Ebook Café Auschwitz mobi,epub,pdf

a nie­rzad­ko mia­ła za sobą spo­rą ka­rie­rę kry­mi­nal­ną. Do pra­cy na te­re­nie daw­ne­go obo­zu. W ze­szłym roku nie przy­ją­łem jego za­pro­sze­nia, a dwa mie­sią­ce temu z ta­kim sa­mym za­mia­rem obie­ca­łem, że spra­wę prze­my­ślę. - Cze­mu nie? - usły­sza­łem swój wła­sny głos. Brit­ta w cza­sie fe­rii wiel­ka­noc­nych i tak była na se­mi­na­rium do­szka­la­ją­cym w Niem­czech. Trzy dni póź­niej sie­dzia­łem w po­cią­gu In­ter­Ci­ty z War­sza­wy do Kra­ko­wa i stu­dio­wa­łem otrzy­ma­ny od Ja­nu­sza zbiór do­ku­men­tów do­ty­czą­cych ofi­ce­ra SS, Kur­ta Ger­ste­ina, któ­ry jako je­den z pierw­szych zło­żył ze­zna­nia o tym, jak za­ga­zo­wy­wa­no lu­dzi na wscho­dzie. Im wię­cej o nim czy­ta­łem, tym bar­dziej nie­praw­do­po­dob­ne wy­da­wa­ło mi się, że czło­wiek ten rze­czy­wi­ście ist­niał. Co do tego nie mo­gło być jed­nak żad­nych wąt­pli­wo­ści. W do­ku­men­tach było parę kse­ro­ko­pii z lek­sy­ko­nów, w tym z Broc­khau­sa. Szpe­ra­nie w bio­gra­fiach, a szcze­gól­nie w au­to­bio­gra­fiach, za­wsze mnie fa­scy­no­wa­ło. Z nie­mal bez­gra­nicz­nym ape­ty­tem prze­ko­py­wa­łem się przez cu­dze losy. Ob­raz bru­tal­no­ści, z jaką Pi­cas­so two­rzył swo­je dzie­ła, przy­wo­ła­ny we wspo­mnie­niach jego przy­ja­ciół­ki Fra­nço­ise Gi­lot. Pa­mięt­ni­ki Al­ber­ta Spe­era, w któ­rych ten tech­no­kra­ta my­śla­mi wciąż lo­jal­nie wra­cał do swo­je­go füh­re­ra, albo cha­rak­te­ry­sty­ka Le­ni­na jako swe­go ro­dza­ju amo­ral­nej re­wo­lu­cyj­nej ma­szy­ny do­ko­na­na przez hi­sto­ry­ka Woł­ko­go­no­wa. Cza­sem psy­chi­ka zmu­sza­ła mnie do tego, że pod­czas lek­tu­ry ro­bi­łem no­tat­ki, a na ko­niec two­rzy­łem wła­sną wer­sję. Opie­ra­ła się ona na fak­tach, jed­nak ich in­ter­pre­to­wa­nie było wy­śmie­ni­tą roz­ryw­ką. Ger­ste­ino­wi ule­głem na­tych­miast. Już w po­cią­gu za­pi­sa­łem pierw­sze zda­nia. Co za bio­gra­fia! Co za kosz­mar! Za­no­to­wa­łem: Eks­cen­trycz­ność i mo­ral­ność Kurt Ger­ste­in uro­dził się 11 sierp­nia 1905 roku w Mün­ster w West­fa­lii. 25 lip­ca 1945 roku zna­le­zio­no go po­wie­szo­ne­go w jego celi w pa­ry­skim wię­zie­niu woj­sko­wym Cher­che-Midi. Czter­dzie­sto­let­ni okres po­mię­dzy tymi dwie­ma da­ta­mi wy­peł­nia naj­bar­dziej chy­ba sprzecz­na we­wnętrz­nie nie­miec­ka bio­gra­fia XX wie­ku. Ger­ste­in do­ra­stał jako szó­ste z sied­mior­ga dzie­ci w wa­run­kach do­bro­by­tu ma­te­rial­ne­go. Wład­czy oj­ciec był wy­so­kim ran­gą urzęd­ni­kiem wy­mia­ru spra­wie­dli­wo­ści i w związ­ku z tym, że był prze­no­szo­ny do róż­nych miast, dzie­ciń­stwo i mło­dość Ger­ste­ina peł­ne były zmian. Skła­da­ły się na nie na­stę­pu­ją­ce eta­py: Mün­ster (1905-1910), Sa­ar­brüc­ken (1910-1919), Hal­ber­stadt (1919-1921) i Neu­rup­pin (1921-1925). U mat­ki przy­tło­czo­nej nad­mia­rem obo­wiąz­ków upar­ty chło­piec nie znaj­do­wał emo­cjo­nal­ne­go opar­cia i wcze­śnie roz­wi­nął skłon­ność do bu­do­wa­nia wła­snej toż­sa­mo­ści i zwra­ca­nia na sie­bie uwa­gi po­przez ak­tor­skie za­cho­wa­nia. Skłon­ność tę miał utrzy­my­wać po­tem przez całe ży­cie. Po trud­nych la­tach szkol­nych jako kla­so­wy bła­zen i bun­tow­nik za­przy­jaź­nił się w Neu­rup­pin z sy­na­mi tam­tej­sze­go su­per­in­ten­den­ta. Pod ich wpły­wem przy­łą­czył się do pro­te­stanc­kie­go ru­chu mło­dzie­żo­we­go, stał się gor­li­wym wy­znaw­cą swo­je­go ko­ścio­ła i jesz­cze do 1937 roku pro­wa­dził koła bi­blij­ne w szko­łach wyż­szych. W la­tach dwu­dzie­stych po­znał pa­sto­ra, póź­niej­sze­go więź­nia obo­zu kon­cen­tra­cyj­ne­go, Mar­ti­na Nie­möl­le­ra, któ­ry po woj­nie ze­znał, że Ger­ste­in w głę­bi du­cha za­wsze sil­nie sprze­ci­wiał się swo­jej ro­dzi­nie. Po ukoń­cze­niu stu­diów z za­kre­su gór­nic­twa nowo de­sy­gno­wa­ny ase­sor gór­ni­czy ku za­do­wo­le­niu swo­ich ro­dzi­ców wstą­pił w maju 1933 roku do NSDAP. Do spo­dzie­wa­nej ad­ap­ta­cji jed­nak nie do­szło. W na­stęp­nych mie­sią­cach Ger­ste­in ostro pro­te­sto­wał prze­ciw prze­ję­ciu ewan­ge­lic­kiej or­ga­ni­za­cji mło­dzie­żo­wej przez Hi­tler­ju­gend, a w cza­sie uro­czy­sto­ści par­tyj­nej w te­atrze miej­skim w Ha­gen 30 stycz­nia 1935 roku za­kłó­cał in­sce­ni­za­cję an­ty­chrze­ści­jań­skie­go dra­ma­tu Wit­te­kind tak gło­śny­mi okrzy