Spragnieni, by żyć

Alicja i Szymon wychowywali się w pełnej rodzinie. Mieli to wszystko, o czym marzy niejedno dziecko. Jednak coś złego się dzieje i dochodzi do tragedii, po której już nic nigdy nie będzie takie samo. Ala stara się nie zawieść rodziców. Żyje tak, aby przetrwać. Nie bawi się, nie chodzi na zakupy, po prostu wstaje by przeżyć kolejny ciężki dzień.
Czy jest szansa dla Alicji na normalność i beztroskę? Czy zacznie żyć tak jak sama tego chce? Co takiego wydarzyło w rodzinie Polczyków?

Za mną dosłownie kilka książek autorki ale wiem, że pozostałe koniecznie muszę nadrobić. Z każdą kolejno przeczytaną powieścią moje serce zatraca się w wymyślonych przez autorkę historiach.
Tym razem czytałam pierwszy tom serii o tym samym tytule. "Spragnieni by żyć" jest o monotonii życia. O zatraceniu się. O pozostaniu w stanie zawieszenia. O marazmie. O smutku, żalu, rozpaczy i nie pogodzeniu się z wydarzeniami, które zmieniły rzeczywistość o sto osiemdziesiąt stopni. W tej historii nie znajdziemy radości, euforii, ironii. Zabrakło miejsca na szczęście, takie prawdziwe, gdzie człowiek żyje pełnią płuc. Ta historia jest niezwykle smutna i przejmująca. Z każdą kolejno przekręcaną stroną serce w klatce piersiowej bije coraz szybciej.
Główna bohaterka jest maturzystką tak naprawdę zostawiona sama sobie. Nie imprezuje. Nie w głowie jej przyjaciółki, plotki, zakupy czy wszystko inne, co robią osoby w tym wieku. Ona zajmuje się domem. Stała się sprzątaczką i kucharką. Jeszcze tylko brakuje jej pracy aby w pełni stać się głową rodziny dla swoich rodziców. Współczułam jej. Nadzieję miałam ogromną, gdy zobaczyłam przy niej przyjaciela. Eryk był dla niej niczym brat. Wspiera, troszczy się - po prostu jest. Ma na barkach niezwykle ciężki balast. Coś co ją przygniata i nie pozwala na swobodne oddychanie. Kolejny męski osobnik w tej powieści dodał pikanterii, chemii, drżenia serca. Takiej młodzieńczej miłości, która wyzwala chmurę motyli i daje nadzieję.
Autorka napisała niezwykle realną historię. Poruszającą wszystkie struny w sercu. Przejmującą do szpiku kości. Niezwykle emocjonalną. Czytając niejednokrotnie miałam w oczach łzy. Pojawiające się sekrety i tajemnice dosłownie wbijają w fotel. Ta książka to walka o marzenia, by podążać za głosem serca. Walka by żyć. Żyć własnym życiem. Pani Ania poruszyła również między innymi wątek akceptacji odmienności szeroko rozumianej. Każdy z nas jest inny. Wyjątkowy i wszystkim nam zależy na tolerancji. Istotna jest również chęć zmiany oraz skorzystanie z pomocy specjalisty, a to nie powinno być powodem do wstydu. To ukazuje tylko siłę i determinację. Fabuła jest wielowątkowa i dość mocno osadzona w rzeczywistości. Piękna ale niezwykle bolesna. Jeśli jeszcze nie czytaliście tej powieści, to koniecznie nadrabiajcie. Naprawdę warto.

Polecam.
...

"Spragnieni, by żyć" jest pierwszym tomem cyklu Spragnieni. Jak to bywa przy ulubionych autorach, oczekiwania zwykle są bardzo duże. I takie też pokładałam w tej książce. Nic a nic się nie zawiodłam. Powiem więcej: jestem zachwycona tą historią.

To, czego możecie się spodziewać, to ogromne emocje. Gdyby nie to, że musiałam w kulminacyjnych momentach wziąć kilka głębszych oddechów, pewnie czytałabym bez przerwy. Z kart powieści wylewa się ból, cierpienie, odtrącenie, osamotnienie, zagubienie, niesprawiedliwość. Obok wydarzeń, jakie mają miejsce i tego, co spotyka Alicję nie sposób przejść obojętnie.

