Radość rodzenia

cz, Asia zauważa, że ona zaczęła się zmieniać, powoli stawać matką od dnia, kiedy test potwierdził ciążę, a Karol uświadomił sobie, że jest ojcem, dopiero po narodzinach Heleny. - Na początku ciąży uważał, że nie chce być przy porodzie. Bał się tego, co miałoby go tam spotkać, co mógłby zobaczyć i swoich reakcji. Nie był świadomy tego, co go czeka. Po szkole rodzenia poukładało mu się trochę w głowie; uwierzył, że nic strasznego nie zobaczy. Na początku naciskałam na niego. Chciałam go przekonać, namówić. Nie chciałam być sama. Bałam się, że nie będzie nikogo, kto mi pomoże, potrzyma mnie za rękę. Jednocześnie chciałam rodzić rodzinnie - że ojciec przetnie pępowinę, zobaczy dziecko, zrobi zdjęcie. W pewnym momencie odpuściłam. Już go nie namawiałam. Powiedziałam, że to jego decyzja, jego sprawa. Nie chciałam go zmuszać; jeśli miał przy mnie być, to tylko świadomie się na to decydując. Niedługo przed porodem Karol sam dojrzał do postanowienia, że jednak chce być przy nim obecny. Po porodzie wiele razy rozmawiali o tym, jak było, i dzięki szczerości męża Asia wie, że były momenty dla niego bardzo trudne. - Czuł się bezradny. Nie wiedział, co ma zrobić, jak widział, że mnie boli tak, że nie daję rady, a on w żaden sposób nie umie mi pomóc. Był spanikowany. Tak bardzo chciał mi pomóc, że go to przytłaczało. Mówił, że gdyby mógł, toby wziął ten ból na siebie. Dla Asi z kolei to, że po prostu był, że się starał i angażował na tyle, na ile umiał, było bardzo cenne. Ochroniło ją to przed tym, czego najbardziej się bała, czyli samotnością. - Cieszę się, że był i zrobił to z własnej woli. Chociaż bardzo jej zależało na obecności męża przy porodzie, Asia obawiała się, że wpłynie to na jego postrzeganie jej jako kobiety, kochanki, na ich intymność. - Mówiłam mu: ,,Tylko tam nie patrz!" Wkręciłam sobie, że jeśli będzie widział, to od tej pory już inaczej będzie na mnie patrzył i nie będę dla niego atrakcyjna. Przyznał potem, że widział wszystko, jak Helena się rodziła. Tak akurat stał. Wcześniej się bał, ale uznał, że w tym widoku nie ma nic strasznego. Po prostu natura. Tak się ludzie rodzą. Cieszy się, że coś takiego zobaczył. I nie zmienił zdania na temat mojej kobiecości. Wszystko jest OK. W kontekście obrazu kobiety rodzącej i mężczyzny, który ją widzi, Asia zastanawia się, dlaczego w dzisiejszych czasach człowiek odczuwa tak wielki strach przed tym, co naturalne i normalne. Właśnie tak widzi wcześniejsze swoje obawy o to, że mąż zobaczy jej ciało obnażone w czasie rodzenia i to negatywnie wpłynie na postrzeganie przez niego sfery intymnej. Wie, że jest to lęk wielu kobiet i mężczyzn. Tymczasem bycie razem w czasie porodu okazało się dla Asi i Karola doświadczeniem wzmacniającym i spajającym. - Do dziś zdarza nam się o tym rozmawiać. Oboje to przeżywamy, i choć już nie tak emocjonalnie jak na początku, to zdecydowanie pozytywnie. Pierwszą rzeczą, jaką usłyszałam od męża po wszystkim, było to, że jest ze mnie dumny, że mi dziękuje i że nie jest w stanie sobie wyobrazić, co musiałam czuć, że on by nie dał rady. Powiedział, że jestem dla niego mistrzynią świata, strongmanką i powinni mi dać nagrodę Nobla. To były najpiękniejsze słowa, jakie mogłam od niego usłyszeć. Poczułam się tak doceniona jeden jedyny raz w życiu. NIE TYLKO CIAŁO JEST WAŻNE Analizując własne poszukiwania i przygotowania do porodu, Asia chce przekazać innym kobietom swoje przesłanie: - Warto się przygotować na to, że wiele nas może spotkać. Niekoniecznie to, czego byśmy chciały. Może się przytrafić więcej, niż przypuszczamy. Budowanie w sobie otwartości na różne scenariusze, odpuszczanie kontroli, dbanie o spokój wewnętrzny to sprawy istotne lub nawet istotniejsze niż przygotowanie techniczne, jak np. wyprawka czy dbanie o sprawność fizyczną. Harmonia i uwzględnienie wszystkich sfer, zarówno fizycznej, jak i duchowej, to coś, co Asia chciałaby osiągnąć podczas ciąży, jeśli jeszcze kiedyś w niej będzie. Ciąg dalszy w wersji pełnej SPIS TREŚCI Wstęp W teorii Asia. Morze emocji Ula. Moc pozytywnego myślenia Ania. Poród rodzinnym świętem Marzena. Dar kobiecości Kaśka. Z mamą u boku Gosia. Mierzenie się z lękami Kasia. Warto spróbować Karolina. Dwa porody, dwa światy Joasia. Doświadczając życia Ina. W swojej własnej normie Aśka. Być ważną Monika. W swoim rytmie Debora. Poród jest w gł i w sercu Dorota. Rodzinny krąg 1 Zuzka. Rodzinny krąg 2 Macierzyństwo jak droga Podziękowania