Pokaż mi swój świat

Ileż ta historia ma w sobie emocji uczuć! Niepewność, wycofanie, pogubienie, tesknota, żal, tajemnice, wyrzuty sumienia, nadzieja, dobroć, wyrozumiałość, miłość. A to tylko wierzchołek tego, co znajdziecie w tej książce.

Autorka stworzyła bohaterów z niedoskonałościami, dzięki czemu bez problemu możemy się z nimi utożsamić, lepiej zrozumieć. To postaci różni pod względem charakterów, zachowania czy podejmowanych decyzji.

Podobała mi się relacja między Justyną a Rafałem. Tu nie ma miejsca na zbyt słodkie uczucie. Od samego początku obserwujemy walkę Rafała z samym sobą i z tym, co zaczyna czuć do dziewczyny. Gdy tylko jest blisko niej, coś sprawia, że się wycofuje. Co się może za tym kryć? 

No właśnie, postać Rafała była dla mnie niezwykle tajemnicza. Przez dłuższy czas nie mogłam go rozgryźć. I to najbardziej mi się podobało, bo z każdą kolejną stroną moje zniecierpliwienie i ciekawość wzrastały. Daria Skiba doskonale wie jak budować napięcie.

Chyba każdemu z nas choć raz zdarzyło się kogoś oceniać tak naprawdę go nie znając. Ta historia pokazuje, że nie wolno tego robić. Najpierw trzeba wysłuchać tej osoby. Z kolei sekrety i tajemnice mogą zniszczyć dopiero co budowaną relację. Widzimy jak ważna jest szczerość i wyznanie prawdy, nawet tej najgorszej oraz próba naprawienia błędów.

Warto zwrócić uwagę na wątek niewidomej sześcioletniej Martynki, która jest podopieczną Justyny oraz na więź jaka się między nimi nawiązała. W pewnym momencie można dostrzec odwrócone role, gdzie to Martynka daje kobiecie lekcje życia. Byłam pod wrażeniem przedstawienia świata widzianego oczami dziewczynki oraz tego, jak sobie w nim radzi. A wcale nie jest to takie łatwe. Uzmysławiamy sobie, ile codziennie różnych przeszkód musi pokonać osoba niewidoma. Z iloma przeciwnościami musi się zmierzyć, by jakoś funkcjonować. Poza tym, że Martynka jest nad wiek dojrzała, to i bardzo zagubiona, odrzucona, złakniona akceptacji, przyjaźni, a przede wszystkim tego, by ktoś przy niej był.

Autorka pięknie nakreśliła siłę przyjaźni, dając nam tym samym do zrozumienia, że dzięki wsparciu przyjaciół możemy poradzić sobie z najtrudniejszymi momentami życia.

Jestem również pod wrażeniem barwnych opisów miejscowości Stronie. Niemal czułam, że sama jestem w tych miejscach. I jest jeszcze smakowity wątek kulinarny, który sprawiał, iż miałam ochotę dopieścić moje podniebienie. 

"Pokaż mi swój świat" to realna, poruszająca historia, która otwiera nam oczy na to, co czasem na pierwszy rzut oka niewidoczne. To opowieść dająca motywację do walki o siebie i drugą osobę. Pozwala uwierzyć, że nawet po największej tragedii można spróbować odbudować swój świat na nowo. Polecam, na pewno nie pożałujecie!

...

"Życie, moja droga, jest bardzo trudne i pełne zawiłych zakrętów, ale nie ma takiej drogi, która nie byłaby do pokonania."

Justyna Andrzejewska ma dwadzieścia jeden lat i jest studentką psychologii. W wolnym czasie jest korepetytorką oraz asystentką w poradni. Wykładowca na zajęciach zleca im projekt na zaliczenie pod tytułem "Pokaż mi swój świat". Temat na ozór łatwy, a jednak nastręczający trudności. W ulubionej małej kawiarence "Marianna" spotyka Rafała. Mężczyzna na oczach klientów dekoruje tort. Chwilę później Justyna odbiera telefon z prośbą o pomoc sześcioletniej Martynce, która w wyniku wypadku straciła wzrok. Młoda kobieta decyduje się pomóc dziecku, tym samym biorąc jej przypadek do projektu. Tak samo z resztą jak Rafała, do którego uczucie krok po kroku zaczyna rozkwitać. Wszystko idzie w dobrym kierunku ale pojawiają się sekrety i tajemnice, które burzą spokój.
Czy Justynie uda się dokończyć projekt? Czy Rafał wyjawi wszystkie sekrety? Jak zareaguje główna bohaterka? Kim jest tak naprawdę mała Martynka?

