Polowanie na zło

Mam w swoim dorobku autorów, po których sięgam bez jakiegokolwiek zastanowienia. Czytając ich książki, przepadam na czas, który im poświęcam- najczęściej maksymalnie dwa może trzy dni, jeśli stron jest więcej, bo jak się wciągnę to, nie ma na mnie mocnych. Nazywam to bezgranicznym zaufaniem do pióra, po prostu wiem, że się nie zawiodę i z niecierpliwością czekam na więcej i więcej. Tylko co zrobić, jeśli po kilku wspaniałych pozycjach dostaję kubeł nie zimnej, ale naprawdę lodowatej wody?

Lucien Folter i Robert Hunter. Dwóch jakże różnych, a zarazem podobnych mężczyzn. Choć łączy ich nie wiele to wiedza, jaką posiadają, jeśli, chodzi o ludzką psychikę, może zagiąć niejednego zwykłego obywatela. Kiedyś byli przyjaciółmi, dziś są wrogami numer jeden. Pierwszy stał się seryjnym mordercą, drugi detektywem w sekcji specjalnej w Los Angeles.

Ich drogi złączyły się kilka lat temu, kiedy Hunter aresztował Foltera za serię zabójstw. Nie tylko on był pewny, że to już koniec masakry, jaką zgotował nic niewinnym ludziom. Jednak to było błędne założenie. Dziś, po trzech i pół roku Lucien znów jest na wolności, a na sam początek zamordował pięć osób, choć wcale tego robić nie musiał. On jednak taki jest. Robi, co chce, a nie co musi, a już na pewno nie to, co mu się karze. Czas, który spędził w więzieniu, poświęcił na obmyślenie odwetu na Robercie. Już podczas ucieczki sprawnie wplątał go w nowe śledztwo dotyczące jego osoby. Lucienem kieruje uczucie zemsty, chęć zagrania w pewnego rodzaju "grę"oraz zgłębienie umysłu mordercy. Robertem poczucie klęski, chęć zapobieżenia kolejnym morderstwom oraz poczucie winy. Na usta ciśnie się jedno jedyne pytanie: który z nich wygra tym razem? Czy Hunter, który już czuje się przegrany podniesie się na tyle by uratować kolejne niewinne ofiary? Ile ich zginie nim Folter ponownie zostanie złapany i czy w ogóle uda się go dopaść?

"Powinieneś mnie załatwić w tamtym samolocie, przyjacielu. Ta szansa już minęła. Teraz moja kolej. Przygotuj się, Świerszczu, ponieważ zagramy w pewną grę." *

Zakończenie dziewiątego tomu cyklu o Robercie Hunterze to informacja o ucieczce Luciena Foltera z więzienia. Myślę, że Ci którzy tę serię mają w małym palcu, jak ja poczuli dreszczyk emocji i smaczek na konkretną i mocną pozycję. Problem w tym, że to pierwsza książka Cartera, która mnie nudziła. Rzadko czytam książki dłużej niż tydzień, a tą męczyłam (tak, nie czytałam, a męczyłam!) ponad dwa tygodnie. Najgorsze, że jedyne co mi towarzyszyło podczas czytania to nuda, brak skupienia i myśl: ?kiedy koniec?. A tego jeszcze u mnie nie było, a już na pewno nie podczas czytania książek Chrisa. Choć jestem tym niezwykle zaskoczona, to wierzę, że to jednorazowe potknięcie. A może to u mnie nieodpowiedni czas na tę literaturę? I zamiast się nią delektować i w pewien sposób cieszyć to czułam się nią znużona, zmęczona i tylko czekałam na coś innego? W każdym razie planuję przeczytać kolejną książkę autora i liczę, że nie dostanę już tego, co w przypadku "Polowania na zło".

* - Cytat z "Polowanie na zło" Chris Carter, str. 33

"Przez jego ciało przetoczył się szept, zatruwający wszystko jak toksyna, zabierający go do miejsca, gdzie wszystko spowijała czerń."

Przygodę z serią zaczęłam od ósmego tomu i od razu wiedziałam, że to propozycja czytelnicza dla mnie, mega mroczna w klimacie, z wyrazistym i przekonującym głównym bohaterem, fascynującymi portretami czarnych postaci, złożoną intrygą. Właśnie takich książek wyszukuję na wieczorne czytanie, śmiało przenikających do wyobraźni, nie wahających się przed odmalowaniem brutalnego oblicza świata, zmuszających do ekscytującego rozszyfrowania zagadek zbrodni. Po spotkaniu z "Rozmówcą" i "Galerią umarłych", przekonałam się, że szalenie odpowiada mi dosadny i siarczysty styl opisów morderstw w wykonaniu Chrisa Cartera, przeczytałam wiele kryminałów, ale kreatywność autora potrafi zaskoczyć, sprawić, że przechodzą ciarki i dreszcze, a o to chodzi w tym gatunku literackim.

Lucien Hunter zbiega z więzienia i od razu pozostawia po sobie krwawe ślady gwałtownie odebranych żyć. Kameleon z najwyższej półki, perfekcyjny naśladowca, ekspert w zmianie wyglądu na zawołanie, arcymistrz manipulacji psychologicznej i kłamstwa, osobnik wyjątkowo inteligentny i sprytny. Doskonale kontroluje sytuację, nawet pod największą presją, a przy tym charakteryzuje się wirtuozowskim zdyscyplinowaniem i nieprzeciętną determinacją. Dokumentuje własne zbrodnie z realizacji wyznaczonej sobie absurdalnej misji badania umysłu psychopaty. To Hunter ustala zasady gry w kotka i myszkę. Czy można łudzić się złapaniem go? Czy największy morderca w historii Ameryki jest w stanie popełnić jakikolwiek błąd doprowadzający do niego?

Wydaje się, że jedyną osobą, która ma jakiekolwiek szanse w mega trudnej rozgrywce walki z czystym złem, jest detektyw Robert Hunter, studencki przyjaciel Luciena. Ucieczka i polowanie przyjmują wielopoziomową i powikłaną formę. Nawet jeden nieostrożny lub nieprzemyślany ruch może przesądzić o ludzkim życiu, a jedno spóźnienie lub wahanie wywołać lawinę nieszczęść. Narasta niezadowolenie i frustracja z powodu braku postępów w śledztwie. Jaki krytyczny stan musi osiągnąć sytuacja, jakie okoliczności zaistnieć, aby mogło dojść do przełomu w sprawie?

Podążanie tropem szaleńca sprawia mnóstwo zaciekawienia i satysfakcji. Pochylamy się nad portretem psychologicznym ekstremalnie zwyrodniałej osobowości i intensywnie przeciwstawiamy eskalacji jej zachowaniu. Sporo czasu poświęcamy rozszyfrowaniu szarady przygotowanej przez mordercę ponad stu osób, dopasowując znaczenie słów do przesłania, szukając ukrytego dna. Nie udaje się wpaść na właściwy trop, pożądany czynnik, podkręca zainteresowanie i niepewność. Thriller wypełniają wartkie rytmy, spektakularne incydenty, sensacyjne nuty, ciekawe postaci. Mam nadzieję, że szybko pojawi się okazja, aby nadrobić poprzednie tomy, bardzo na to liczę.