Sekretnik Matyldy (twarda)

j­rza­ła da­le­ko w mo­rze, któ­re­go ciem­ny gra­nat sty­kał się na ho­ry­zon­cie z błę­ki­tem nie­ba. - Ale ja się cie­szę, - po­wie­dzia­ła ci­cho. Po chwi­li od­wró­ci­ła się gwał­tow­nie i szyb­kim ru­chem za­rzu­ci­ła mu ręce na szy­ję tak, że ten, za­sko­czo­ny, prze­wró­cił się na pia­sek i za­czął się śmiać. Ma­tyl­da też się śmia­ła, po­da­ła ta­cie rękę i po­mo­gła mu wstać. Za­czę­ła ska­kać, pisz­czeć i tań­czyć z ra­do­ści. Tata przy­łą­czył się do tego tań­ca i wi­ro­wa­li obo­je. Wy­glą­da­li bar­dzo dziw­nie - z nie­sfor­ny­mi wło­sa­mi roz­wia­ny­mi na wie­trze, tań­czą­cy sza­lo­ny ta­niec na środ­ku pla­ży, śpie­wa­ją­cy i klasz­czą­cy ni­czym pier­wot­ni wo­jow­ni­cy. Te­raz Ma­tyl­da sta­ła na brze­gu mo­rza i uśmie­cha­ła się, przy­po­mi­na­jąc so­bie tam­ten wrze­śnio­wy dzień. Mor­ski wiatr owi­jał ją de­li­kat­nie nie­zna­nym, eks­cy­tu­ją­cym za­pa­chem, a ser­ce na­peł­niał ta­jem­ni­czym ocze­ki­wa­niem. Za­czy­na­ła się wio­sna. Za­czy­na­ło się nowe ży­cie w no­wym domu, do któ­re­go prze­pro­wa­dzi­li się wczo­raj póź­nym wie­czo­rem. Dzi­siaj mia­ły przy­je­chać jesz­cze książ­ki, na­czy­nia ku­chen­ne, róż­ne drob­ne sprzę­ty, a za kil­ka dni for­te­pian, na któ­ry z nie­cier­pli­wo­ścią cze­kał tata. Mama, któ­ra wzię­ła na tę oko­licz­ność kil­ka dni urlo­pu, myła od rana okna, wie­sza­ła fi­ran­ki i wy­pa­ko­wy­wa­ła rze­czy z kar­to­nów. Tata po­ma­gał jej, usta­wia­jąc me­ble, prze­su­wa­jąc cięż­kie sprzę­ty i wbi­ja­jąc w od­po­wied­nie miej­sca gwoź­dzie. Toc­ca­ta i Fuga bie­ga­ły po ogro­dzie, ob­wą­chu­jąc cie­ka­wie wszyst­kie nowe miej­sca. Bra­ko­wa­ło tyl­ko Ga­wo­ta, któ­ry w dniu prze­pro­wadz­ki wy­ru­szył na swo­ją wie­czor­ną prze­chadz­kę, lek­ce­wa­żąc wszyst­kich, i nie po­ja­wił się mimo dłu­gich na­wo­ły­wań Ma­tyl­dy, mamy i taty. Nie po­mo­gły na­wet po­szu­ki­wa­nia, któ­re pod­ję­ły my­śliw­skie jam­nicz­ki - z no­sa­mi przy zie­mi pró­bo­wa­ły wy­tro­pić włó­czę­gę. Nic z tego. Ga­wot za­szył się w so­bie tyl­ko zna­nym miej­scu i naj­wi­docz­niej nie miał za­mia­ru ni­ko­mu zdra­dzać kry­jów­ki. Po­zo­sta­ło więc tyl­ko cze­kać, aż ła­ska­wie wró­ci rano do sta­re­go domu i przy­je­dzie sa­mo­cho­dem do­staw­czym wraz z kar­to­na­mi peł­ny­mi ksią­żek i in­ny­mi sprzę­ta­mi - na nowe miej­sce. ,,Pew­nie bę­dzie ob­ra­żo­ny" - po­my­śla­ła Ma­tyl­da, uśmiech­nę­ła się do sie­bie i po­szła ścież­ką obok pla­ży w kie­run­ku no­we­go domu. Poranna burza i tajemniczy nieznajomy Było wpół do siód­mej, gdy Ma­tyl­da otwo­rzy­ła oczy. Za oknem pa­no­wa­ła zim­na ciem­ność i zło­wro­gi szum. ,,To deszcz" - po­my­śla­ła i szczel­niej owi­nę­ła się koł­drą. Ga­wot, któ­ry od cza­su ha­nieb­nej po­dró­ży ba­ga­żów­ką spał nie­prze­rwa­nie w skrzyp­co­wym fu­te­ra­le i nie od­zy­wał się do ni­ko­go, otwo­rzył jed­no oko i ziew­nął prze­cią­gle. Ma­tyl­da spoj­rza­ła na skrzyp­ce, któ­re le­ża­ły na sto­le. Wy­ję­ła je spe­cjal­nie po to, żeby znie­wa­żo­ny Ga­wot mógł roz­ło­żyć się wy­god­nie w pu­stym fu­te­ra­le. Było to je­dy­ne god­ne za­ufa­nia, bez­piecz­ne miej­sce, któ­re nie zmie­ni­ło swo­je­go wy­glą­du i za­pa­chu w tym no­wym, ob­cym świe­cie. Ma­tyl­da wsta­ła i wzię­ła skrzyp­ce do ręki. Daw­no na nich nie gra­ła. Tyle dzia­ło się ostat­nio - pa­ko­wa­nie, prze­pro­wadz­ka, urzą­dza­nie no­we­go domu, a rów­no­cze­śnie nor­mal­ny tryb na­uki w szko­ Prze­su­nę­ła ręką po za­ku­rzo­nym gry­fie, po­trą­ci­ła pal­cem stru­ny, któ­re wy­da­ły ża­ło­sny, fał­szy­wy dźwięk, i po­czu­ła się win­na. Za­nie­dba­ła skrzyp­ - Za­cznę zno­wu grać. Od dziś! - po­wie­dzia­ła sta­now­czo do Ga­wo­ta. - Do­syć tego za­mie­sza­nia i sza­leństw! Trze­ba wró­cić do po­rząd­ku i nor­mal­no­ści! Na te sło­wa Ga­wot pod­niósł gło­wę, otwo­rzył zło­te oczy i Ma­tyl­da mo­gła­by przy­siąc, że się do niej po ko­cie­mu ła­ska­wie uśmiech­nął. Kto jak kto, ale on umiał do­ce­nić sta­łość, po­rzą­dek i nor­mal­ność, w prze­ci­wień­stwie do za­mie­sza­nia i sza­leństw, któ­re były do­me­ną tych wścib­skich jam­ni­czek. Te­raz wy­szedł więc po­wo­li ze swo­je­go le­go­wi­ska, otarł się o nogi Ma­tyl­dy i pod­szedł do drzwi. Spoj­rzał wy­cze­ku