Snajper wchodzi pierwszy

Książka ukazała się akurat w momencie, jak nasze oczy są skierowane na Afganistan. Na to, co się tam dzieje, jak władzę przejęli bezwzględni Talibowie. Ludzie uciekają z tego piekła na ziemi. Ale tak naprawdę nie wszyscy mogą opuścić Afganistan. Co czeka tam ludzi po opuszczeniu kraju przez wojska amerykańskie? Wielka niewiadoma. A może wiadomo, tylko nie dopuszczamy tych drastycznych myśli do siebie ?
W takim piekle przebywał na misji autor i bohater opowieści Przemysław Wójtowicz. Młody chłopak z blokowiska w Nowej Hucie długi czas nie wiedział, czym chce się w życiu zająć. Różne zajęcia przychodziły mu do głowy, ale los skierował jego zainteresowanie na wojsko. Po wielu zawirowaniach trafił do elitarnej i tajnej jednostki przyszłych saperów. Czy to było spełnienie jego marzeń? Czy widział się w takiej roli?
Kim jest Przemysław Wójtowicz? Najbardziej znanym i skutecznym polskim snajperem w Afganistanie. Swój pobyt na misji skończył kilka lat temu, ale sława pozostała na lata. Bohater ujawnia nam kulisy szkoleń, niszczenia ducha młodego żołnierza przez starszyznę. Coś, czego Przemysław nie mógł zrozumieć i zaakceptować, z czym nie mógł się pogodzić. Poznajemy szczegóły pobytu na misji, wiemy tyle, ile autor nam zdradza. A wiadomo, że tajemnica nie pozwala powiedzieć za wiele. Ale to, co możemy wyłowić z tego otwartego i bardzo szczerego wywiadu jest bardzo bolesne i tragiczne, smutne i niepokojące. Trudno takie informacje osobie będącej z boku przyjąć do wiadomości. A bohater był w centrum tych wydarzeń, na linii ostrzału, walczył o życie i ochraniał życie innych. Zadanie, które przed nim postawiono sprawiało, że codziennie ocierał się o śmierć. Ona nie robiła na nim już większego znaczenia, oswoił się z nią. Walczył samotnie, bo snajper to samotny wilk, podążający swoimi ścieżkami, nieodkrytymi i niebezpiecznymi. Dlaczego snajper najlepiej czuje się w swoim towarzystwie? Dowiesz się sięgając po wywiad z najbardziej znanym snajperem.
Snajper wchodzi pierwszy to bolesna opowieść o życiu, samotności i poświęceniu. Obraz wojny i walki z punktu widzenia wojownika o sprawiedliwość i pokój. Z tej powieści bije smutek i ból, zdecydowanie widoczna jest szczerość bohatera. Przekonanie, że jego walka ze złem ma sens i cel. Czy było tak rzeczywiście? Czy to tylko złudzenie optyczne i przekonywanie samego siebie?
Przemysław Wójtowicz dawał z siebie wszystko, dumnie i z ochotą uczestniczył w wielkich i niebezpiecznych akcjach. Dla mnie jest bohaterem? A dla naszego kraju? Jak został potraktowany, jak ranny wrócił z misji? Jaką opiekę i wsparcie otrzymał? Wstyd i żenada. Zatem odpowiedź jest pewnie znana.
Bardzo pasjonująca lektura, czyta się z wypiekami na twarzy. Zaznaczę, że tematyka trudna i niepokojąca, dla ludzi o mocnych nerwach, którym czyhająca wkoło śmierć nie jest obca, i której się nie boją. Ale te zwierzenia chwytają za serce, ujawniają rozmiar i skalę niebezpieczeństwa, na które bohater się decydował.
Polecam gorąco, niesamowicie emocjonująca i wzruszająca, nie tylko dla fanów tematyki wojskowej, ale dla każdego, kto szuka odpowiedzi na pytanie, czy jego praca ma sens? Czy działa dla dobra wielu ludzi czy zaspokaja tylko swoje malutkie potrzeby? Po tej lekturze pojawi się wiele pytań, na które odpowiedzi należy poszukać, odbywając podróż w głąb siebie ...

Bardzo dobra ksiazka , plynnie i objektywnie opisana . Polecam .

"Snajper wchodzi pierwszy" jest jak film sensacyjny - wchodzisz w środek akcji, bierzesz udział w szkoleniu, wyjazdach na patrole, poznajesz ciekawostki i anegdotki z życia w bazie, czy koszarach i uczestniczysz w niebezpiecznych przygodach. Jest niesamowicie interesująco i dynamicznie. Ale ten wywiad to coś dużo, dużo więcej ponad tę rozrywkę. Ciemna strona zasadniczej służby, jeszcze niedawno obowiązkowej, czyli totalne upokorzenie rekruta - trwające aż do przysięgi - ohydne i okrutne znęcanie się nad poborowymi. Absurdy i bezsensowne, pozbawione logiki realia.

