Ebook Homo Hapticus mobi,epub

ndy rozstrzygnęło, czy jest ona do zaakceptowania, czy nie. Afirmacja określonych cech haptycznych - na wysokim poziomie sensorycznym - stanowi zatem umiejętność, jaką nie dysponuje nawet dorosły człowiek. Ślady doświadczeń ze smoczkiem Emilie, która tymczasem skończyła liceum, zachowały się w domu rodzinnym do dzisiaj: w rozlicznych kufrach, skrzynkach na narzędzia, szufladach i każdym innym pojemniku pojawia się co rusz ten jeden jedyny, wymarzony rodzaj smoczka. ...drażniła psychologó Rok 1993, Instytut Neuropsychologii w Jenie. W osłoniętej ekranem elekromagnetycznym kabinie EEG siedzi osoba nr 25 i z zasłoniętymi oczami obmacuje płaskorzeźbę. W pokoju obok młody naukowiec obserwuje przez szybę jej poruszające się dłonie i wykres EEG. Przy każdym mikroskopijnie małym ruchu palców miliony sensorów mięśni, ścięgien, stawów, włosów i skóry wysyłają kaskady sygnałów do mózgu, który łączy je wszystkie w sensowną całość, w rezultat poznawczy. W końcu powstaje precyzyjny obraz tego, co zdołały wyczuć dłonie. W tym miejscu eksperyment się kończy. Rzeźba zostaje usunięta, a zadaniem badanego jest wykonać rysunek już z otwartymi oczami. Zazwyczaj jest bardzo podobny do oryginału. Z osobą nr 25 jest nieco inaczej. Wyjątkowo długo obmacuje rzeźbę. Prowadzący wyczuwa jej napięcie, z wykresu EEG wynika, że dokłada nadzwyczajnych wysiłków. Jednakże największe zaskoczenie budzi wykonany rysunek: żadnego podobieństwa do oryginału. Same kreski, kółka, zawijasy bez ładu i składu, dziewczyna nie rozpoznała nawet zwykłego trójkąta. Co to ma znaczyć? Żaden z pięćdziesięciu badanych młodych studentów nie uzyskał takiego wyniku. ,,Wyjątek potwierdza regułę" - w podobnych wypadkach mówią naukowcy. Ten jednak okazał się na tyle dziwny i spektakularny, że domagał się wyjaśnień, choćby z czystej ciekawości. Wszystko wskazywało na zaburzenia percepcji osoby nr 25, której nie udało się złożyć w całość poszczególnych informacji haptycznych. Potrafiła rozpoznać zaledwie pojedyncze elementy. Co mogło być przyczyną tego zjawiska? Dziewczyna studiowała piąty semestr na bardzo trudnym kierunku, co wymagało sporych zdolności kognitywnych. Można więc było wykluczyć brak umiejętności poznawczych. Nie mogło też być mowy o chorobie neurologicznej z prostego powodu: w tamtych czasach neurobiologiczne zaburzenia zmysłu dotyku badano tylko w przypadku ciężkich uszkodzeń ciała lub prawej półkuli mózgu po wypadku albo zawale mózgu. Zresztą tego typu uszkodzenia prowadzą do poważnych ograniczeń także w innych obszarach sensoryczno-kognitywnych, osoba taka nie byłaby zatem w stanie uczestniczyć w żadnych zajęciach. Najprościej byłoby powtórzyć test lub przynajmniej porozmawiać z dziewczyną o jej wyniku. Niestety nie chciała zrobić ani jednego, ani drugiego. Młody naukowiec musiał się więc cieszyć tym, co miał, a miał niewiele. Przed każdym badaniem EEG należy wypełnić ankietę na temat byłych lub obecnych chorób neurologicznych bądź psychiatrycznych. Tu jednak nie pojawiły się żadne przydatne dane. W tamtych czasach nie notowano również wzrostu i masy ciała. W dokumentacji udało się jednak znaleźć jedną, choć nieco tajemniczą, wskazówkę. Okazało się, że przedramiona i twarz dziewczyny są owłosione w znacznym stopniu, a skóra na ramionach szorstka i szara, jakby dawno się nie myła. Jedna z ciężkich chorób psychicznych objawia się właśnie nadmiernym owłosieniem, tak zwanym lanugo, oraz charakterystycznymi zmianami na skórze: to anorexia nervosa. Za tymi nietypowymi objawami (nietypowymi, ponieważ lanugo pojawia się zwykle w tygodniu ciąży i zanika krótko przed porodem) stoją poważne zmiany hormonalne wywołane niemal całkowitą rezygnacją z jedzenia. Na czym jednak polega związek między permanentnym głodzeniem się a zaburzeniami zmysłu dotyku? W literaturze naukowej nie istniały badania na ten temat. W tamtych czasach nie prowadzono też badań nad zaburzeniami innych narządów zmysłów w tej grupie pacjentek. Wyniki badań dziewczyny nr 25 dziwiły doświadczonych psychologów i neuropsychologów, którzy tylko potrząsali głowami. Wnioski o kontynuowanie badań i poszukiwania partnerów z różnych klinik spełzły na niczym. Z bardzo prostej przyczyny: wiedza na temat zmysłu dotyku była znikoma, a hipoteza, że między jego zaburzeniami a anoreksją zachodzi związek, wydawała się absurdalna. Młodego naukowca wciąż jednak intrygowała zagadka niezwykłego przypadku nr 25. Tak dalece, że kolejnych dziesięć lat życia poświęcił na intensywne badania tej i innych grup pacjentów, pragnąc dowiedzieć się, czy oni także cierpią na podobne dolegliwości. Kontynuowanie pracy było możliwe dzięki otwartemu umysłowi ówczesnej przełożonej oddziału psychiatryczne