Ebook Awans zawodowy nauczyciela wychowania fizycznego. Rozwój pedagogiczny od A do Z mobi,epub

odstawą pedagogicznego oddziaływania. Dlatego, dodawał Marycjusz, gdyby mi poruczono wybór, wolałbym profesora o średniej uczoności połączonej ze znaczną pilnością i skrzętnością, niż ową nadzwyczajną uczoność, której towarzyszkami są lenistwo, zwlekanie i gnuśność (tamże). Zdaniem myśliciela, od profesora trzeba wreszcie wymagać ,,uczciwego życia i czystości obyczajów", aby ,,skinieniem i słowem pociągał młodzież pod swój wpływ" (tamże, s. 80-81). W bliższym nam okresie, w dwudziestoleciu międzywojennym daje się zauważyć związek awansu zawodowego nauczycieli z typem ukończonej szkoły. Działały wówczas seminaria, preparandy oraz wyższe i państwowe kursy nauczycielskie. Awans zawodowy wiązał się ze zdobyciem kwalifikacji do pracy w szkołach średnich lub wyższych. Ważne było również zdobycie tytułu profesora szkoły średniej, uzyskanie funkcji pracownika pedago-giczno-administracyjnego, kierownika szkoły, nauczyciela szkoły ćwiczeń, nauczyciela seminarium nauczycielskiego, inspektora szkolnego itp. (Wojtyński, 2001, s. 56). Trzeba podkreślić, że nauczyciele seminariów swoimi doświadczeniami zawodowymi chętnie dzielili się z kolegami pracującymi w innych szkołach. Byli więc wykładowcami na wszelkiego rodzaju kursach wakacyjnych i śródrocznych, brali udział w konferencjach i spotkaniach organizowanych przez instruktorów metodycznych w ramach szeroko pojętego doradztwa pedagogicznego. Oprócz tego dużo i chętnie pisali. Zamieszczali swoje opracowania i artykuły w wydawnictwach ogólnopedagogicznych oraz we wszystkich czasopismach przedmiotowych. W efekcie ich dokonania były znane w całym kraju. Na dużą uwagę zasługiwała działalność społeczna nauczycieli zatrudnionych w seminariach. Dzięki nim funkcjonowała większość ogniw terenowych wszystkich organizacji społecznych, gospodarczych i oświatowych. Położyli wielkie zasługi w tworzeniu stowarzyszeń i organizacji lokalnych (Doroszewski, 2002, s. 27-28). W związku z powyższym w okresie międzywojennym dokonał się znaczny przełom w dziedzinie kształcenia i autoedukacji nauczycieli. Przede wszystkim opiekę nad edukacją i utrzymaniem nauczycieli przejęło państwo. Wprawdzie po zniszczeniach spowodowanych wojnami i długą niewolą nie było ono jeszcze dość zasobne, aby nauczycieli odpowiednio uposażyć, ale okazało się wystarczająco zaradne, aby dostarczyć ogółowi szkół wykwalifikowanych nauczycieli, a nawet wykształcić ich zbyt wielu. Innym wyrazem tego przełomu było stworzenie zaczątków systemu edukacji nauczycielskiej. Nadal był to system dualistyczny, kształcił jednak wysoko kwalifikowanych nauczycieli szkół średnich - po studiach uniwersyteckich i rocznym studium pedagogicznym, a także nauczycieli szkół powszechnych - początkowo po dobrze prowadzonych seminariach nauczycielskich, a następnie po liceach pedagogicznych i ewentualnych wyższych kursach nauczycielskich oraz pedagogiach (Okoń, 1988a, s. 13). Przejawem aktywności zawodowej nauczycieli zamierzających zdobyć dodatkowe kwalifikacje do nauczania drugiego przedmiotu było między innymi uczestnictwo w wyższych kursach nauczycielskich. Wyższe kursy nauczycielskie dawały wykwalifikowanym nauczycielom dodatkowe uprawnienia do nauczania jednej z następujących grup przedmiotów: humanistycznej, geograficzno-przyrodniczej, fizyko-matematycznej, robót ręcznych, rysunku, śpiewu i wychowania fizycznego (Kulpa, 1988, s. 46). Nauczyciel uczący dwóch przedmiotów zyskiwał szersze perspektywy awansu poziomego (dodatkowe godziny, przewodniczenie zespołom samokształceniowym), co wiązało się również z dodatkowym prestiżem zawodowym i wzrostem wynagrodzenia. Dziejowe udoskonalanie funkcjonowania szkolnictwa i jakości podejmowanych przez nie zadań edukacyjnych stanowiło ważny element ewolucji społecznej. Jednocześnie następował teoretyczno-praktyczny rozwój zawodowy twórców nauczania i wychowania w takich paradygmatach, jak: - działalność pedagogiczna jako sztuka, - działalność pedagogiczna jako usprawnienie procesu dydaktyczno-wychowawczego, - działalność pedagogiczna jako eksploracja i racjonalizatorstwo, - działalność pedagogiczna jako aktywność innowacyjna, - działalność pedagogiczna jako samorozwój i autoedukacja. W dziedzinie szeroko pojętej kultury fizycznej projektowaniem zmian edukacyjnych, których celem było umożliwienie nauczycielom rozwoju zawodowego, zajmowali się między innymi: - Archange Tuccaro - popularyzator ćwiczeń gimnastycznych w dobie odrodzenia oraz analityk studiów źródłowych nad starożytną gimnastyką; - Johann Christoph Friedrich Guts Muths - autor programu ćwiczeń ruchowych dla młodzieży zalecającego systematyczną gimnastykę dopełnianą grami i zabawami ruchowymi; - Nicolaus Wynman - systematyk ćwiczeń pływackich; - Johann Heinrich Pestalozzi - autor rozprawy O ks