Zwyciężyć znaczy przeżyć

Człowiek gór - o górach.

Retrospektywna i aktualna, pełna wiary i siły w zwycięstwo na wysokogórskim szlaku, a jednocześnie pełna gorzkich refleksji i pożegnań z tymi, którzy zostali w górach już na zawsze. Książka wyjątkowa, co pewien czas akualizowana... Przez swą wyjątkowość z pewnością warta uwagi.

Aleksander Lwow napisał rzecz wyjątkową o tyle, o ile - jak podejrzewam - miała to być jego własna opowieść i swoiste rozliczenie się z górami, a zrobiła się z tego całkiem porządna literacka historia polskiego himalaizmu w pigułce. Lwow snuje historie prawdziwe, przedstawia wiele rzeczy na przestrzeni lat, a w opowieściach tych mamy postacie znane, żyjące, ale też tych, których już wśród nas nie ma. I to nie tylko dlatego, że zostali już na zawsze w górach - nie ma ich już z powodów takich jak choroby, wypadki, samobójstwa... Cóż więc za obraz wyłania się z książki? Hm... wyłania się z niej obraz ludzi gór, którzy są przede wszystkim... ludźmi. Ze wszystkimi tego faktu, bolesnymi i radosnymi, konsekwencjami. Góry to łączący te wszystkie postacie mianownik, poza nimi jednak mają swoje słabości, mocne strony, swoje wzloty, upadki... Co różni tych wszystkich ludzi od innych? Niesamowita pasja. Wola walki. I pociąg do miejsc położonych o dobre kilka tysięcy metrów ponad poziomem morza...

Książkę czyta się jednym tchem. Bez wątpienia przez niewątpliwy dar autora, który potrafi opowiadać w taki sposób, żeby zaciekawić i zachęcić do przewrócenia kolejnej strony. Liczne dodane do tego dygresje i anegdoty rozbudzają tylko apetyt na więcej ;)

Gorąco polecam. Nie ma żadnej przesady w zdaniu z okładki, że książka ta przeznaczona jest głównie dla tych, którzy prawdopodobnie nigdy nie zawitają w tak wysokie partie gór jak autor. Dla takich właśnie odbiorców ta książka będzie pasjonującą opowieścią, która uchyli rąbka tajemnicy na temat tego, co kieruje każdym wchodzącym na wysokogórski szlak. I jak się na to zdecydować przy posiadaniu pełnej świadomości, że można nie wrócić. To ciągły przedmiot dyskusji między tymi, którzy to robią, a tymi, którzy tego nie rozumieją, pewne jest jednak jedno: ludzie gór mają niewiarygodną wręcz wolę walki, mają pasję, a zew który co pewien czas czują jest - być może - dla zwykłego człowieka szalony, ale z pewnością jest także godzien podziwu i szacunku.

Niesamowity zbiór opowiadań o ludziach i wydarzeniach, które można szeroko powiązać z górami. A. Lwow to wybitny wspinacz, ale i skrupulatny archiwista, kolekcjoner okruchów przeszłości, kustosz pamięci Tych, Którzy Wspięli się Za Wysoko. Jego pamięć jest niezawodna. Pewnie został wybrany, żeby nie tylko przeżyć, ale i przechować pamięć. Przy tym naprawdę świetna lektura.

Znacząca pozycja w polskiej literaturze górskiej i wspinaczkowej. Ma charakter autobiografii Aleksandra Lwowa, ale szeroko ujmującej całe środowisko w okresie kilkudziesięciu lat aktywności górskiej Autora. Mocna, męska, operująca potocznym językiem nie bez wulgaryzmów. Miejscami rozliczeniowa czy wręcz oskarżycielska. Jednak zdecydowanie sprawiedliwa i wyważona w osądach zjawisk czy postaci. Czyta się świetnie, bo A. Lwow ma niewątpliwy talent pisarski.

Bardzo cenię każdego polskiego himalaistę, który zaliczył ośmiotysięcznik. Tacy na pewno mają za sobą całą drogę: skałki na Jurze, Tatry, Alpy i wreszcie Himalaje czy Karakorum. To komplet, który upoważnia do ogarnięcia całości zjawiska wspinaczkowego. Ze szczególnym uwzględnieniem roli Polaków. Lwow nie tylko legitymuje się takim mocnym upoważnieniem, ale też jest znakomicie przygotowany do pisania górskich opowieści. To bardzo dobra książka znakomitego gawędziarza i odpowiedzialnego dokumentalisty. Polecam każdemu. Przybliża góry, nawet te najwyższe. Przybliża gwiazdy himalaizmu, nawet te największe. No i przybliża Lwowa. Do zostania wspinaczkową legendą za życia.