Serotonina

Większość znajomych nie potrafi zrozumieć mojej fascynacji Houellebecq?iem. A ja uwielbiam jego specyficzny cynizm, być może wręcz nihilizm, połączony z gorzkim poczuciem humoru. W ?Serotoninie? nie ma już dla nas szans jako cywilizacji białego człowieka, choć - co być może wydaje się dziwne - książka potrafi wywołać śmiech.

I choć autor nie mógł przewidzieć kryzysu roku 2020, to moim zdaniem od dawna chce nam powiedzieć jedno: nasz świat się rozpada. Pytanie, co z tym zrobimy? Możemy się temu poddać, możemy też nabrać dystansu, usiąść obok i obserwować.

Ciekawe, że w poprzedniej ?Uległości? główny bohater jeszcze ma czym żyć. Coś mu się chce, choć zostało mu w życiu niewiele - uniwersytecka kariera oraz wyrafinowane prostytutki. W ?Serotoninie? jest już tylko pustka, aczkolwiek dla czytelnika fascynująca i prorocza. Czy i z nami będzie tak samo jak z bohaterami Houellebecqa?

Męcząca lektura. I to bynajmniej nie ze względu na formę, lecz na treść. Ciężko towarzyszy się osobie cierpiącej na depresję, trudno czytać o kimś, kto tak zaprzepaścił swoje życie. Podjął niejedną decyzję, dokonał wyboru, a teraz jest samotnym, prawie pięćdziesięcioletnim mężczyzną i jest mu z tym źle. Miota się, lecz bez wigoru, jak to przy depresji bywa. Podejmuje próby zmienienia życia, wraca do ludzi z młodości. Przebrnęłam. Oświecona się nie czuję. I tyle.

Narratorem jest 46 mężczyzna Florent, który jest na skraju załamania.. Pewnego dnia odkrywa, że jego partnerka regularnie go zdradza i to w sposób dość obsceniczny. Postanawia opuścić ją i swoje dotychczasowe życie. W poczuciu beznadziei wyrusza w poszukiwaniu sensu swojej egzystencji albo (jak kto woli, kwestia interpretacji) zwyczajnie odchodzi bo nie ma zamiaru dłużej żyć z tą ?dziwką? (albo jedno i drugie)?
I tak szwenda się po francuskich ulicach i z nostalgią i goryczą opowiada o kobietach, związkach, rodzicach, studiach, o pracy, Unii Europejskiej i francuskiej gospodarce. Nic nie było by w tym nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że Florent żyje tylko dzięki małej, białej, owalnej tabletce ?produkującej? hormon szczęścia ? serotoninę, bo jak sam mówił ?ona (pigułka) pozwala ludziom żyć, a przynajmniej nie umierać-przez pewien czas?? Florent popada w coraz większą depresję i otępienie. Staje się wrakiem człowieka, mężczyzną nieszczęśliwym, okrutnie samotnym, żałosnym w swojej doczesności. Jest chodzącym bólem istnienia..
Czy zwiększenie dawki Captorixu jest w stanie wyciągnąć mężczyznę z dołka??.

Serotonina to książka o ludzkim upadku, ale w sensie egzystencjalnym, o utraconych szansach, o niewykorzystanych okazjach, o czasie który przemija i nie pozostawia złudzeń ? coś było i bezpowrotnie odeszło.. Główny bohater robi pewnego rodzaju rozrachunek z życiem, jednak jego bilans nie napawa optymizmem. Na swoim przykładzie chce przestrzec czytelnika przed współczesnymi pułapkami tego świata i trochę uwrażliwić na błędy, które on kiedyś popełnił..
Książka przepełniona jest filozoficznymi rozmyślaniami i interpretacją współczesnej ewolucji, globalizacji i zmieniającego się świata i relacji między ludźmi.
Mam wrażenie że autor chciał odpowiedzieć na pytanie jak człowiek ma odnaleźć się w tym współczesnym świecie, jak ma żyć gdy nie radzi sobie emocjonalnie,czy mu się to udało?

Czytając Serotoninę nie miałam wątpliwości że jest to coś z wyższej półki. Książka ma niesamowity klimat, autor niczym artysta z taką nonszalancją pozwala sobie na urywanie wątków, odpływanie myślami daleko, i choć jest to trudne dla czytelnika, to taki chaos myśli i dłuugich zdań pasują do charakteru książki i samego bohatera..
Na pewno plus za oddanie emocji. Florent zaraża swoim pesymizmem, marazmem. Nie sposób nie uwierzyć w jego historię. Myślę, że trzeba być naprawdę artystą, albo pisarzem przez wieeelkie P aby stworzyć takiego bohatera i taką narrację.