Wichrowe Wzgórza (twarda)

Moja ukochana książka, wracam do niej od lat.

Nikt nie przypuszczał, że jeden wyjazd, jedna decyzja tak mocno wpłynie na losy domowników i przyszłe pokolenia. Kiedy właściciel majątku wraca z podróży przywozi ze sobą małego, bezdomnego chłopca. Swoim dzieciom każe traktować go jak brata i członka rodziny. Nie jest to proste, ponieważ rozpieszczone pociechy nie są tym uradowane i robią wszystko, by utrudnić mu życie. Na szczęście łapie bardzo dobry kontakt z Cathy. Rodzi się nimi mocna więź i nie zwracają już oni na nic uwagi. Ta relacja nie prowadzi do niczego dobrego, a może sprowadzić mnóstwo kłopotów...


Niezmiernie trudno pisze się recenzję książki, którą kojarzy znaczny odsetek osób. Jest to światowy klasyk, dlatego może ta recenzja nie będzie taką klasyczną, tylko wymienię kilka powodów, dlaczego warto ją przeczytać, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście. Osobiście wątpię bym napisała jeszcze coś odkrywczego o tej pozycji.



1. Światowy klasyk

Wiadomo, że każdy czyta to, na co ma ochotę. Wiele osób nie lubi klasyki przez złe wspomnienie ze szkoły i zmuszaniu uczniów do czytania lektur. Jednak odkąd sama z siebie do matury ustnej zabrałam się za znane powieści, to zaczęłam je kompletnie inaczej odbierać. Anarchiczny język nagle nie był problemem, nie musiałam pamiętać "jaki kolor płaszcza miał Wokulski przy pierwszym spotkaniu z Izabelą", tylko mogłam cieszyć się z fabuły i sama go analizować. Nie miałam odgórnego limitu czasu na zapoznanie się z tekstem, także same plusy. A powiem szczerze, nie wszystkie lektury są dobrze dobrane. Jeśli chodzi o Wichrowe Wzgórza, to powieść o wręcz toksycznych uczuciach, poczuciu niesprawiedliwości, niespełnionej miłości, dla wszystkich miłośników romansów, zwłaszcza tych nieszczęśliwych, to zdecydowany must read. Dla mnie to drugi raz kiedy się z nią zapoznałam i to w dwóch różnych przekładach.



2. Nowe wydanie

Wydawnictwo MG zdecydowało się wydać ten tytuł w nowej, pięknej i twardej oprawie w nowym także przekładzie. Nie oszukujmy się, jest cudowne i z innymi tytułami wygląda przepięknie! We wstępie znajdziecie informację o różnicach wynikających z innych wydań. Zaś na końcu jest posłowie od autora tłumaczenia, który bardzo dokładnie analizuje wszystko od postaci, fabuły po znaczenia (super gratka na osób, które szukają rzetelnych informacji o książce)



3. Czy warto?

Tak jak wcześniej wspomniałam, teraz czytałam ją po raz drugi i nie żałuję tego, a więcej podejrzewam, że będę do niej wracać jeszcze niejednokrotnie. To jeden z tych tytułów, przy których za każdym razem można co innego znaleźć, gdzie różne osoby będą odbierać ją zupełnie inaczej, co innego dostrzegać i interpretacje będą się różnić. Za pierwszym razem skupiamy się na na głównej linii fabularnej, a z kolejnym już co innego przykuwa uwagę. To książka, która nie będzie się nudzić. Jest ponadczasowa i może odnosić się do różnorakich wydarzeń.



4. Archaizmy

Dla wielu to wielki strach, słowa które wyszły z użycia sprawią, że nie rozumiemy fabuły, będzie potrzebny słownik i wydłuży to czytanie. Otóż nie! Na szczęście to nie treny Kochanowskiego czy Wesele Wyspiańskiego. Jasne, akcja toczy się na przełomie XVIII/XIX wieku, jednak jest napisane na tyle prostym językiem, że raczej nie powinna sprawić większych trudności, a wręcz ten styl sprawia, że można bardziej odczuć klimat fabuły.



5. Romantyczni bohaterowie

Postaci w powieści przewija się mnóstwo. Czas w jakim przewija się akcja to przełom romantyzmu a pozytywizmu. Jednak nie martwcie się, nie będzie tutaj tylko takich zachowań jak Weter, że zabija się z nieszczęśliwej miłości. Pewnie, opira się ona na miłości, ale w zupełnie innej formie. Tym bardziej, przy tylu bohaterów na pewno znajdziecie kogoś z kim będziecie mogli się utożsamić lub podzielać jego zdanie. Paleta charakterów jest ogromna i jednocześnie często się zmieniają, w zależności od wydarzeń. Także nie warto osądzać ich po pierwszym spotkaniu.



