Hayden War Walkiria w ogniu - Audiobook mp3

enia oraz implantów. Generalnie wszystko było w porządku, tyle że zapas energii w opancerzeniu wynosił jedynie dwadzieścia dwa procent. To mogło wystarczyć na mniej niż cztery godziny w warunkach bojowych, może na dzień, gdyby nie używała węglowych łańcuchów mięśniowych i zaawansowanych sensorów. Musiała znaleźć resztę sprzętu. - Proc, impuls lokalizacyjny. Zasięg dwieście metrów. Wykonać. Jej cicha komenda została przyjęta i przetworzona przez procesor znajdujący się za żebrami, chroniony organami wewnętrznymi i kośćmi. Wygenerowany impuls radiowy miał niską moc, podobnie jak te używane w ogromnych składach magazynowych przy inwentaryzacji. Teraz należało tylko poczekać na odpowiedź. Długa lista pojawiła się na wyświetlaczu prawie natychmiast. Obejmowała każdy sprzęt elektroniczny w promieniu dwustu metrów, od dziecięcych zabawek po maszyny rolnicze. To były ciekawe dane, ale sierżant interesowały przedmioty znajdujące się na samym szczycie listy, w osobnej kategorii. Raport z poszukiwania sprzętu 1 x hełm bojowy - przydział: sierżant Sorilla Aida, nr ewid. 273563926; 1 x karabin szturmowy M140 - przydział: sierżant Sorilla Aida, nr ewid. 273563926; 40 x magazynek 75 nb. 12,9 mm SP-E - przydział: sierżant Sorilla Aida, nr ewid. 273563926; 1 x polowa ładowarka - przydział: sierżant Sorilla Aida, nr ewid. 273563926; 3000 x 12,9 mm nb. SP-E - przydział: sierżant Sorilla Aida, nr ewid. 273563926. Lista ciągnęła się dalej, ale Aida zignorowała ją, mrugnięciem powiek nakazując lokalizację wyłącznie sprzętu wojskowego. Po kilku sekundach otrzymała wyniki. Dwadzieścia metrów, azymut magnetyczny piętnaście stopni. Oprogramowanie wykrywające istoty żywe meldowało o obecności około pięciuset osób, z czego czterysta znajdowało się w bezpośrednim sąsiedztwie. Sorilla nie wiedziała, czy to powód do zmartwienia, czy wręcz przeciwnie. Musiała przekonać się o tym jak najszybciej. Wcześniej, oczywiście, odzyskując swój sprzęt. - Proc, pełna moc bojowa. Kombinezon nie zmienił wyglądu, ale kobieta poczuła modyfikację. Spojrzała w górę, a jej oczy błyszczały na zielono, gdy wszczepione w gałki oczne implanty pokazywały obraz w podczerwieni w takiej rozdzielczości, jakby świeciło słońce. Do obrazu zdecydowała się dodać analizę strukturalną. Wstała, a węglowe połączenia mięśniowe niemal całkowicie przejęły ciężar jej ciała, sprawiając, że prawie nie odczuwała swojej wagi. Aidę zalała fala zawrotów głowy, ale ponownie ją zwalczyła, tak jak i ból w klatce piersiowej. - Proc, uruchomić rdzeniowe obejście nerwowe. Komenda mogła wydawać się nieracjonalna, ale jej efektem był natychmiastowy zanik jakiegokolwiek bólu, tak jakby ktoś zmienił położenie wyłącznika z ,,jeden" na ,,zero". Zawroty głowy pozostały, gdyż ich źródło znajdowało się powyżej rdzenia, tak więc obejście nie działało na nie, stały się jednak do zniesienia. Po pierwsze, musiała się uzbroić. - Dwadzieścia metrów, azymut piętnaście - szepnęła, przyjmując pozycję startową i unosząc ramię, by osłonić głowę. - Naprzó Wystrzeliła jak sprężyna, wzbijając się w powietrze. Ramionami splecionymi nad głową uderzyła w cienki dach z siłą wystarczającą, by rozbić go w drzazgi. Jej stopy pewnie stanęły na jego szczycie, a wyczulony słuch uchwycił zdziwione głosy: - Co to, do cholery, było? - Uwaga! - To atak! Zignorowała ludzi, jej umysł zajęty był przygotowaniem trajektorii kolejnego skoku, znalazła się w powietrzu, zanim zdała sobie z tego sprawę. Dwadzieścia metrów dzielące ją od jej sprzętu dało pokonać się jednym susem, podczas którego z łatwością rozgarniała gałęzie znajdujące się na drodze. Celem była kolejna chata o podobnej konstrukcji jak ta, którą opuściła, więc tuż przed lądowaniem podkurczyła nogi i gwałtownie je wyprostowała. Dach ustąpił pod uderzeniem, a Sorilla wylądowała wśród drzazg i odłamków. Znalazła się na twardej podłodze, automatycznie odwracając się w kierunku krzyku, który usłyszała. ,,To tylko dziecko". Mrugnęła, nieco zaskoczona faktem, że dziewczynka po chwili ciszy znów zaczęła krzyczeć, a głosy na zewnątrz zabrzmiały bardziej alarmująco. Sorilla zignorowała małą, zwracając się tam, gdzie powinien znajdować się jej sprzęt, i natychmiast zauważając hełm leżący na skrzyni z wyposażeniem. Uklękła i chwyciła go, otwierając jednocześnie mocowania pokrywy. W chwilę później miała go już na głowie. Hełm zamknął się natychmiast, przytrzaskując nieco włosów. Wykonała kilka szybkich ruchów głową, by pozbyć się tej przeszkody, po prostu wyrywając je. Ręce otwierały już zasobnik transportowy. Karabin był załadowany, chwyciła go zatem i odwróciła się w kierunku drzwi, które gwałtownie się otworzyły. ***