Anna Szafrańska w wiarygodny sposób kreśli obraz wykluczenia społecznego. Widzimy jak jedno słowo potrafi ranić, jak brak akceptacji i zrozumienia podcinają skrzydła, a zbyt wygórowane oczekiwania i niezrealizowane marzenia ojca względem córki pozbawiają dziewczynę własnego "ja".

To, co autorka zrobiła z kreacją sylwetek bohaterów... dla mnie rewelacja! Bardzo polubiłam Alę, wcale nie mniej Kubę i wspaniałego przyjaciela Eryka, jakiego chciałby mieć każdy z nas.

Wszystko w naszym życiu powinno mieć swój odpowiedni czas i miejsce. Jednak czasem nie mamy wpływu na to, co się w nim wydarzy. Bywa, że dorosłość przychodzi wcześniej, niż powinna. Wolność, młodzieńcze marzenia, plany, pragnienia - to wszystko było w zasięgu ręki Alicji, ale pozbawiono jej tego. Czy jest szansa, by to odzyskać? A jeśli tak, jak wielką cenę trzeba będzie za to zapłacić? Czy warto się zbuntować?

Lektura jest apelem do rodziców, aby pozwolili swoim dzieciom wybrać taką ścieżkę życia, po której będą kroczyli z uśmiechem na ustach. Rolą rodzica jest akceptować jego wybory, wspierać, służyć dobrą radą, ale absolutnie niczego mu nie narzucać.

"Spragnieni, by żyć" to rozrywająca serce powieść o stracie bliskiej osoby, wykluczeniu społecznym, prawdziwej przyjaźni oraz miłości, która potrafi nadać nowy kierunek naszemu życiu. Czego w tej książce nie było! Łzy, śmiech, romantyzm, niedowierzanie - nic więcej mi nie potrzeba. I pamiętajcie: nigdy nie jest za późno, by zawalczyć o siebie i spróbować żyć po swojemu!

...

?Spragnieni by żyć? to jedna z piękniejszych książek, jakie przeczytałem w tym roku. Jest to oszałamiająca, emocjonalna, rozdzierająca serce i pełna nadziei powieść. Jest wyjątkowa i zostanie ze mną na długo. Jest to niezwykła historia o miłości, stracie, przyjaźni, uzdrowieniu i wytrwałości. Jest to bardzo emocjonująca i często przygnębiająca historia. Pomimo tego, że dotyczyła wielu ponurych zagadnień, byłam całkowicie uzależniona od tej historii. Autorka nie traci czasu, zanim pogrąży Cię w opustoszałym życiu Alicji i Kuby. Oboje są załamani, próbując przetrwać, dzień po dniu.

Alicja u progu dorosłości musi poradzić sobie z wieloma problemami. Największym z nich jest utrata ukochanego brata. Jest to dla niej niszczycielskie i wyniszczające. Utrata bliskiej osoby musi być jednym z najgorszych uczuć na świecie. Utrata jedynego brata i wykluczenie w środowisku sprawia, że jest jeszcze gorzej. Alicja z całych sił stara się iść naprzód, żyć każdego dnia. Oddychać. Musi być silna dla rodziców, sprostać ich oczekiwaniom. Tracąc brata, straciła również swojego najbliższego przyjaciela. Ich trójka była nierozłączna, do momentu, aż jedno z nich postanowiło zakończyć swoje życie. Po stracie brata i przyjaciela, Alicja i Kuba tracą ze sobą kontakt. Do momentu, aż pewnego dnia los stawia ich na swojej drodze.

Związek Alicji i Kuby zmienia się, gdy rozwijają do siebie prawdziwe uczucia. Alicja i Kuba to dwie osoby, które poniosły ogromną stratę. To rodzaj straty, z którą większość ludzi nigdy nie może sobie poradzić przez dłuższy czas. Każdy z nich smuci się na nieco inny sposób, ale oboje czują silną więź. Historia rozwija się dzięki sprytnym zwrotom akcji i fabule, która zatrzymuje serce. Bohaterowie drugoplanowi byli wspaniałym dodatkiem, a najlepszy przyjaciel Alicji, Eryk to prawdziwy skarb.