Snajper musi być zimny, pozbawiony emocji, cierpliwy, skuteczny, zdecydowany, pozbawiony wyrzutów sumienia. Ale nie mściwy i chimeryczny! Snajper to perfekcyjnie wyszkolony anioł stróż swojego patrolu. Największe wrażenie zrobiły jednak na mnie opowieści o tym, jak ludzie zmieniają się na misjach, teoretycznie pokojowych, praktycznie wojennych. Ciągły ostrzał, patrole, nieustanne niebezpieczeństwo, żądza odwetu za okaleczonych, zabitych kolegów, adrenalina. Później PTSD. Wojna to choroba, można się nią zainfekować, uzależnić się od niej.

Kompletny wstrząs nastąpił, gdy przeczytałam, jak wyglądał powrót rannego snajpera z Afganistanu do kraju. 21 lat służby zakończyło się. Uszczerbek na zdrowiu nie pozwolił wrócić do wojska, teraz Przemysław Wójtowicz pomaga innym weteranom, rodzinom poległych i potrzebującym, działa w fundacjach i stowarzyszeniach, aktywizuje i pomaga w powrocie do normalności. Dodatkową zachętą do zakupu tej książki niech będzie fakt, że dwa procent od sprzedaży każdego egzemplarza trafi do Stowarzyszenia Rodzin Poległych Żołnierzy "Pamięć i Przyszłość".

"Dla swoich jest aniołem stróżem, dla wrogów ? bogiem, od którego zależy życie".

Polecam! Niesamowicie ciekawa lektura!

Twórczość Pana Michała Wójcika jest mi bardzo dobrze znana.

Uważam, że Pan Michał Wójcik jest to nie tylko bardzo sprawdzonym pisarzem w swojej dziedzinie, ale potrafi być perfekcyjnie przygotowanym do każdego wywiadu ze swoim rozmówcą i to daje się łatwo odczuć, kiedy czyta się jego zaadresowane pytania do rozmówcy, z którym to przeprowadza wywiad.

Tym razem byłam, ciekawa jak poradzi sobie z osobowością, która w zasadzie musi prowadzić walkę ze samym sobą w osamotnieniu, a czasem uczestniczy w grze, której stawką jest życie własne i innych.

Człowiekiem, o którym zechciał opisać autor, abyśmy my jako czytelnicy poznali, jego wykonywaną trudną codzienną pracę związana z pełnioną misją zawodową jest Pan Przemysław Wójtowicz najskuteczniejszy polski snajper w Afganistanie w książce pt. Snajper wchodzi pierwszy.

Pozytywnie ujęła mnie ze strony Pana Przemysława Wójtowicza inicjatywa z części uzyskanej ze sprzedaży książek przekazania funduszy na Rzecz Stowarzyszenia Poległych Rodzin Żołnierzy Pamięć i Przyszłość.

Książka ta składa się z pięciu części podzielonych na podrozdziały, zamieszczonej w niej dobraną literaturę przedmiotu ? bibliografię oraz zawiera zdjęcia z prywatnego archiwum Pana Przemysława Wójtowicza, które są przedstawieniem, jak wygląda praca snajpera i związane z nią elementy przybliżające z bliska warunki jej wykonywania.

Pan Przemysław Wójtowicz według mnie to nie tylko mocny typowy sportowy wojownik, odważny ryzykant, który lubi wykazywać się zawodowo, by móc poczuć prawdziwe spełnienie i zachowuje sam w sobie niezwykłego zawodnika chcącego być sobą, nie oglądać się za siebie, a dać szansę innym sprawdzenia się nie patrząc na opinię innych.

Ciekawostką dla mnie największą było podczas czytania tej oto książki, że Pan Wójtowicz potrafi zaskoczyć udzielaniem odpowiedzi na zadane mu pytania przez autora.

Tak na dobrą sprawę nie ma dla niego takiego pytania, gdzie on sam nie czuje, się niepewnie odpowiadając na nie, ale widoczna jest wyraźna obserwacja nad tym, co mówi i ma tego świadomość.

Dla mnie Pan Przemysław Wójtowicz jest wyjątkową osobą, gdyż nigdy się nie poddaje, w tym, czego się podejmuje, wykonania kolejnego ryzykownego zadania narażając własne życie na jego utratę bądź też nie.

W trakcie poznawania jego całościowej biografii zawodowej ujęło mnie to, że ten niby skromny mężczyzna ma sobie to coś niezwykłego, z czym musi, na co dzień borykać się w pracy zawodowej będąc, nieomylnym zachowując do samego końca twarz pokerzysty.

Bardzo dobrze czytało mi się wspomnienia autorstwa Pana Przemysława Wójtowicza zamieszczone w tej książce zobrazowanej tym, co może być najcenniejszego osobiście dla niego samego zaprezentowane w rozmowie z Panem Michałem Wójcikiem.

Warto przeczytać tę książkę.