Lubię książki autorki. Za mną wszystkie cztery dotąd wydane. Ta jest piątą w dorobku autorskim. Daria dała już przedsmak swoich zdolności pisarskich i w moim odczuciu w każdej kolejnej powieści widać progres. Lawirowanie pomiędzy emocjami. Żonglowanie nimi wręcz perfekcyjnie. W tym wydaniu jeszcze lepsze, niż w poprzednich. Wkroczyłam w świat empatycznej młodej dziewczyny. Dziewczyny świadomej tego, co chce robić. A chce pomagać ludziom. Jest zafascynowana tym. Justyna jest nad wyraz dojrzała. Ambitna i otwarta. Ostrożna i rozważna. Bardzo fajna postać. Polubiłam ją. To, jaka jest cierpliwa. Jak chłonie problemy innych. Niczym gąbka. Ale ta praca ma swoje minusy. Nie tak łatwo się od nich odciąć emocjonalnie. Należy widzieć, kiedy nie przekroczyć tej cienkiej linii. Praca ukazana została we wszystkich barwach. Nic więc dziwnego, że tak główną bohaterkę zafascynowała mała skrzywdzona dziewczynka. Okaleczona, niepełnosprawna. Totalnie zagubiona. Współczułam jej całym sercem. Jest bystra i rezolutka, kiedy trafiają się lepsze dni. W te gorsze serce pękało na pół. Z uwagą przyglądałam się relacji Justyny z Martynką. To, jak spotkania przynosiły korzyść. Jak widać było postępy. Trzymałam na nią kciuki. A Rafał? Był bardzo tajemniczą postacią. Skrytą i raczej niepewną. Otaczała go taka mroczna aura. Autorka nakreśliła zarys obrazu z jego przeszłości i... trzymała mnie w niepewności. Nie dostarczała informacji ale skupiła się na zachowaniu głównego bohatera. To jaki był, jak się zachowywał względem ludzi i względem Justyny. Miałam co do niego z początku mieszane uczucia. Ale w momencie ukazania pełnej prawdy, zrozumiałam go. Na uwagę zasługuje opowieść właścicielki kawiarenki. Mam wrażenie, że śmiało autorka mogłaby napisać i taką powieść. Historyczną, bo ten mały wątek wyszedł bardzo dobrze.
Ta historia jest naszpikowana emocjami. Wciągnęła mnie od samego początku. Przeszłam przez całą paletę emocji, by na koniec ocierać łzy wzruszenia. Cudowna historia. O prawdziwym życiu i realnych problemach. Ciepła, pokrzepiająca i dodająca otuchy. Zmuszająca do refleksji. Fabuła intrygująca, zwroty akcji trzymające w napięciu a na deser idealnie dobrani bohaterowie. Smutna w ogromną nadzieją. Jeśli lubicie powieści poruszające ludzkie dramaty i radzenie sobie z nimi, to jest to lektura dla Was.

Polecam

Macie takich autorów, którym kibicujecie od samego początku i których książki kupujecie w ciemno, nie sprawdzając recenzji i nie czytając wcześniej opisów na okładce? Ja mam, a jedną z nich jest Daria Skiba. Jej książki zawsze dostarczają mi wielu emocji, niejednokrotnie szokując i wzruszając.

Do tej pory miałam przyjemność przeczytać trzy książki jej autorstwa i w moim odczuciu każda kolejna była jeszcze lepsza od poprzedniej. Nie da się nie zauważyć jak mocno Daria rozwinęła swój warsztat na przestrzeni ostatnich lat.

Pokaż mi swój świat to przejmująca, pełna ciepła i emocji powieść, której bohaterami są Justyna, Rafał i mała Martynka. Daria nigdy nie pisze o byle czym, a więc i tym razem obok wątku miłosnego w swojej książce zaszyła poważny temat i pewne dramatyczne wydarzenia z przeszłości jednego z bohaterów.

