Bądź jak Maja!

ekawe komu ostatnio tak bardzo podobało się latanie w powietrzu? Lecz Maja nie odpowiedziała, tylko skrzywiła się na widok szczotki do włosów i krzyknęła: -- Ja nie chcę do Wesołego Miasteczka! Nigdzie nie chcę iść! Mama dziewczynki popatrzyła na nią zaskoczona, a następnie powiedziała: -- Stracisz wspaniałą zabawę, ale nie będę Cię do niczego namawiać. Zostaniemy w Zadowolona dziewczynka odetchnęła z ulgą i poszła się bawić. Była spokojna do momentu, gdy po obiedzie przyszli goście. W odwiedziny do dziewczynki przyszedł Kamilek razem ze swoją mamą. Chciał podzielić się z nią wrażeniami z Wesołego Miasteczka i zapytać, dlaczego dziewczynka nie wybrała się razem z nim. -- Wiesz, dzisiaj w Wesołym Miasteczku jadłem najsmaczniejszą watę cukrową na świecie! -- zaczął chłopiec -- I byłem na tej nowej karuzeli! Wiesz, jak wysoko latałem? -- ciągnął dalej cały rozpromieniony -- A na strzelnicy dla dzieci wygrałem misia. Jest ogromny, chyba taki duży jak ja! -- zakończył Kamilek -- A Ty dlaczego nie poszłaś z nami? -- zapytał i spojrzał na dziewczynkę swoimi wielkimi, brązowymi oczami. -- -- zaczęła Maja, ale nie wiedziała co powiedzieć, więc tylko się rozpłakała. Przestraszony Kamilek powiedział po chwili: -- Wiesz, jeśli będę grzeczny to mama obiecała mi, że jutro znów pójdziemy do Wesołego Miasteczka. Pójdziesz z nami? Dziewczynka pokiwała twierdząco głową, po czym razem z Kamilkiem wrócili do wspólnej zabawy. Wieczorem, gdy mama kładła Maję do łóżka, dziewczynka zapytała: -- Mamusiu, czy jutro pójdziemy do Wesołego Miasteczka? -- Córeczko, jeśli tylko nie będziesz marudzić to pójdziemy. W życiu czasami tak jest, że nie wszystko nam się podoba i nie wszystko mamy ochotę robić w tym właśnie momencie, ale nie można pozwolić na to, by to, co nam się nie podoba przesłoniło całkowicie to, co jest piękne. Pamiętaj o Maja zapamiętała te słowa chyba dość dokładnie, bo następnego dnia była gotowa do wyjścia zanim rodzice zdążyli otworzyć ,,Maja i uśmiechnięte buźki" -- bajka o dziewczynce, która ociąga się przed wyjściem z domu Maja wróciła z przedszkola podekscytowana. Jeszcze w samochodzie zaczęła opowiadać rodzicom o tym, co wymyśliła pani. Zazwyczaj pomysły nauczycielki cieszyły bardziej rodziców niż Maję, ale tym razem było trochę inaczej. Pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę dla wszystkich -- i dla Mai, i dla rodziców, i dla pani. -- Pani Halinka powiedziała dzisiaj, że wszystkie dzieci, które przyjdą do przedszkola przed śniadaniem, czyli się nie spóźnią, dostaną naklejkę z wielką, uśmiechniętą buźką. Ale wiecie co jest najlepsze? Że po całym tygodniu Pani policzy nasze naklejki i dostaniemy nagrody! -- mówiła z przejęciem dziewczynka. Rodzice spojrzeli na siebie i pokiwali głowami, a mama powiedziała: -- Czyli Majeczko, musisz mniej się guzdrać przed wyjściem z domu, wtedy na pewno dostaniesz piękną, uśmiechniętą naklejkę. Dziewczynka tylko przytaknęła, bo w myślach pochłonięta już była swoim albumem wypełnionym po brzegi uśmiechniętymi naklejkami. Zaczęła też zastanawiać się, jaka nagroda ucieszyłaby ją najbardziej. -- Może lalka Barbie? A może syrenka Arielka? A może grube kredki? Albo wielkie pudełko modeliny? -- myślała Maja, ale jej mama wiedziała, że zdobycie tej nagrody wcale nie będzie takie ł Następnego dnia mama obudziła dziewczynkę o stałej porze i od razu na dzień dobry przypomniała jej nową zasadę panującą w przedszkolu. Maja natychmiast otworzyła oczy i widać było w nich blask podekscytowania, ale równie szybko je zamknęła z powrotem. -- Wiesz -- powiedziała z zamkniętymi oczami -- Ja chyba nie potrzebuję tych naklejek. Czy mogę jeszcze chwilę poleżeć? -- Absolutnie! Kochanie, wszystkie dzieci starają się, by dostać jak najwięcej naklejek, Ty też spróbuj! -- powiedziała mama i pociągnęła kołderkę tak, że dziewczynka nie była już nią okryta. Maja otworzyła powoli oczy i próbowała wstać z łóżka. Najpierw jedna noga, później druga. Popatrzyła na swoje włochate kapcie i powiedziała: -- A Wy wyspałyście się? Bo ja nie! Dziewczynka rozejrzała się wokół i zobaczyła przygotowane już ubranie. Wygodny, fioletowy dresik doskonale nadawał się do zabawy na dywanie i można było go sprawnie ubrać, ale pomimo tego, że Maja znała go doskonale i świetnie radziła sobie już z samodzielnym ubieraniem, na widok stroju tylko westchnęła. Posiedziała jeszcze chwilę na brzegu łóżka i powoli zaczęła się ubierać. Jednak coś odwróciło jej uwagę. Buty nadal patrzyły się na nią i jakby mówiły ,,Pobaw się nami". Więc Maja usiadła na dywanie i zaczęła się bawić. Pan Prawy gonił Pana Lewego po całym dywanie, a zaraz potem była zmiana. Skakanie też szło Panu Prawemu i Lewemu dob