Anna Szafrańska potrafi opowiedzieć historię jak nikt inny. Potrafi stworzyć powieść, która wciąga ujmującymi opowieściami, sympatycznymi postaciami i nieskazitelnym pisaniem. Ta wyjątkowa autorka pisze i mówi do mojego serca, mojego umysłu i mojej duszy. Styl pisania Pani Szafrańskiej jest po prostu znakomity, podczas gdy jej postacie wyskakiwały z każdej strony. Wciąż nie mogę się doczekać szeregu emocji, które zawierała ta historia.

Jeśli szukacie książki, która sprawi, że poczujecie, sprawi, że pokochacie, poruszy Was i sprawi, że Wasze serce będzie biło szybciej, koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Przeczytałam całą historię i mogę zagwarantować, że jeśli pokochaliście poprzednie prace autorki, to ta książka przekroczy Wasze oczekiwania. Ja z niecierpliwością czekam na dalsze losy bohaterów.

?Czasami życie układa się w taki sposób, że trudno znaleźć oparcie wśród bliskich nam ludzi (...) Czasami nasi rodzice, rodzeństwo, najbliższa rodzina potrafią skrzywdzić nas tak dotkliwie, że zaczynamy myśleć, jak osamotnieni jesteśmy, jak bezbronni się staliśmy?
Alicja przeżyła rodzinną tragedię. Od tej pory jej cała rodzina jest wytykana palcami, a jedyną osobą która wspiera dziewczynę jest jej przyjaciel Eryk. Alicja zamiast szykować się do studniówki i matury, po prostu stara się przetrwać. Nie chce zawieść rodziców. Dziewczyna zamiast spełniać swoje marzenia, robi to co zaplanowali dla niej rodzice. Po czterech latach od tragedii przez przypadek spotyka swojego dawnego przyjaciela, Kubę. Jednak po ich przyjaźni nie ma ani śladu, chłopak w stosunku do niej chamski i arogancki.
?Spragnieni by żyć? to kolejna świetna książka Anny Szafrańskiej. Już dawno nie czytałam nic tak dobrego. To przede wszystkim historia o stracie i bólu, o tym jak ciężko jest się pogodzić kiedy najbliżsi od nas odchodzą. Historia Alicji pokazuje jak trudny jest okres wchodzenia w świat dorosłych i jak ważne jest to, żeby inni (przede wszystkim rodzice) potrafili i chcieli wysłuchać, i zrozumieć. Jeśli szukacie książki, która będzie zdecydowanie czymś więcej niż kolejnym słodkim love story to koniecznie sięgnijcie po ?Spragnieni by żyć?!

"Kiedy chcesz coś powiedzieć, ale nie potrafisz wydobyć z siebie odpowiednich słów, mimo że te kotłują ci się w głowie. Kiedy myślisz, że poradzisz sobie ze wszystkim sama, jednak z dnia na dzień jest coraz gorzej."
Alicja, Szymon i Kuba zawsze byli we troje, ale wszystko się zmienia gdy Szymon popełnia samobójstwo. Ich przyjaźń sie rozpada, kiełkujące uczucia zostają stłamszone, a marzenia i plany o przyszłości zapomniane. Wysunę śmiałą tezę, że tej książki nie można nie polubić, znajdziecie w niej wszystko czego oczekujecie od dobrej literarury młodzieżowej. Jest tutaj miłość, przyjaźń i dramat, autorka porusza też bardzo ważny temat, jakim jest dojrzewanie, pokazuje, że wchodzenie w dorosłość to nieraz bolesny proces, podczas którego często musimy dokonywać trudnych wyborów, ale tylko tak jesteśmy w stanie odnaleźć własną drogę i spełnić marzenia. No i nie zapominajmy o bohaterach, którzy są naprawdę dobrze i wiarygodnie wykreowani, przez co wielu młodych ludzi będzie mogło się z nimi utożsamić, a moim absolutnym ulubieńcem jest Eryk i już się nie mogę doczekać jego historii. Zatem, jeśli lubicie romantyczne, mądre i wzruszające historie to "Spragnieni by żyć" będą dla was pozycją obowiązkową.