Akcja powieści rozgrywa się w malowniczym Stroniu Śląskim, które jest mi szczególnie bliskie, ponieważ to moje miasto rodzinne. Czytając sceny rozgrywające w tak dobrze mi znanych miejscach czułam się niesamowicie. To była bardzo przyjemna, emocjonalna wycieczka do czasów dzieciństwa i wczesnej młodości.

Fabuła początkowo toczy się umiarkowanym tempem, dając nam szansę dobrze poznać bohaterów. Jest jednak według mnie taki moment, gdy akcja gwałtownie przyspiesza. Nawet dla pewności cofnęłam się kilka stron, sprawdzając, czy nie ominęłam czegoś ważnego. Pod koniec autorka serwuje nam pewną dawkę zaskoczenia, odkrywając karty, których istnienia się nie spodziewałam.

Jeżeli chcecie spędzić przyjemne popołudnie lub dwa, szczerze polecam zapoznać się z najnowszą powieścią Darii, ale też zachęcam do zapoznania się z wcześniejszymi książkami.

Ogromnie się cieszę, że jestem jedną z tych osób, które jako pierwsze mogą przeczytać to co napisze Daria Skiba. I muszę Wam powiedzieć, że w przypadku najnowszej książki mam pewien mały dylemat, bo nie wiem czy ta książka czasem nie jest w moim odczuciu najlepszą książką z dorobku autorki.

"Zawsze będę ceniła twoje wskazówki, ale teraz musisz mi pozwolić żyć po swojemu. Człowiek uczy się, popełniając błędy. Rodzice nie mogą cały czas czuwać nad swoimi dziećmi, a jeśli będą usilnie chronić je przed zakrętami losu, nieświadomie skrzywdzą je jeszcze bardziej."

Justyna studiuje psychologię i ma do opracowania projekt ?Pokaż mi swój świat?, który może przedstawić w dowolny sposób. Oprócz tego, że studiuje, dorabia sobie pracując jako pomoc u psycholożki, zajmując się w większości papirologią, lecz nie tylko.

Rafał to chłopak, który zmaga się z każdym kolejnym dniem swojego życia. Jego przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, a on tak naprawdę nie wie jak ma się z nią uporać. Bardzo chciałby pójść na przód, ale nie jest w stanie sam tego osiągnąć. Jego wielkim zamiłowaniem i pasją jest tworzenie w kuchni przepysznych słodkości, dlatego też zatrudnia się w kawiarence.

Tych dwoje stanie na swojej drodze, i choć żadne z nich kompletnie nie zna tego drugiego, to jedno spojrzenie sprawi, że nie będą mogli przestać o sobie myśleć. Zaczną się spotykać, i choć Justyna będzie się otwierać przed Rafałem, tak on wciąż będzie skryty i tajemniczy. Justyna doskonale wie, że nie można oceniać człowieka po jego przeszłości, jednak co zrobi, kiedy na jaw wyjdzie wiele ważnych spraw? Czy uczucie, którym obdarzy Rafała będzie wystarczająco mocne, aby pokonać to, co wydaje się nie do pokonania?

"Pragnąłem trzymać ją w ramionach i już nie wypuszczać, chociaż uczucie, które się we mnie rodziło, było dziwne. Pragnąłem być przy niej, a jednocześnie chciałem uciekać, byle tylko nie wiedziała, jak wielkie błędy popełniłem w życiu. Chciałem ją kochać, ale jednocześnie panicznie bałem się tego, że moje serce znów wyląduje w śmietniku. Chciałem ją mieć przy sobie, chociaż nie potrafiłem się przed nią otworzyć. Nie potrafiłem być odpowiedzialny za własne czyny, a co dopiero za drugiego człowieka."

Daria Skiba stworzyła powieść tak naszpikowaną emocjami, że nie sposób przejść obok niej obojętnie. Już kiedy zaczynałam czytać, wiedziałam, że to będzie niesamowita historia. Przeczytałam, nie, ja ją pochłonęłam za jednym podejściem, po prostu nie mogłam odłożyć jej choć na moment. I takiej Darii z takimi emocjami właśnie mi trzeba było.

