Doktor Hania Humorek

Megan McDonald Doktor Hania Humorek Ilustracje Peter H. Reynolds TtumacZenie Aldona Możdżyńska Saga Tytuł oryginału: Doctor Judy Moody Text (C) 2004 Megan McDonald lllustrations (C) 2004 Peter H. Reynolds Judy Moody font (C) 2004 Peter H. Reynolds Published by arrangement with Walker Books Limited, London SE 11 5HJ. All rights reserved. No part of this book may be reproduced, transmitted, broadcast or stored in an information retrieval system in any form or by any means, graphic, electronic or mechanical, including photocopying, taping and recording, without prior written permission from the publisher. (C) for the Polish edition by Egmont Polska Sp. z , Warszawa 2005 Redakcja: Anna Jutta-Walenko Korekta: Bożenna Jakowiecka, Agnieszka Trzeszkowska Projekt typograficzny i łamanie: Grażyna Janecka Wydawnictwo Egmont Polska Sp. z ul. Dzielna 60, 01 -029 Warszawa tel. 22 838 41 00 ISBN 9788726166644 Megan McDonald jest autorką niezwykle popularnej i wielokrotnie nagradzanej serii książek o Hani Humorek. Tak mówi o tym, co ją zainspirowało do napisania tej części: ,,Tuż przed napisaniem Doktor Hani Humorek poznałam dzieci, które próbowały sklonować klasowe zwierzątko-świnkę morską. Winnej klasie znajdował się sztuczny szkielet o imieniu Grzesiek. Potem dowiedziałam się, że niektórzy studenci medycyny ćwiczą zakładanie szwów i przeprowadzają<> na cukiniach! Wtedy zrozumiałam, że Hania Humorek musi się znaleźć w medycznym humorku". Megan McDonald mieszka ze swoim mężem, dwoma psami, dwoma końmi i piętnastoma dzikimi indykami w Sebastopolu w Kalifornii. Peter H. Reynolds jest autorem ilustracji do wszystkich pięciu książek o Hani Humorek. O tej książce mówi tak: ,,Uświadomiłem sobie, że tak dobrze poznałem Hanię, jej rodzinę i przyjaciół, że ilustracje dosłownie zaczęły się rysować same. Hania Humorek trafiła prosto do mojego serca. Jej chęć leczenia ludzi to szalenie ważny przekaz. Zawsze bardzo się cieszę, kiedy ludzie-a zwłaszcza dzieci! - mają wspaniałe marzenia związane ze swoją przy-szłością". Peter H. Reynolds mieszka w Dedham w stanie Massachusetts, naprzeciwko swojego brata bliźniaka. Dla mojego wydawcy, Mary Lee Donovan, która z uśmiechem pomaga mi, kiedy mam paskudny humorek, gdy gonią mnie terminy, kiedy Się Załamuję i kiedy Spotyka mnie wiele innych megakatastrof. M. M. Dla Maribth Bush, której optymizm dodaje Sił tylu osobom! P H. R. Humorkowy dzień KAP! Hania Humorek obudziła się. Kapkap-kap - krople deszczu dudniły w dach. Bęc-bęc-bęc - bębniły o szyby. O nie, znowu?! Padało siódmy dzień z rzędu. Co za nuda! Ona, Hania Humorek, po dziurki w nosie miała już tego deszczu. Schowała głowę pod poduszkę. Szkoda, że nie jest chora. Przeziębienie to świetna rzecz. Można siedzieć w domu, pić kakao na śniadanie, zajadać się tostami z odciętą skórką i oglądać telewizję w swoim pokoju. Można przez cały dzień czytać tajemnicze historie o Wisi Ames, studentce pielęgniarce. I można jeść pyszne wiśniowe dropsy na kaszel. Hej! Kto wie, czy imię Wisi nie pochodzi właśnie od tych dropsów? Hania wzięła starą książkę mamy o Wisi Ames i wrzuciła do ust wiśniowego dropsa na kaszel. - Wstawaj, leniuchu! - zawołał Smrodek, pukając do drzwi jej pokoju. - Nie mogę - odparła Hania. - Za bardzo pada. - Co takiego? - Nieważne. Idź do szkoły beze mnie. - Mamo, Hania nie chce iść do szkoły! - wrzasnął Smrodek. Mama weszła do pokoju Hani. - Haniu, kochanie, co się dzieje? - Jestem chora. Przez ten deszcz - szepnęła Hania do Myszki. - Chora? Co ci jest? Co cię boli? - spytała mama. - Przede wszystkim głowa. Od bębnienia tego deszczu. - Boli cię głowa? - Tak. I gardło. I mam gorączkę. I kark mi zesztywniał. - To dlatego, że śpisz ze słownikiem pod poduszką - wtrącił się Smrodek. - Żeby dostać szóstkę z dyktanda. - Nieprawda. - A właśnie że prawda! - Zobacz, jaki mam czerwony język. - Hania pokazała Smrodkowi język zabarwiony na czerwono od wiśniowych dropsów. Mama położyła dłoń na jej czole. - Chyba nie masz