Pokój motyli

?Nie dajemy za wygraną, stale mamy nadzieję, że odnajdziemy ten wymykający się, ukryty skarb, który wzbogaci nasze życie (?)?.


?Pokój motyli? ? lekka, kobieca, zwiewna, barwna jak motyl powieść obyczajowa o życiu, miłości, nadziei, rodzinie, przebaczeniu i szczęśliwych oraz nieszczęśliwych zakończeniach...

Posy, już jako dziecko fascynowała się przyrodą. Ten dar zaszczepił w niej ukochany ojciec. Wspólnie uwielbiali zagłębiać się w zakamarki wielkiego ogrodu otaczającego ich dom, zwany Domem Admirała, i tam podglądać życie jego mieszkańców, a w szczególności łapać i oglądać motyle. Niestety czas wojny zakłócił szczęśliwe dzieciństwo Posy. W wieku 8 lat straciła ojca, a matka wyjechała w ?ważnych? sprawach. Dziewczynkę wychowywała babcia.
70 letnia Posy jest już od 20 lat wdową, mieszka nadal w Domu Admirała. Nadal pielęgnuje swój ukochany ogród pełen motyli. Ogród, który od zawsze był jej przyjacielem, panem i kochankiem. Kobieta mieszka samotnie, choć wychowała dwóch synów. Bracia są tak różni jak ogień i woda, jeden patrzy bardziej w przeszłość niż w przyszłość, drugi ? odwrotnie. Każdy z nich poszedł własną drogą...
Kobieta zdając sobie sprawę, że już w gruncie rzeczy przeżyła swoje życie, życie które nauczyło ją pokory, pokazało czym jest miłość i szczęście, ale i samotność i depresja ? zrozumiała, że przyszedł czas, by sprzedać wielki dom. Ta trudna decyzja zbiega się z wydarzeniami, które odkryją przed Psy nie jedną tajemnicę przeszłości?

?Pokój motyli? to słodko-gorzka historia o przewrotności losu, o jego okrucieństwie, o sile rażenia wybuchów sekretów z przeszłości, o tym, że czasami wystarczy tak niewiele, by obudzić iskrę szczęścia, o tym że dom to bliscy i w końcu o tym, że w życiu trzeba wykorzystać każdą chwilę.

Jeśli ktoś liczy na wielkie emocje, to tu ich nie dostanie. Ale książka ta pewnością urzeka i oczarowuje pięknym językiem, spokojem i mądrością. Nie można się tu nudzić. Autorka subtelnie zwraca uwagę na szereg ważnych tematów: od siły manipulacji, przemoc w rodzinie, problemy wychowawcze, po prawo do miłości i szczęścia w każdym wieku.
Jest idealna na letni wieczór.

Polecam

Pełna tajemnic saga rodzinna. Jak większość książek tej autorki czytałam ją z dużym zainteresowaniem i trudno było robić przerwy przed zakończeniem. Dobra lektura na czas pandemii i przymusowego siedzenia w domu.

O czym ?

Posy, 70letnia kobieta matka dwóch synów, kochająca babcia, właścicielka starej wielkiej rodzinnej posiadłości wiedzie spokojne życie w malowniczej miejscowości w której się wychowywała. Jej spokój pewnego dnia zaburza spotkanie z ukochanym sprzed lat. Possy nie tylko dowie się od Freddiego
dlaczego 50 lat wcześniej ukochany bez słowa ją porzucił ale także odkryje że w ścianach jej ukochanego domu kryje się wiele tajemnic...

"Pokój motyli" to opowieść o miłości i różnych jej odcieniach, o rozliczeniu się z przeszłością i niepewnością przed przyszłością. O stracie, wybaczaniu i zaczynaniu od nowa... Gdy słyszę "saga rodzinna" to od razu mnie odrzuca bo obyczajówki typu "sagi rodzinne" kojarzą mi się źle, mało ambitnie, wiejące tandetą, gdzie " każdy z każdym" jak w Modzie na Sukces. Coś na kształt płytkich i tanich telenoweli więc nie czytam ich praktycznie wcale. Jeśli obyczajówka to taka na wysokim poziomie, ambitniejsza, gdzie autor w sposób nieprzeciętny ale naturalny pisze o tym co zwyczajne i codziennie, z nutą psychologii i zmysłu obserwacji.

