Pokój Wspaniałości

Ta historia mnie oczarowała. Pokazała jak wiele rzeczy nie dostrzegamy, bagatelizujemy, dopóki w naszym życiu nie wydarzy się coś naprawdę złego. Co nie zawsze od razu da nam siłę do działania, do zmian.

Wydaje się, że moc do walki o życie dziecka powinna przyjść sama. Powinna. A co jeśli uważamy się za okropnego rodzica? A co jeśli jesteśmy złą matką? Wtedy by znaleźć tę siłę, potrzebujemy naprawdę porządnego kopniaka w tyłek.

Książka jest naprawdę fenomenalna. Porusza temat bardzo ważny, bo temat życia. Życia w śpiączce farmakologicznej jak i tego po za nią. Pokazuje jak bardzo ważny jest czas, który nam ucieka miedzy palcami. Bo ile to jest miesiąc? Wydawać by się mogło ze to szmat czasu. A w obliczu tego czy organizm ludzki odzyska funkcje życiowe, to raptem 30 dni. Tylko 30 dni w ciągu, których zdarzyć się może wszystko.

Bardzo poruszające jest to ile matka potrafi znieść by zawalczyć o syna. Szalony pomysł spełnienia marzeń spisanych w zeszycie wspaniałości jest nie lada wyzwaniem. Już sam udział w maratonie i w obozie piłkarskim porządnie daje w kość, a te wcale do tych najstraszniejszych nie należały. Jak myślicie, jakie marzenia może mieć dwunastolatek?

Książkę czytało się bardzo szybko, mimo iż posiada znikomą ilość dialogów, co zazwyczaj wpływa na to, iż wolniej przewraca się kartki. Tu jednak te dialogi nie były wcale potrzebne. Już od pierwszych stron jesteśmy wciągnięci w głąb historii tak, iż trudno się oderwać.

Bardzo ciekawym zabiegiem było pokazanie tez tego, co odczuwa Louis ( chłopiec z wypadku).

Co do zakończenia, tu autor manipulował mną jak marionetka. Raz wierzyłam ze wszystko dobrze się skończy, by za chwilę wstrzymać oddech, bo Happy End staje pod wielkim znakiem zapytania.

Serdeczne gratulacje autorowi, ze napisał tak fenomenalny debiut. A Was gorąco zachęcam by zapoznać się z tą przepiękną historią o walce o życie.