gorączki. - Udaje! - wykrzyknął Smrodek. - Wróć za pięć minut - powiedziała Hania. - Wtedy na pewno będę miała gorączkę. - Udaje, ona udaje, udaje! - powtarzał Smrodek. Hania żałowała, że nie ma odry. Albo ospy wietrznej. ŚWINKI! Przy śwince bardzo boli głowa. Sztywnieje kark i boli gardło. Przy śwince policzki puchną jak u chomika. Hania wepchnęła dropsa pod policzek, który wydął się jak u chomika. - Świnka! - wykrzyknęła doktor Hania. - Chyba mam świnkę! Naprawdę! - Świnka! - powtórzył Smrodek. - Niemożliwe. Przecież byłaś zaszczepiona przeciwko śwince. Oboje byliśmy. Prawda, mamo? - dodał. - Tak - potwierdziła mama. - Smrodek ma rację. - Ale może jedna świnka przeżyła. - Coś mi się widzi, że ktoś tu nie chce dzisiaj iść do szkoły - powiedziała mama. - Czy mogłabym zostać w domu, mamo? Obiecuję, że będę chora. Cały dzień. - Zmierzymy ci temperaturę. - Mama wyjęła termometr z futerału. - Kocia sierść? - zdziwiła się. - A skąd kocia sierść na termometrze? - Hania ciągle każe Myszce wystawiać język i mierzy jej temperaturę - powiedział Smrodek. Mama pokręciła głową i poszła umyć termometr. Kiedy wróciła, zmierzyła Hani temperaturę. - 36,6 - powiedziała. - Prawidłowa! - Udaje, udaje, wcale nie jest chora, tylko symuluje - zaśpiewał Smrodek. - Przynajmniej temperaturę mam normalną - powiedziała Hania. - Bo brata na pewno nie. - Lepiej juz się ubieraj - powiedziała mama. - Chyba nie chcesz się spóźnić do szkoły? - Smrodek, ale z ciebie papla! Smrodek Papla Humorek. Od tej pory tak będę cię nazywać. - Ale będziesz musiała mnie tak nazywać w szkole, bo nie zostaniesz w domu. Hania pokazała mu wiśniowoczerwony język, który wcale nie miał świnki. Wszystkiego jej się odechciało. Miała złośliwą odmianę złego humorku. Nie złapała świnki, ale dopadł ją poniedziałkowy smutek. Ona, Hania Humorek, czuła się jak świnkochomik. Chociaż bez wysokiej temperatury. Mikroby w cerebrum Kiedy w paskudny poniedziałkowy ranek Hania weszła do szkoły (spóźniona tylko siedem minut!), jej klasa wyglądała jak archeologiczne wykopalisko. Wszędzie leżały kości. Pan Łopuch zrobił nową gazetkę ścienną zatytułowaną Nasze niezwykłe ciało: od stóp do głów. Był tam duży plakat ze szkieletem opisanym długimi, naukowymi nazwami. Do tablicy nauczyciel przyczepił schemat układu kości gryzoni. Wyglądały jak wnętrzności Orzeszka, miniaturowej świnki morskiej, która należała do klasy III t. A za biurkiem pana Łopucha, na jego krześle i z jego długopisem w ręce siedział... fosforyzujący szkielet! Klasa III t przemieniła się w muzeum kości! Kości nie dudnią o dach. Kości nie robią takiego hałasu jak deszcz. Kości nie są nudne. Kości są suche, ciche i bardzo, bardzo ciekawe! Sprawy zaczęły wyglądać coraz lepiej. Hania pokazała panu Łopuchowi usprawiedliwienie w dzienniczku. - Przepraszam za spóźnienie - powiedziała. - Prawie się rozchorowałam na świnkę. - Cieszę się, że jesteś zdrowa i że przyszłaś do szkoły. Od dziś będziemy poznawać ludzkie ciało, od stóp do głów. - Najpierw trochę poskaczemy - dodała Julka Wróbel - a potem będziemy mierzyć sobie puls. - I pobawimy się w ,,Twistera" - wtrącił Rysiek. - Żeby poznać pracę naszych mięśni. - I zaśpiewamy piosenkę o kościach - powiedziała Alicja S. - Nie mogę uwierzyć, że beze mnie zaczęliście się uczyć o ludzkim ciele! - wykrzyknęła Hania. - W ciągu siedmiu minut można wiele przegapić. - Nie martw się - pocieszył ją pan Łopuch. - Na pewno szybko nadrobisz tę stratę. Pan Łopuch nauczył ich zabawnej piosenki, która zaczynała się od słów: ,,Kość stopy łączy się z kością skokową...". Przeczytał im książeczkę pod tytułem Zamarznięty człowiek, niezwykłą, prawdziwą historię mumii, która miała pięć tysięcy lat. Potem pan Łopuch zgasił światło i na świecącym w ciemności szkielecie, który nosił imię Kostek, dzieci policzyły wszyściutkie kości w ludzkim ciele. Dwieście sześć! - Na tych lekcjach poznamy wiele nowych słów. Naukowych, łacińskich nazw kości i części ciała. Niektóre mogą się wam wydawać nieco zabawne.