To co zakazane

Maya i Lochan mieszkają pod jednym dachem opiekując się trójką nieletnich dzieci. Żyją skromnie, z tego co matka im da, która swoją drogą prawie cały czas spędza u swojego nowego chłopaka, zupełnie nie interesując się losem dzieci. Bohaterzy ledwo nadążają z opieką, bo w gruncie rzeczy sami są nastolatkami uczącymi się w liceum. Robiąc tak właściwie za rodziców, zbliżają się do siebie nieco bardziej. Są prawie w tym samym wieku, więc mają tylko siebie do zwierzania się z problemów szkolnych jak i domowych, osobistych. Problem polega na tym, że Maya i Lochan są rodzeństwem..

Pokochałam bohaterów, współczułam im jednocześnie kibicując i przeklinając los jaki ich spotkał. Oni tak naprawdę rodzeństwem byli formalnie, bo w rzeczywistości byli opiekunami młodszych dzieci. Nie jest łatwo być rodzicem nastolatka i dwójki dzieciaków, kiedy tak naprawdę samemu jest się nastolatkiem. Kiedy na głowie powinni mieć tylko szkołę. Kiedy powinni się cieszyć latami beztroski, zabawy i spotkań z przyjaciółmi. Tymczasem im zostało to odebrane. Nie znali życia po za zajmowaniem się domem, więc nic dziwnego że z czasem zaczęli czuć w sobie oparcie i zaufanie.

Tabitha Suzuma postawiła na bardzo trudny temat. Bo powiedzmy sobie szczerze - ile książek jest o związku kazirodczym? Ja nie czytałam żadnej. Początkowo bałam się tego co dostanę, czy autorka nie przesadzi, czy zwyczajnie książka mnie nie obrzydzi, bo nie myśli się na codzień o miłości rodzeństwa. Jednak jak już zaczęłam czytać, tak nie mogłam przestać. Ani razu nie poczułam niesmaku, nie krzywiłam się przy zbliżeniach i nie myślałam tak właściwie o tym, że to brat z siostrą.

Brak mi słów by opisać co ta książka ze mną zrobiła. Po przeczytaniu potrzebowałam wiele dni, by móc cokolwiek o niej napisać, a i tak przychodzi mi to z trudem. Nie zdołam chyba opisać tego co bym chciała, bo "To, co zakazane" rozwaliło mnie emocjonalnie, zostawiając w sercu pustkę. Co zresztą widać po ocenie, bo nie pamiętam już kiedy oceniłam jakąś powieść na maksimum punktów. Wycisnęła ze mnie tonę łez za co jej nienawidzę, a jednocześnie kocham i z pewnością jeszcze nie raz do niej wrócę.

"To, co zakazane" to jedna z tych książek, o której lepiej dużo nie pisać, tylko spróbować przekonać innych do przeczytania jej. Autorka napisała przepiękną, tragiczną i niedozwoloną książkę. Poradziła sobie znakomicie, bo zadanie jakie sobie wyznaczyła było przeraźliwie trudne. A jednak udało jej się stworzyć wyśmienitą i dopracowaną książkę.

Ta lektura długo za mną chodziła i gdy w końcu trafiła w moje ręce, od razu zabrałam się za jej czytanie. Kontrowersyjna, dla niektórych może niesmaczna, dziwna, nierealna. Dla mnie wyjątkowa, ciekawa, jedyna w swoim rodzaju. Podeszłam do niej z otwartym umysłem i sercem. Nie byłam do niej w żaden sposób uprzedzona, zrażona. Miłość nie wybiera, zdarza się w nieodpowiednich momentach i sytuacjach. Tutaj uczucie połączyło dwie osoby, które mogły liczyć tylko na siebie, nie doświadczyły miłości od dorosłych. To dwie zagubione dusze, które tylko pragnęły ciepła, uwagi i szczerego uczucia.

Książkę chłonęłam wszystkimi zmysłami, z zapartym tchem pochłaniałam kolejne rozdziały powieści. Ja nią po prostu żyłam, czułam całą sobą. Wyobrażałam sobie sceny, które rozgrywają się tuż za ścianą mojego domu. Bardzo emocjonalna historia, pełna bólu, cierpienia, smutku, którym się przesiąka od głowy aż po koniuszki palców u stóp. To opowieść o samotności, o potrzebie bliskości, o próbie radzenia sobie z różnymi problemami, o tym, że mimo pokazywania całemu światu swojej dorosłości w głębi wciąż się jest dzieckiem, który potrzebuje poprowadzenia przez życie. A także o miłości, która nigdy nie powinna się zdarzyć.

