Ebook Chmury mobi,epub

zi ten utwór echo znanych swojskich analogii. Tłumacz CHMURY OSOBY: Wykrętowic (Strepsiades), stary kmieć spod Aten Odrzykoń (Pheidippides), syn Wykrętowica Ksantias, pachołek Wykrętowica Sokrates Uczeń Sokratesa Rzecznik prawy Rzecznik nieprawy PASJAS, lichwiarz ateński AMYNIAS, lichwiarz ateński Chajrefont, przyjaciel Sokratesa Chorus Chmur składający się z 24 śpiewaków-tancerzy tj. choreutów OSOBY NIEME: Uczniowie Sokratesa, Świadek przyprowadzony przez Pasjasa, Pachołcy Wykrętowica | Role: aktor pierwszy, protagonistes, grał Wykrętowica; aktor drugi, deuteragonistes, Sokratesa, Rzecznika Nieprawego i Pasjasa; trzeci, tritagonistes, Odrzykonia, ucznia Sokratesa, Amyniasa; czwarty, tetragonistes, Rzecznika Prawego i krótką rolę Ksantiasa. Nadto nieznaczną rolę Chajrefonta musiał objąć zapewne tritagonista, gdyż był wtedy wolny. | Rzecz dzieje się w Atenach pomiędzy domem Wykrętowica a uczelnią Sokratesa około r. 423 przed Chr. Tłumaczenia dokonałem z greckiego oryginału podług tekstu Teod. Kocka, idąc w niektórych miejscach za Fryd. Blaydesem i J. ran Leeuwenem. PROLOG (1-262) | Scena przedstawia plac publiczny między sąsiednimi domami Sokratesa i Wykrętowica. Namienia już na świtanie, po czym robi się piękny, jasny, poranek. Wnętrze domu Wykrętowica na pierwszym planie otwarte, w głębi widać śpiącego Odrzykonia i pachołka; na progu staje Wykrętowic stary, siwy, ale krzepki jeszcze chłop, ubrany w biały chiton i takąż chlajnę czyli opończę, na nogach sandały: przeciąga się i ziewa, chodząc tu i tam przed domem. Posąg Hermesa z boku. | SCENA I | Wykrętowic, Ksantias, potem Odrzykoń. | WYKRĘTOWIC | Ziewa przeciągle, kilkakrotnie, pozierając na niebo. | Eh-eeeh-aaah! O królu Zeusie | ziewa | czyż noc się nie skończy? | ziewa | Kiedyż oświtnie, kiedy się dzień zacznie? Wżdy kury piały, tak dawno słyszał A czeladź chrapie! Nie tak było Sczeźnij, o wojno! Przez cię siła złego, Przez cię nie wolno chamów tknąć ni ręką! | pokazuje na wnętrze domu i widoczne łoże | A ten przezacny młokos, owinięty Pięciu kołdrami, śpi, jak cztery I ani myśli wstawać, grzmoci! Wżdy łeb obwinę i spróbuję chrapnąć. | Otula głowę opończą i usiłuje zasnąć na ławie przed domem. | Ach, spać nie mogę, nędzarz! | po chwili | Jak pchły, żrą mnie Wybryki syna, koszta, owsy, cugi, A on, kędziory bujne utrefiwszy, Konno pojeżdża, dobiera i sprzęga Do maści, nawet śpiąc frymarczy końmi, Gdy ja tu ginę, termin z nowiem idzie I procent rośnie! | Na pachołka - ku sieni | Pachoł, zapal lampę! | Wychodzi zaspany Ksantias z lampką oliwną | Przynieś rachunki, odczytamy sobie, Com komu winien, by choć procent spłacić. | Pachoł podaje zwoje i tabliczki. | Poświeć, | Czyta przy świetle lampki oliwnej, którą trzyma pachołek. | Pasji min dwanaś | ze złością | Cóż to za Pasja? Pożyczył na co? | przypomina | gdym kupował gniadosza. Przebogi! Oby mi pierwej gnidy ślepie zżarły! ODRZYKOŃ | woła przez sen | Filon, nie szachruj; nie lza, jedź swym WYKRĘTOWIC Ten ci to kaduk, co mi łeb ukręca! Śpi a pojeżdża, śpiąc ma szkapy w mó ODRZYKOŃ | przez sen | Ileż ty torów jeździsz na wyścigach? WYKRĘTOWIC Ścigasz ty ojca poprzez mnogie tory!... Więc tyle Pasja: jakież inne dłużki? Amynias żąda trzech min za rydwanik. ODRZYKOŃ | przez sen | Konia mi wytrzeć a potem do stajni! WYKRĘTOWIC | coraz gwałtowniej i głośniej | Już ty mój mieszek do gruntu wytarłeś: Ot, wyrok na mnie, a insi grabieżą Gratów mi grożą! ODRZYKOŃ | zrywa się z łoża, wychodzi na próg i woła z gniewem | Więc jeszcze, mój ojcze, Nie śpisz? Tłuczesz się całą noc, jak zmora?! WYKRĘTOWIC Woźny ,,Pluskiewka" wygryza mnie z łoż ODRZYKOŃ Daj mi, narwańcze, zdrzymnąć się choć chwilkę! | wchodzi do wnętrza i rzuca się na łoże. | SCENA II | Wykrętowic i Pachołek. | WYKRĘTOWIC Lulajże, lulaj, lecz wiedz, że te długi Spadną ci na łeb niezadł wszystkie. | Milknie i zamyśla się. | | Lampka ciemnieje. | Aza, mnie chłopski żywot wieść najmilej Było: legałem, gdziem chciał, w śmieciach, w brudzie, Ale w bród miałem oliwek, pszczół, jagniąt! Aliści żonę wziąłem - bratanicę Megakla, rodu Megaklesów córę... Chłopski syn, wziąłem pannę z miasta; szumną, Dumną, spieszczoną, słowem arcyksiężnę! Owa, po ślubie idziemy w łożnicę: Ja cuchnę wełną, wędzarnią i kisem. Ona wonieje szafranem i mirrą, Lubieżnych pieszczot warg chce i całunków. Pompy, smaczności, Afrodyty kunsztó | śmieje się jakby na wspomnienie | Hej! Nie powiadam, by też leniem był Wżdy dziergła; ja jej tę starą opończę Przed oczy kładę, mówiąc przez podobę: Dziergaj, byś wnet nas w biedę nie zadziergł! | Wśród ostatnich słów l