Poza mną (twarda)

Każda z nas mając kiedyś 16 lat spotkała chłopaka, który przerobił jej mózg na kisiel, a mimo to były to najpiękniejsze momenty naszego życia. Czytając tą książkę od razu nasunął mi się obraz mojej pierwszej miłości z czasów młodości, idealizowanie obiektu westchnień. Wszystkie te drobiazgi uniesień, tą mękę, którą w dorosłym życiu już nie potrafi się odczuwać doskonale opisała w swojej książce Bianca Okońska. Autorka umiejętnie ubrała w słowa i rozłożyła na czynniki pierwsze te dwa proste słowa - pierwsza miłość. Na ponad 300 stronach czytamy wyłącznie o emocjach towarzyszących nieudanemu epizodowi nastoletniej miłości i małżeństwu, mającemu być na nią lekarstwem. Autorka ma dar pisania o emocjach, o uczuciach ubiera je w poetyckie słowa, metafory , wszystko dokładnie analizuje i przetwarza. Książka jest przepełniona smutkiem, melancholią, to studium nieszczęśliwej miłości, trudnej relacji, ciągłego użalania się nad własną osobą, braku odwagi mówienia o tym co ważne. Autorka wykazała się niezwykłą wrażliwością, tylko jaki sens w tym, by opisywać samo uczucie na ponad 300 stronach, gdzie nie mamy jasno sprecyzowanego celu. Niestety muszę to przyznać, ale w książce wieje nudą. Zamysł autorki był taki, aby ubrać we wzniosłe słowa i nadać patosu temu uczuciu, a wyszło dość nudno, melancholijnie i depresyjnie. Mamy zbyt wiele słów i zbyt wiele znaczeń i zbyt mało sensu w tym.

Poza mną to historia pełna emocji. Poruszająca i dająca do myślenia. Miłość opisana na wszelkie sposoby. Mimo że nie polubiłam się z bohaterką i nie utożsamiłam się z nią (co jest wielkim minusem), to czułam wylewający się z każdej strony ból. Melancholia i głęboki smutek wydzierający się z każdego zdania pobudziły we mnie wspomnienia, tylko że ta historia powinna mnie zafascynować, wciągnąć, a tymczasem ja bujałam w obłokach myśląc o MOICH miłościach, lękach i troskach oddalając się niemiłosiernie od samej fabuły. Przez to czytałam tę dość krótką powieść bardzo długo. Musiałam zatrzymywać się i wracać czasem o kilka zdań, czasem stron, bo nie wiedziałam o czym czytam. Mam wrażenie, że miłość miała tu być pokazana w jakiś wybujały, interesujący sposób, ale finalnie się nią znużyłam. Nie mniej jednak był to jakiś powiew świeżości w powieściach o uczuciach, który warto poznać. Nie była to zła książka, ale po wielu ochach i achach liczyłam, że mnie oczaruje, a tymczasem zostałam z ambiwalentnymi uczuciami.

Wspaniały debiut . Książka do przeczytania w dwa wieczory. Z wielką przyjemnością przeczytam kolejne powieści tej autorki. Jeśli zastanawiacie się co kupić bliskiej osobie na gwiazdkę, to ta książka będzie wspaniałym podarkiem.

?Poza mną? to historia o miłości. Tej jednej, jedynej, uzależniającej, bezwzględnej. To historia, z którą każda kobieta nie raz będzie się utożsamiała w większym lub mniejszym stopniu. Jak tak miałam. Nie raz czułam to samo, co bohaterka książki i doskonale ją rozumiałam. Emocjonalna, subtelna, poruszająca, melancholijna, kobieca, gorzka i nieco smutna. Tymi kilkoma słowami mogę w wielkim skrócie opisać, jaka jest ta powieść.

Bohaterką powieści jest trzydziestokilkuletnia kobieta, psychoterapeutka, rozwódka. Pewnego dnia w jej gabinecie pojawia się młody chłopak, który do złudzenia przypomina jej wielką miłość. To spotkanie jest jak iskra wrzucona w stos podartych papierów, które tylko czekają na rozpalenie. Spokój i równowaga, jakie kobieta wypracowała sobie przez lata cierpień, zostają zburzone przez falę wspomnień i uczuć z przeszłości. Kiedy w końcu na progu jej mieszkania zjawia się On, wszystko, co do tej pory misternie ukrywała pod fasadą normalności, wali się jak domek z kart.

