Ebook Dywan perski mobi,epub

k więc rozwijała się powoli u Persów zdolność do fantazyowania. Były to, zdaje się księgi rzadkie, gdyż choć miłośnicy starożytności je zbierali, to jednak poginęły. Prawda, że języka naród już zapomniał. W urywku z Firdusiego, który tu podajemy, autor opowiada, z jakim trudem gromadził materyał do swej Szach Nameh. Widać jednak, że owe legendy w ścisłym były związku ze starą Zendawestą - i jeżeli często ludzie przerabiają herosów na bogów, to pehlewany z bogów robili ludzi. Istotnie np. walka Feriduna z Zohakiem u Firdusiego to taż sama walka, którą maluje Awesta jako walkę Thraetony z Dahaką - smokiem. Dopiero najazd arabski, Islam, Koran - rozwinął wyobraźnię Persów do rozkwitu tak bujnego, że śród literatur średniowiecznych jest ona zapewne najbogatsza i najbardziej interesująca na Wschodzie. Pominęliśmy tu cały okres pehlewański - i przeskakujemy wprost do XII wieku po Chr. Dajemy urywek z Szach-Nameh, z przedmowy. Pozwoliliśmy sobie przełożyć ten fragment strofą Króla-Ducha, gdyż o ile Król-Duch jest to polska Szach-Nameh, o tyle Szach-Nameh jest perskim Królem-Duchem. Następują dalej niesłychanie wytworne, skondensowane, pachnące, barwne poezye niezrównanych poetów jak Abu-Said, Saadi, Chakani, Dżelaleddin Rumi, Omar Khayyam, Hafiz i wielu innych, których każde słowo świadczy, że idą ,,z ojczyzny róż - Farsistanu". Imiona tłumaczów są tu również godne uwagi, gdyż, oprócz Mickiewicza, mamy tu kilku, co wprost z perskiego tłumaczyli autorów, jak Samuel Otwinowski z XVII w., Kazimirski, Aleksander Chodźko (niestety nie podał on nazwisk autorów perskich, których tłumaczy), Wacław Rolicz Lieder i Tadeusz Miciński posiłkował się oryginałem perskim. Pozostałe przekłady dokonane są podług tłumaczeń niemieckich lub innych. Szach-Nameh jest wierszowaną przeróbką z doskonałego przekładu francuskiego w prozie p. t. Le livre des Rois par Abou lkasim Firdousi, traduit et commente par Jules Mohl. Paris 1876. Korzystaliśmy też z tłumaczeń F. Rückerta oraz z angielskiego przekładu Omar Khayyama. Antoni Lange AbuLkasim Firdusi (Abul-Kasim Mansur Tusi Firdawsi, albo Hak?m Abul-Q?sim Firdaws? T?s? zwany Ferdousi bądź Firdausi (ok. 935 - ok. 1020) to najbardziej znany perski poeta, autor eposu Szahname (Księga królów) - przyp. red.) SZACH-NAMEH. (Z PRZEDMOWY). JAK UŁOŻONĄ ZOSTAŁA TA KSIĘGA. Dawne powieści śpiewały rapsody: Żadnej nie minął wieszcz sprawy dostojnej. Ja ci na nowo witeziów przygody Powiem - i niegdyś opiewane wojny. Wszystko już inni powiedzieli wprzódy, Zrywając z drzewa wiedzy owoc hojny: Lichej zaś mocy duch mój czy się wedrze, By zerwać owoc na tym bujnym cedrze? Lecz i ten, co się zatrzyma w cigęzi, Próżny jest klęski pod wysokiem drzewem. Może zasiędę na niższej gałęzi Cyprysu, wiatrów muskanej powiewem, Tak iż z tej księgi królów i witęzi Pamięć o sobie zostawię swym śpiewem? Słów moich kłamstwo ani fałsz nie mroczy, Chociaż nie każdy taką drogą kroczy. A jeśli słuchacz znajdzie się i taki, Co będzie słowa me brał jako baśni, Niechaj rozsądnie baczy lotne ptaki Mych słów, co płyną nie dla wszystkich w jaśni Że jeśli tutaj widzi jakie braki, To mu się obraz wykładem rozjaśni. Bierz, jak ci dają. Lub, jeśli kto woli, Niech tu w legendach poszuka symboli. Istniała niegdyś księga - niemal święta, W której spisano rozliczne powieści. Każdy z Mobedów chowa jej fragmenta, Każdy Pehlewan znał nieco z jej treści. Był rycerz z rodu Dikhan; ów pamięta Niejedno co się w starej księdze mieści. Mądry był, mężny - a podania sławne Kochał i zbierał pieśni łożył Antoni Lange (1861 lub 1863-1929). Abu Said B. Abulchair (Abu Said Abu al Chejr lub Abu Sa`id ibn Abul-Khayr (967-1049) urodził się w Chorasanie (Iran). Studiował prawo i teologię, ale w wieku około 30 lat porzucił dotychczasowe życie i zwrócił się ku mistycyzmowi i ascezie. Stał się jednym z najsłynniejszych sufich. To między innymi dzięki niemu spontaniczny dotychczas ruch sufich przekształcił się w zorganizowane bractwo - przyp. red.) CZTEROWIERSZE. Przyszła miłość i troska serce zapyliła, Pierzchnął rozum, rozsądek poszedł precz i wiedza. W smutku tym żaden druh mi ręki nie uścisnął, Jedno oczy do stóp mych wszystek skarb wylał Saadi (Sadi z Szirazu czyli Ab?-Mu?ammad Mu?li? al-D?n bin Abdall?h Sh?r?z? (1184-1283/1291?), lepiej znany pod pseudonimem jako Sadi, Sa?d? lub Saadi, był jednym z największych perskich poetów epoki średniowiecza. Napisał poematy dydaktyczne Bustan (1256-57, Ogród drzew) i Gulistan (1258, Ogród różany) - przyp. red.) GULISTAN (OGRÓD RÓŻANY). Róża, gdy rano urwiesz, tę ma wadę z rodu, Że zwiędnie, nie dotrwawszy do słońca zachodu A po kilka dni wszytkać wyginie z ogroda, Kochać się tedy w róży, tak