Historia została opowiedziana z dwóch perspektyw. Możemy poznać emocje zarówno Lochana, jak i Mai. Co czują, co przeżywają, z czym się borykają i jak radzą sobie z przeciwnościami. Z każdą kolejną stroną poznajemy ich coraz lepiej. Wczuwamy się w ich sytuacje, przeżywamy z nimi ich rozterki. Przelewają w nas rozmaite emocje, przesiąkamy nimi, ból i smutek, który towarzyszy powieści oblepia niczym obślizgłe macki, które do samego końca nie chcą puścić. Z przerażeniem obserwuje się, jak dwójka nastolatków została pozostawiona samemu sobie i jak sami muszą walczyć o to, by nie zostać rozdzielonym. Pokazana jest siła rodzeństwa, która chce utrzymać normalność, miłość, która stopniowo kiełkuje w sercach dwójki bliskich sobie osób.

Niesamowity wgląd w historię. Taka namacalna, prawdziwa, na wyciągnięcie ręki. Czytając, miałam wrażenie, że opowieść miała gdzieś swoje miejsce i została nam tylko przelana na papier. Mimo przesiąkniętego bólu przez książkę się płynie, napisana w prostym, przystępnym języku. Fabuła została świetnie skonstruowana, od samego początku wciąga w swoje odmęty i nie pozwala oderwać się aż do samego końca. To taka opowieść, którą się żyje. Wścieka, irytuje, zagryza zęby z bezsilności i rzuca przekleństwami na prawo i lewo z chichotu losu. Książka warta przeczytania. Gorąco polecam!

Po przeczytaniu ?To co zakazane? Tabithy Suzumy myślałam, że nie będzie prostszej recenzji do napisania. Tymczasem od dobrych kilku godzin siedzę wpatrując się w ekran monitora i kompletnie nie potrafię zacząć pisać. Nie chodzi o to, że nie wiem co czuje po przeczytaniu tej historii, lecz o to, że na opisanie moich uczuć brak mi po prostu słów. Ta książka wstrząsnęła moim światem, czego zupełnie się po niej nie spodziewałam. W zasadzie sięgając po nią obawiałam się czy w ogóle mi się spodoba oraz czy będę potrafiła zachować cały czas otwarty umysł i nie osądzać bohaterów ze względu na ich wybory. W żadnym scenariuszu jednak nie brałam pod uwagę, że powieść Tabithy Suzumy stanie się jedną z moich ulubionych, a rozstanie z Lochanem, Mayą i ich rodzeństwem będzie tak bardzo mnie bolało.

?Możesz zamknąć oczy i nie patrzeć na rzeczy, których nie chcesz widzieć, ale nie możesz zamknąć swojego serca na rzeczy, których nie chcesz czuć.?

Niektórym mogłoby się wydawać, że historia miłości łączącej dwójkę rodzeństwa może wywołać w czytelniku jedynie oburzenie i uczcie zniesmaczenia. Tabitha Suzuma pisząc ?To co zakazane? udowodniła, że wcale tak być nie musi. Stworzyła ona przepiękną powieść, pełną bólu, strachu, cierpienia i miłości, która nie miała prawa zaistnieć, a jednak się wydarzyła? O tej książce naprawdę nie sposób jest zapomnieć. Autorka skupiając się przede wszystkim na ciężkiej sytuacji bohaterów oraz opisaniu kłębiących się w nich uczuć i emocji, sprawiła, że czytelnicy czytając o tej kazirodczej miłości w żaden sposób nie potępiają rodzeństwa za ich czyny, lecz mają nadzieję, może nie na happy end, ale przynajmniej na inne, szczęśliwsze dla nich zakończenie. Bo musicie wiedzieć, że w końcówce tej książki autorka złapie Was za serce, a następnie roztrzaska je na milion małych kawałeczków.

?Nie posłucham tej tykającej bomby w mojej głowie, nie będę myśleć o przyszłości, o tej wielkiej ciemnej dziurze, w której żadne z nas nie umie egzystować, ani razem, ani osobno...?

Dlatego jeśli szukacie wyjątkowej młodzieżówki, która nie tylko Was urzeknie, ale równie zaskoczy i zmusi do refleksji, to najnowsza powieść Tabithy Suzumy jest tym czego właśnie szukacie. Gwarantuje Wam, że ta kontrowersyjna, ale i rozdzierająca serce, pełna bólu i cierpienia opowieść o miłości niemające prawa się wydarzyć na długo pozostanie w Waszej pamięci. W szczególności, że autorka tworząc bohaterów wykonała kawał dobrej roboty. Sama postać Lochana to istny majstersztyk. Jeśli jednak nie jesteście w stanie przezwyciężyć zniesmaczenia na myśl o związku kazirodczym, to nie sięgajcie po tą książkę. Lochan i Maya zasługują na to by ich historie poznać z otwartym umysłem. Gorąco polecam!

Aleksandra
Wszystkie cytaty pochodzą z książki ?To co zakazane? autorstwa Tabithy Suzuma.