Można próbować żyć za kogoś, wmawiać sobie, że jest to słuszny wybór i dzięki niemu inni będą szczęśliwi. Można zamknąć w najodleglejszym zakamarku serca i umysłu swoje marzenia i próbować zapomnieć o nich. Można w końcu wciąż spoglądać za siebie i nie zamykać drzwi do przeszłości, bo w niej kryją najpiękniejsze i zarazem te najbardziej bolesne wspomnienia. Jednak czy warto zapomnieć o sobie, tym kim się jest i swojej, własnej, drodze życiowej?

Czasem dorosłość przychodzi dużo wcześniej niż by się tego chciało, nie pytając o zgodę, za to rozgaszczając się na dobre w życiu. Alicja zna ją doskonale i codziennie mierzy się z nią od kilku lat, dzień w dzień. Jej rówieśnicy mierzą się z pierwszymi poważnymi decyzjami, ona ma je już za sobą, tak samo jak i to, o czym marzyła, teraz chce spełnić oczekiwania, niestety nie swoje. Dlaczego nie mogłaby się zbuntować, powiedzieć nie i po prostu zrobić to, czego pragnie? Tylko ona wie co stoi za tym kim się stała i ile ją to kosztuje, czy zawsze już tak będzie? Kiedyś wszystko było inne, ale po tym, co się wydarzyło nic nie już takie jak wcześniej. Czas podobno leczy rany, lecz niektóre przypominają o tym, że istnieje coś, co warte jest by o tym myśleć, chociaż sprawia ból. A gdyby tak Alicja dała sobie przyzwolenie na odrobinę wolności, bycia sobą oraz sprawdzenia co się stanie gdy dopuści się bliżej ludzi, którym zależy na niej? Może jeszcze nie wszystko stracone albo to chwila kiedy wybiera się siebie i zaczyna się po prostu żyć, w miejsce jedynie egzystowania. Niekiedy by zdobyć marzenia trzeba zapłacić wysoką cenę, czy są one tego warte?

Każda książka Anny Szafrańskiej to podróż w świat gdzie nie ma prostych pytań i odpowiedzi, za to są nadzwyczaj emocjonalne wiraże, w jakich odbijają się realne problemy. Najnowsza powieść od samego początku pokazuje, że tym razem jeszcze głębiej czytelnicy odczują to, co jest udziałem bohaterów, a jest tego niemało i ciężkiego, emocjonalnego, kalibru. Pisarka sięga głęboko w ich serca i umysły, pokazując ogrom bagażu bolesnych doświadczeń z jakimi wchodzą w dorosłe życie. Krok po kroku odsłaniają swoją historię, gdzie ból i wciąż nowe rany są codziennością, lecz gdzieś pomiędzy nimi jest wyciągnięta ręka z pomocą, przyjaźń, dająca okazję do uśmiechu i coś, co zakwita na gruncie, na którym nie powinno mieć żadnej szansy. Niech nikogo nie zmyli młody wiek postaci pierwszoplanowych, wbrew pozorom ich historia mogłaby być udziałem starszych, lecz to, że doświadczają tego, właśnie w tym momencie swego życia, odsłania prawdę, iż takie rzeczy dzieją się w rzeczywistości, a nie jedynie na książkowych stronach. Zresztą Anna Szafrańska nie boi się poruszać trudnych tematów, od których wielu odwraca głowę, pomija milczeniem lub nie zauważa, wplata je w fabułę nie ubarwiając, nie wyolbrzymiając, nie umniejszając, za to przedstawiając takimi jakimi są. Za to pokazuje realną twarz problemów, słowami oddaje jak smakuje lęk, odrzucenie, wyrzuty sumienia. ?Spragnieni by żyć? nie są jednak tylko dramatem, to wielowarstwowa opowieść, w jakiej jest miejsce na śmiech i przede wszystkim na miłość, tę z kategorii, jaka pomimo tego, co wokół niej, trwa i rośnie w siłę. Na lekturę warto zarezerwować sobie czas, bo na pewno nieraz zostanie przekroczona granica zatytułowana ?Jeszcze jeden rozdział?, ale jakiekolwiek ostrzeżenie i tak będzie zignorowane, bo łatwiej zignorować godzinę na zegarze niż przerwać czytanie. Autorka wysoko zawiesiła sobie poprzeczkę i z łatwością przeszła ponad nią w swej najnowszej książce, jednocześnie podniosła ją jeszcze wyżej i można być pewnym, że w kolejnych będzie kontynuowała drogę w górę.