Ebook Jak przetrwać i odnieść sukces w biznesie mobi,epub

�piej niż we wszyst­kich spo­tka­niach w tym se­zo­nie." Ga­ze­ty za­czę­ły mnie na­zy­wać ,,sza­lo­ny Bet­t­ger - ży­cie dru­ży­ny". Wy­sła­łem kil­ka wy­cin­ków pra­so­wych Ber­to­wi Con­no­wi - sze­fo­wi klu­bu John­stown. Czy wy­obra­ża­cie so­bie, jaką miał minę, kie­dy prze­czy­tał o ,,sza­lo­nym Bet­t­ge­rze", pa­ta­ła­chu, któ­re­go wy­lał z klu­bu trzy ty­go­dnie wcze­śniej za le­ni­stwo? W cią­gu dzie­się­ciu dni dzię­ki en­tu­zja­zmo­wi moje za­rob­ki wzro­sły z 25 do 185 do­la­rów ty­go­dnio­wo - zwięk­szy­ły się o 700%. Po­wtó­rzę: nic wię­cej, tyl­ko en­tu­zjazm zwięk­szył mój do­chód o sie­dem­set pro­cent, i to w cią­gu 10 dni! Otrzy­ma­łem tę nie­praw­do­po­dob­ną pod­wyż­kę nie dla­te­go, że na­gle za­czą­łem le­piej rzu­cać pił­ką lub le­piej ją ła­pać, ani też nie ze wzglę­du na ja­kiś na­gły wzrost moż­li­wo­ści spor­to­wych. Nie do­wie­dzia­łem się o grze w ba­se­ball nic, cze­go nie wie­dział­bym już wcze­śniej. Dwa lata póź­niej, po upły­wie dwóch lat od cza­su, kie­dy mia­łem na­dzie­ję do­stać 25 do­la­rów mie­sięcz­nie w pod­rzęd­nym klu­bie Che­ster, gra­łem na trze­ciej ba­zie w Car­di­nals z St. Lo­uis i zno­wu po­więk­szy­łem swo­je do­cho­dy trzy­dzie­sto­krot­nie. Cze­mu to za­wdzię­czam? Tyl­ko en­tu­zja­zmo­wi i ni­cze­mu wię­cej! Mi­nę­ły ko­lej­ne dwa lata. Pod­czas me­czu z Chi­ca­go Cubs do­zna­łem po­waż­nej kon­tu­zji. Ła­piąc pił­kę w peł­nym bie­gu, usi­ło­wa­łem jed­no­cze­śnie rzu­cić się w prze­ciw­nym kie­run­ku. Coś strze­li­ło mi w bar­ku. Wy­pa­dek ten zmu­sił mnie do wy­co­fa­nia się ze spor­tu. Wte­dy wy­da­wa­ło mi się to wiel­ką tra­ge­dią, jed­nak te­raz, gdy pa­trzę na to z per­spek­ty­wy cza­su, do­strze­gam w tym je­den z naj­szczę­śliw­szych tra­fów w moim ży­ciu. Wró­ci­łem do domu i przez na­stęp­ne dwa lata za­ra­bia­łem na ży­cie jeż­dżąc ro­we­rem po uli­cach Fi­la­del­fii jako in­ka­sent w kon­cer­nie sprze­da­ją­cym me­ble na raty. Oszczę­dza­łem z ,,nie­pew­nej" ty­go­dnio­wej pen­sji. Po dwóch po­nu­rych la­tach ścią­ga­nia rat zde­cy­do­wa­łem się spró­bo­wać szczę­ścia w akwi­zy­cji ubez­pie­czeń Fi­de­li­ty Mu­tu­al Life In­su­ran­ce Com­pa­ny. Dzie­sięć na­stęp­nych mie­się­cy to naj­dłuż­sze i naj­bar­dziej od­strę­cza­ją­ce chwi­le w moim ży­ciu. Po­nu­ra po­raż­ka! Nie wy­szła mi akwi­zy­cja ubez­pie­czeń i do­sze­dłem do wnio­sku, że nie uro­dzi­łem się han­dlow­cem. Za­czą­łem prze­glą­dać ogło­sze­nia ofe­ru­ją­ce pra­cę przy spe­dy­cji. Zda­wa­łem so­bie jed­nak spra­wę, że w każ­dej pra­cy mu­szę po­ko­nać tę dziw­ną mie­szan­kę stra­chu i kom­plek­sów, któ­ra mną za­wład­nę­ła; za­pi­sa­łem się więc na je­den z kur­sów pu­blicz­nych wy­stę­pów pro­wa­dzo­ny przez Dalea Car­ne­gie­go. Pew­ne­go dnia pan Car­ne­gie prze­rwał mi w pół zda­nia. - Chwi­lecz­kę, pa­nie Bet­t­ger, chwi­lecz­kę - po­wie­dział. - Czy pana w ogó­le in­te­re­su­je to, o czym pan mówi? - , tak. Oczy­wi­ście, że tak - od­par­łem. - W ta­kim ra­zie dla­cze­go nie ma w tym ani tro­chę en­tu­zja­zmu? -spy­tał. -Jak spo­dzie­wa się pan za­in­te­re­so­wać swo­ich słu­cha­czy, je­śli nie wkła­da pan w to, co pan mówi, ani odro­bi­ny ży­cia? Wte­dy wła­śnie Dale Car­ne­gie dał na­szej gru­pie wspa­nia­ły wy­kład o po­tę­dze en­tu­zja­zmu. Tak się za­pa­mię­tał, że w pew­nym mo­men­cie ci­snął krze­słem w ścia­nę i po­ła­mał je. Tego wie­czo­ru przez do­brą go­dzi­nę nie mo­głem za­snąć. Wra­ca­łem my­śla­mi do dni spę­dzo­nych w John­stown i New Ha­ven. Zda­łem so­bie spra­wę, że ten sam błąd, któ­ry omal nie zła­mał mo­jej ka­rie­ry spor­to­wej, za­gra­żał te­raz mo­jej ka­rie­rze han­dlow­ca. De­cy­zja, któ­rą pod­ją­łem tej nocy, była punk­tem zwrot­nym w moim ży­ciu. Otóż po­sta­no­wi­łem nadal sprze­da­wać ubez­pie­cze­nia i wło­żyć w tę pra­cę taki sam en­tu­zjazm, jaki kie­dyś wło­ży­łem w ba­se­ball po prze­nie­sie­niu się do New Ha­ven. Nig­dy nie za­po­mnę roz­mo­wy han­dlo­wej, któ­rą od­by­łem na­stęp­ne­go dnia. To była rze­czy­wi­ście prze­ło­mo­wa chwi­la. Po­sta­no­wi­łem, że po­ka­żę swo­je­mu klien­to­wi naj­bar­dziej en­tu­zja­stycz­ną twarz, jaką kie­dy­kol­wiek wi­dział. Z pod­nie­ce­nia za­ci­ska­łem pię­ści i z mi­nu­ty na mi­nu­tę c