Ciężko jest mi jednoznacznie określić tę powieść. To książka o nieuleczalnym zakochaniu. Jest w niej tak wiele emocji, których doświadcza każdy z nas. Poczucie bezradności, chęć bycia zauważonym, strach przed byciem nijakim i przeciętnym, uzależnienie od drugiej osoby, naiwność, aż w końcu ta silna miłość, która zostawia tak wielkie ślady w sercu, że nic nie jest w stanie ich zmazać. W tej historii miłość okazuje się być tak głęboka, że nawet 15 lat nie jest w stanie jej zniszczyć. W tym przypadku jednak to głębokie uczucie nie jest dobre. Jest toksyczne, wyniszczające i raniące. Autorka świetnie opisała dręczące bohaterkę emocje, które aż wylewały się z zapisanych stron. Rozmowy bohaterki z młodszą wersją jej siebie, przypominały jej jeszcze więcej sytuacji, o których chciała zapomnieć i nigdy do nich nie wracać. Nie chce popełnić kolejny raz tego samego błędu, który w młodości przysporzył jej tyle cierpienia i odcisnął piętno na całym jej życiu.

Myślę, że tę powieść każdy czytelnik odczuje inaczej, w zależności od tego, na jakim etapie życia się znajduje i co przeżył. Dla mnie ta książka okazała się być przepełniona emocjami, które wbijały się w moje serce niczym małe szpilki. Nie jest to lekka i łatwa historia o nieszczęśliwej miłości. To raczej historia o sile miłości, akceptacji siebie, konsekwencjach podejmowanych decyzji, rozumieniu swoich błędów i pogodzenia się z nimi.

Jak dobrze trzeba pisać, żeby słowami wydzierać z człowieka uczucia? Ile życia trzeba tchnąć w książkę, żeby czytelnik odczuwał ją niczym fragment własnej historii? Jakie emocje trzeba wszyć w treść, żeby na pewnych płaszczyznach rozbijać nasze wnętrze na milion kawałków?
-
Mogłabym pisać o niej bez końca albo nie napisać nic. Niektóre książki wymykają się poza wszelkie limity. Za każdym razem, gdy wracam do zaznaczonych fragmentów, mam ciarki. Gdy czytam słowa, które znam już na pamięć, powraca to uczucie zupełnej bezbronności. To, które pojawia się na sekundy przed pierwszymi łzami. To, które sprawiło, że po przeczytaniu jej pierwszy raz, leżałam 3 godziny bez ruchu.
Pamiętam tę noc. Mokre policzki, ciemny pokój. Po lekturze byłam jak zahipnotyzowana.
-
?Poza mną? to powieść, która mnie zachwyciła, rozsypała, ale i uspokoiła. Gdy zasypiałam tamtej nocy, wyraźnie czułam tęsknotę. Za czym? Za kim? Ta tęsknota była wręcz namacalna. Ale obudziłam się spokojna. Tamten spokój był wyjątkowy. Żadna inna książka nie zapewniła mi takiego połączenia odczuć.
-
Objęcie takiej książki patronatem to zaszczyt. Podpisanie się pod nią swoim logo to gwarancja, że jest wyjątkowa. I po prostu świetna.
Jestem pełna podziwu. Dla formy, dla historii, dla świata i bohaterów wykreowanych tak, że czuje się ich obecność. Gdy autor wszyje w swoją książkę emocje, czytelnik je odczuwa. Ja odczułam. Wy odczujecie. Odczujecie każdą łzę autorki. Poczujecie wszystko, co chciała Wam przekazać.
I te odczucia zostaną z Wami na długo. A ?Poza mną? stanie się i Waszą historią, o której chcielibyście mówić bez końca albo już tylko milczeć. Waszym skarbem. Tak jak teraz jest moim.