Ebook Dziecko autystyczne z zespołem Aspergera mobi,epub

na danych przedmiotach, - niezdarność i zaburzona koordynacja ruchów oraz nierówna asymetryczna postawa (Attwood 1998, s. 15). Syndrom Aspergera uznany został jako sub-grupa w obrębie autyzmu, mająca własne kryteria diagnostyczne. Zaburzenie to uznawane jest jako bardziej powszechne niż klasyczny autyzm (3:1) i może występować u dzieci, które nie zostały uznane jako autystyczne. Jednym z powodów wprowadzenia przez L. Wing terminu ,,Aspergers Syndrom" było to, że dzieci z syndromem Aspergera różni od klasycznego autyzmu możność komunikowania się i postęp w rozwoju umysłowym (Attwood 1998, s. 14). Autyzm dziecięcy jako zaburzenie po raz pierwszy opisany został przez Leo Kannera w 1943 roku i zdefiniowany jako ,,zaburzenie kontaktu uczuciowego". Wprowadził on także dla tego zaburzenia nazwę ,,autyzm wczesnodziecięcy" i wskazał pięć charakterystycznych cech tego zaburzenia: - niezdolność do nawiązywania więzi oraz interakcji z ludźmi występująca od początku życia, - niezdolność do porozumiewania się z innymi za pomocą języka, - obsesja na punkcie niezmienności otoczenia i opór przed zmianami, - zaabsorbowanie rzeczami (przedmiotami) a nie ludźmi, - sporadyczne wykazywanie sporych możliwości intelektualnych. Wkładem H. Aspergera było opisanie dzieci, które nie mogą nawiązywać kontaktów uczuciowych ale posługują się mową. Mają one mniej nasilone ograniczenia, później one u nich występują a ich zaburzenia językowe są znacznie mniejsze niż w klasycznym autyzmie. Zespół (syndrom) Aspergera określany bywa również jako ,,Niespójność Aspergera" i ,,Psychopatia Autystyczna". J. Kruk-Lasocka (1997, s. 248) podaje, że dzieci z zespołem Aspergera ,,[...] charakteryzuje z jednej strony nieumiejętność manifestowania serdeczności i czułości wobec bliskich osób oraz pozostawanie obojętnym (poirytowanym, agresywnym) na czułość okazywaną przez innych, z drugiej strony dzieci te są nadwrażliwe, postrzegają swoje słabości, obserwują się same i same stanowią dla siebie problem". Wiedzę o zespole Aspergera znacznie spopularyzował Tonny Attwood (1998), który napisał książkę w formie przewodnika dla rodziców i specjalistów. Pracując jako kliniczny psycholog w ciągu 25 lat spotkał wiele osób z tym zespołem, różniących się pod względem wieku życia, społecznego pochodzenia i statusu. Książka napisana jest w formie popularno-naukowej, zawiera opis i analizę indywidualnych przypadków oraz wskazania terapeutyczne. Niestety jak dotąd nie została opublikowana w języku polskim. Chcąc przekazać rodzicom, nauczycielom i terapeutom podstawowe wiadomości o obrazie klinicznym zespołu Aspergera przedstawimy charakterystykę swoistych cech dzieci z tym zespołem w oparciu o tłumaczenia treści książki Tonny Attwooda (1998) oraz dostępną literaturę. Mowa Dzieci z zespołem Aspergera nie ujawniają zaburzeń rozwoju mowy we wczesnych fazach, wypowiadają się poprawnym gramatycznym językiem ale miewają skłonność do powtarzania niektórych słów i fraz oraz do wielokrotnego wracania w swoich wypowiedziach do ulubionego tematu. Niektóre z tych dzieci mówią niestarannie (potokiem słów) często na temat, który tylko ich zajmuje, nie bacząc na to, że słuchacz nie jest zainteresowany Wykazują tendencję unikania słowa, ja" i zastępowania go słowem ,,ty" lub ,,on - ona". Nadużywają słowa ,,przy", kiedy należałoby użyć słowa ,,do", podają informacje, zamiast kontynuować wymianę zdań na dany temat. Tematy na których koncentrują się dzieci zmieniają się, ale każdy z nich zajmuje znaczną część czasu poświęconego konwersacji. Dzieci te przejawiają także tendencję do niezwykłej precyzji i pedantyzmu językowego, co czyni niektóre ich wypowiedzi sztucznymi, np. ,,czy kot zna twój język?". Dzieci te mówią językiem wysoce formalnym, jakby posługiwały się słownikiem. W ich wypowiedziach mogą występować echolalie (powtórzenia) ostatniego wyrazu lub zdania. Powtarzają je zazwyczaj ciszej, jakby dla siebie. Głos dziecka może być monotonny lub przesadnie nasilony, z niewłaściwie rozłożonym akcentem. Niekiedy mogą występować u dziecka grymasy twarzy oscylujące od złości do żalu lub obojętność na twarzy (dziecko raczej patrzy na rozmówcę, aniżeli utrzymuje z nim kontakt). Gestykulacja towarzysząca wypowiedziom może być niezdarna i przesadna. Dzieci te często reagują złością na brak dostatecznego zainteresowania ze strony ich słuchaczy lub rozmówców. Stosują pytania kontrolujące ich uwagę lub wręcz rozkazy: ,,słuchaj uważniej", ,,lepiej uważaj na to co mówię". Dzieci te często niewłaściwie rozumieją treść wypowiedzi swoich rozmówców, zwłaszcza jeśli oni posługują się metaforami typu literackiego, jak np. ,,pokarm dla ducha". Rozumieją je dosłownie. Należy więc treść wypowiedzi adresowanych do dziecka red