Dlaczego więc zdecydowałam się na "Pokój motyli" skoro to sama esencja
rodzinnych zawiłości, relacji, powrotów do przeszłości, samych sekretów?
Pomijam dobre recenzje i oceny, ale zdecydowałam się na tą książkę głównie dlatego, że nazwisko autorki zapamiętałam z książki "Sekret Heleny" , która mnie oczarowała a sama autorka bardzo zaskoczyła umiejętnością narracji, bo prowadzi ją tak że wciąga czytelnika w swój świat i nie sposób z niego wyjść. Tak też było tym razem. Pokój Motyli czyta się niczym fascynujący thriller. Książka mimo swojego gatunku bardzo wciąga czytelnika, budzi jakieś napięcie i stopniowo dawkuje emocje. To wielka umiejętność by o takich no można by powiedzieć banalnych sprawach rodzinnych pisać ta ciekawie i interesująco.
Gdzieś czytałam że Pani Lucina Riley jest nazywana królową swojego gatunku i coś w tym jest na pewno. Bo nawet ci nielubiący obyczajówek po jej książki sięgają chętnie.
Prócz umiejętności prowadzenia narracji autorkę wyróżnia sposób kreacji bohaterów. Którzy są niezwykle prawdziwi, naturalni.. Oni nie są idealni ale w tej nie idealności bardzo prawdziwi właśnie przez co ich historie i doświadczenia tak bardzo trafiają do odbiorcy. Z każdym można się utożsamić, każdego polubić nawet tego "złego" bo autorka nie ocenia bohaterów w żaden sposób, bo przecież któż z nas nie popełnia błędów?
Z książki płynie takie ciepło. Autorka daje miejsce na refleksje, zastanowienie się nad kondycją własnych relacji rodzinnych i skutków podejmowanych decyzji.

Bardzo polecam. To był przyjemny czas z książką.

Jeśli do czegoś miałabym się przyczepić to może przewidywalność pewnych wątków i niekiedy brak wyważenia. Niektóre sytuacje działy się zbyt szybko, nie było przedstawienia procesu i tworzenia się pewnych relacji między bohaterami.

