje się i rozwija już nie przez fizyczne przekazywanie życia następnym pokoleniom, lecz przez dar ,,bycia z" Jezusem, który otrzymało Dwunastu. Zostają oni przez Niego posłani, aby ów dar przekazywać. Tutaj można już dostrzec temat jedności i wielości, gdzie w niepodzielnej wspólnocie Dwunastu, którzy tylko jako tacy stanowią symbol i realizują swoją misję, z pewnością dominuje punkt widzenia nowego ludu jako jedności. Grupa siedemdziesięciu albo siedemdziesięciu dwóch, o których mówi Łukasz, dopełnia ową symbolikę: siedemdziesiąt (siedemdziesiąt dwa), według tradycji żydowskiej (Rdz 10; Wj 1,5; Pwt 32,8), oznaczało liczbę 70 narodów świata11. Fakt, że grecki tekst Starego Testamentu, powstały w Aleksandrii, został przypisa