Dlatego, jeśli jakimś cudem nie czytaliście tego tytułu, to nie obawiajcie się go. Ja do klasyków jeszcze niedawno miałam takie podejście jak każdy uczeń, one są ble, nudne i bez sensu, na siłę są szukane tam ukryte motywy, które tylko poloniści znają. Jednak odkąd zaczęłam z własnej woli czytać ich więcej, zaczęłam je inaczej odbierać i coraz chętniej po nie sięgać. Naprawdę dzięki nim znajdziecie mnóstwo motywów, które już wcześniej były wykorzystane, a współcześni pisarze się nimi inspirują. Także mi nie pozostaje nic innego niż gorąco Wam ją polecić i liczyć na to, że skusicie się na nią i przeczytacie :)

Emily Bronte to angielska powieściopisarka i poetka.Córka pastora, urodzona w 1818 roku w Thornton. Jej jedyną powieścią były "Wichrowe Wzgórza", które po raz pierwszy wydano w 1847 roku pod pseudonimem Ellis Bell. Niestety utwór nie spotkał się z przychylnością czytelników. Oceniano go negatywnie, mówiąc że książka jest brutalna i ponura. Historia doczekała się kilku adaptacji filmowych.

Aby przekonać się, jakie wrażenie zrobi na mnie ten klasyk, zdecydowałam się na najnowszy egzemplarz Wydawnictwa MG. Książka jest wydana w solidnej, twardej oprawie. Uzupełniona została we wstęp, z którego poznajemy różnice wynikające z poprzednich wydań (książka była tłumaczona również przez J. Sujkowską). Na końcu znajduje się obszerne posłowie Piotra Grzesika, który jest autorem tego tłumaczenia "Wichrowych Wzgórz". Autor wnikliwie analizuje poszczególne postaci, wyjaśnia całą historię zawartą w książce.

Akcja rozpoczyna się w 1801 roku w Thrushcross Grange. Do posiadłości przybywa nowy najemca, pan Lockwood. Chcąc poznać okolicznych mieszkańców, nawiązuje rozmowę z gospodynią Ellen Dean. Od tej pory, to ona jest narratorką całej historii. Pan Lockwood poznaje burzliwe losy rodów Earnshow oraz Linton. Podobały mi się wieczory, podczas których gosposia wracała myślami do minionych lat. Jej opowieści były tak żywo opisane, że miałam wrażenie jakbym również była jej bezpośrednim słuchczem.

Pewnego dnia do domu rodziny Ernshow zostaje przyprowadzony chłopiec, sierota. Heathcliff jest cyganem i bardzo różni się od innych dzieci. Jego zachowanie bulwersuje i spotyka się z pogardą ze strony mieszkańców. Znajduje on przyjaciółkę w córce gospodarza. I tylko ona jest mu przychylna. Jednak Katherina trafia do domu zamożnych ludzi i tam poznaje młodzieńca, za którego zostaje wydana. Po tym zdarzeniu Heathcliff opuszcza miejsce zamieszkania i słuch o nim ginie. Wraca po kilku latach i burzy spokój mieszkańców. Pojawia się chęć zemsty, próba wyrównania rachunków.

Sięgając po "Wichrowe Wzgórza" miałam wyobrażenia pięknej, romantycznej historii. To co otrzymałam było całkowitym zaprzeczeniem. Otrzymałam mroczną, wręcz gotycką fabułę. Nie mamy tu lekkiego, poetyckiego języka. Relacje między bohaterami są toksyczne, niszczą i jednocześnie przyciągają do siebie. Brak możliwości spotkania powoduje ogromną tęsknotę, ale gdy już do niego dochodzi, to wywołuje ono ból. Mamy do czynienia z zachowaniem diabolicznym, wręcz zwierzęcym. Dialogi są pełne nienawiści. Nie da się polubić bohaterów, którzy ciągle się wyzywają i kłócą. Aż trudno uwierzyć, że ta historia została napisana przez młodą kobietę. I wcale nie dziwi mnie fakt, że z takim oburzeniem została przyjęta przez pierwszych czytelników. Ja sama czytałam z wypiekami na twarzy. Nie mogłam oderwać się od książki. Nie mógłam pojąć zachowań bohaterów. W mojej głowie pojawiały się pytania bez odpowiedzi:
-dlaczego człowiek zakochany poniża i upadła swoją wybrankę?
-jak można odczuwać przyjemność z cierpienia bliskiej osoby?
-jak daleko posunie się człowiek by zaspokoić swoje żądze?

Mimo trudnej, mrocznej fabuły książki nie da się odłożyć. Jest w niej coś co przyciąga i sprawia, że myślimy o niej jeszcze długo po zakończeniu. Byłam sfrustrowana i jednocześnie ciekawa finału.

Uważam, że "Wichrowe Wzgórza" to historia ponadczasowa. Wywołuje wiele emocji i wzruszeń. Jest napisana z wielkim rozmachem. Już dawno żadna książka nie zrobiła na mnie tak dużego wrażenia. Na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę. Dużo cytatów utkwiło mi głowie i ciągle zastanawiam się, co pisarka chciała nam przekazać. Traktuję ją jako bestseller, dzieło wybitne. W mojej biblioteczce ma swoje honorowe miejsce. Jest to lektura obowiązkowa każdego fana literatury klasycznej. Polecam.

" Miłość jest jak liść w lesie ? czas ją zmienia, tak jak zima zmienia wygląd lasu. ?

" Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po porostu nic wspólnego. "