Motyl to bardzo delikatny i subtelny owad. Napawa radością i pozwala przenieść się w świat marzeń, daleko w przestworza, pofrunąć przed siebie, nie zważając na to, co jest za nami ? Wzbijamy się powolutku w górę w poszukiwaniu krainy spokoju i szczęśliwości. Ale czy taka w ogóle istnieje? Pewnie tak, tylko każdy sam musi ją odnaleźć ?
I tak szybując pod niebieskimi chmurkami dotarliśmy do malowniczego nadmorskiego miasteczka Southwold. Poznajemy Posy Montague, która wkrótce skończy siedemdziesiąt lat oraz jej niesforną rodzinę. Kobieta nadal mieszka w rodzinnym Domu Admirała, gdzie spędziła swoje dzieciństwo, wychowała dwóch synów, i z którym łączą ją wspaniałe chwile, a zwłaszcza cudowny, pielęgnowany i dopieszczany przez nią ogród. Ale utrzymanie domu nie jest już na jej siły, zdaje sobie sprawę, że będzie musiała go sprzedać. Kobieta zmaga się również z kłopotami starszego syna Sama, który nie ma żyłki do interesów, a na dodatek zbyt często zagląda do kieliszka. Młodszy również po wielu latach pobytu za oceanem powrócił do kraju i stara się ułożyć sobie życie u boku wspaniałej kobiety. Ale wraz z nim pojawiają się tajemnice. Ale aby równomiernie rozłożyć napięcie dodam, że Posy odnowiła znajomość ze swoją pierwszą miłością, Freddim. Los tak z nich zakpił, że mimo łączącego ich uczucia nie byli razem, ale ponoć prawdziwa miłość żyje wiecznie. Czy rzeczywiście prawdziwe uczucie jest w stanie przetrwać największe zawirowania? Czy mimo bólu ludzie potrafią sobie przebaczać? Jestem pełna nadziei, że w ludziach jest prawdziwa mądrość, która potrafi pokonać największe problemy i kłopoty ...
Pokój motyli to metaforyczna, pięknie napisana i uzależniająca od pierwszej strony, kilku pokoleniowa saga o wartości życia, o trudnej i prawdziwej miłości, takiej, której nikt i nic nie jest w stanie pokonać, o bardzo trudnych i skomplikowanych relacjach rodzinnych, skrywanych tajemnicach i namiętnościach. Ona dodaje skrzydeł ? jak tytułowy motyl ? i napawa nadzieją, że może być już tylko lepiej. To również książka o przebaczaniu i wielkiej sile drzemiącej w człowieku. O wierze, że ludzie się zmieniają i pomimo upływu wielu lat potrafią zapomnieć złe chwile i żyć nadzieją i oczekiwaniem na lepsze dni. Ale ona uczy też poświęcenia się dla dobra drugiej osoby, a zwłaszcza rodziny, walki ze złem i nałogami. Ale daje też wielką nadzieję na spełnienie najskrytszych marzeń. Uczy kochać pomimo przeciwności losu. Ta lektura mobilizuje nas do zrobienia rozrachunku z przeszłością, często dramatyczną i pełną niepokoju, skrywającą za drzwiami mroczne tajemnice.
Ta powieść nie tylko uzależnia, wchłania nas bez opamiętania, ale też wyzwala w nas niesamowite, często bardzo różne skrajnie i trudne do zdefiniowania i opisania emocje. Wyzwala w nas namiętność, ciepło, serdeczność i wielką wdzięczność, że są jeszcze ludzie pokroju Posy, dla których liczy się tylko i wyłącznie dobro innych i nieodparta chęć niesienia im pomocy w każdej, naprawdę w każdej, szczególnie trudnej i beznadziejnej sytuacji. Postawa godna do naśladowania i pochwały, szczególnie w dzisiejszych, zachłannych czasach, gdzie większość myśli tylko i wyłącznie o sobie, o swoim ja, gdzie drugi człowiek nie za bardzo może liczyć na pomoc innych.
Główna bohaterka, Posy, jest osobą, która mimo zacnego już wieku potrafi się cieszyć i bawić, znajduje wspólny język z młodymi, ma godny pozazdroszczenia dar zjednywania ludzi, łagodzenia zatargów i niesnasek rodzinnych, stara się być ponad wszystkimi. Żyje w prawdzie i tego uczy też najbliższych. Ukazuje wartość miłości i zachęca najbliższych do realizacji własnych pragnień i wyzwolenia się z pęt przeszłości. Nie wolno pozwolić, aby wydarzenia, którymi żyliśmy kiedyś, nadal nas krępowały i ograniczały, a przede wszystkim nie pozwoliły iść do przodu ku pięknej miłości.
Jak ja uwielbiam twórczość Lucindy Riley. Ona mnie tak zniewala, że jeszcze przed długi czas po skończeniu książki, żyję życiem bohaterów, nie mogę się z nimi rozstać. Autorka tak umiejętnie konstruuje dynamizm akcji, jesteśmy pewni, że jesteśmy na miejscu wydarzeń i jesteśmy nieodłącznym elementem lektury.
Czy ja polecam tę powieść? Przyznam z ręką na sercu, że jej nie trzeba polecać. Jej piękno i niecodzienność porwą was w podróż do przeszłości, podróż, z której powrót będzie wyzwoleniem i pokonaniem tajemniczych demonów przeszłości. Pokój motyli to istna karuzela wrażeń, podniebna podróż nocnego motyla w poszukiwania prawdy ? Zapomnijcie na chwilę o przyziemnych sytuacjach i pozwólcie sobie na chwilę przyjemności trzymając w dłoni najnowszą powieść Lucindy Riley Pokój motyli.

Nikt tak nie potrafi przenieść czytelnika w stworzony przez siebie świat, jak Lucinda Riley. Najpierw oprowadza nas po cudownej okolicy i posiadłości, w której rozgrywa się akcja. Gdy już czujemy ten czarowny klimat, oddychamy niemalże tym samym powietrzem stopniowo poznaje nas z bohaterami, którzy są tak realni, że zaczynają żyć w naszych myślach. W tak cudowną podróż zabiera nas również swoją najnowszą książka ?Pokój motyli?.

Posy jest córką botanika i francuskiej śpiewaczki. To z ojcem ma cudowny kontakt i wspólne zainteresowanie, a matka nie nawiązuje z córką bliskich relacji. Gdy jej ojciec ginie na wojnie, dziewczynka zostaje oddana na wychowanie babci.

Fabuła jest prowadzona dwutorowo, z tak charakterystycznymi dla stylu autorki retrospekcjami. Towarzyszymy Posy jako siedemdziesięcioletniej kobiecie, nadal pełnej życia i marzeń, ale równocześnie odkrywamy jej przeszłość, niezmiernie ciekawą i burzliwą. Śledzimy również ścieżki losów jej synów i ich rodzin, które z pewnością nie są usłane różami.

Akcja krąży wokół cudownego i wiekowego Domu Admirała, który jest milczącym świadkiem tragedii i sekretów jego mieszkańców. Sekretów, które dopiero mają zostać odkryte.

Miłośników twórczości autorki z pewnością nie muszę namawiać do przeczytania jej kolejnej książki, a tych, którzy nie mieli z nią styczności gorąco zachęcam do jej poznania.