Historia poprowadzona jest dwutorowo - zarówno z punktu widzenia Justyny jak i Rafała, a dzięki temu krok po kroku poznajemy ich oboje coraz lepiej. Chociaż on to postać, która nie chce się zbytnio otworzyć, ona natomiast studiując psychologię doskonale wyczuwa, że jego coś trapi. Ale nie naciska na niego, dając mu czas, aby sam się przed nią otworzył. Z każdym kolejnym dniem ich uczucie robi się coraz silniejsze, jednak budowanie związku na tajemnicach wcale nie wróży niczego dobrego.

Justyna to skromna i cicha dziewczyna, która pragnie realizować się w swojej pasji ? psychologii. Od zawsze interesowało ją zagłębianie się w ludzką psychikę. I właśnie poniekąd chce to wykorzystać w swoim projekcie na studia. Postanawia przedstawić świat z punktu widzenia Rafała, oraz swojej nowej małej sześcioletniej niewidzącej pacjentce. Justyna to niezwykle uczuciowa dziewczyna, dlatego trudno jej ukrywać emocje, a właśnie chcąc zostać psychologiem powinna to umieć robić. Ją jednak z Martynką zaczyna łączyć niezwykła więź. Najbardziej niesamowite w tym jest to, że ta mała pokrzywdzona przez los dziewczynka jest nad wyraz inteligenta i zamiast nasza bohaterka uczyć ją, to sama dużo uczy się od niej samej. Autorka w doskonały sposób przedstawiła nam świat tej małej ślicznotki, która w wieku dwóch lat straciła wzrok. To niesamowite jak takie osoby potrafią pięknie postrzegać świat i się w nim odnajdywać.

"Chciałam spróbować zobaczyć jej świat. Świat dziecka, które mając niespełna dwa latka, straciło wzrok. Od tego momentu nie widziała bliskich jej osób, swojego pokoju, kolorów, niczego. Nie dostrzegała piękna otaczającego ją świata, ale także jego brzydoty, która czaiła się na każdym kroku."

Wykreowane postacie nie są doskonałe, ale któż z nas taki właśnie jest? Nikt. Skibie udało się przedstawić dwie skrajnie różne od siebie osoby i uważam, że wyszło jej to świetnie. Pokazała nam, że nie wolno oceniać ludzi, w ogóle ich nie znając, i że nawet te osoby, które wydają się być najbardziej odporne na wszystko, czasem po prostu ich też coś przerasta. W życiu często kierujemy się emocjami zamiast rozumem. Czy to jest dobre? Ciężko tak naprawdę stwierdzić. Osobiście w życiu staram się słuchać głosu swego serca i nawet znajdując się w sytuacji Rafała nie wiem jakbym postąpiła na jego miejscu. Jego przeszłość nie jest kolorowa, a demony wciąż się uaktywniają. Jeśli myślicie, że łatwo jest mu żyć z tym co się kiedyś stało, to się mylicie. Jak łatwo jest kogoś ocenić po wyglądzie czy czynach? Bardzo łatwo, prawda? Jednak tak naprawdę powinniśmy się nauczyć być cierpliwymi i potrafić wysłuchać drugiej strony i tego co ma nam do powiedzenia. To, że się przed nami otwiera, wcale nie jest dla tej osoby łatwe. Rafał bał się wyznać prawdę, gdyż obawiał się, że Justyna go nie zrozumie i zostawi. Bardzo chciał, aby ona na wszystko spojrzała jego oczami, a nie własnymi. Bo własną interpretację tak łatwo sobie samemu przyswoić, natomiast czyjąś już trudniej. Ale czy Justyna pomimo studiowania poradzi sobie z ogromem informacji jakie na nią spadną?

Daria Skiba umiejętnie dawkuje nam emocje w swojej powieści. Stworzyła nam niezwykle tajemniczą postać jaką jest Rafał. Kiedy czytamy bardzo intryguje nas co on takiego zrobił, dlaczego jest tak bardzo surowy dla siebie. Ale nie dowiemy się tego od razu. Napięcie będzie wzrastało z każdą przeczytaną stroną, a nasze myśli w głowie będą się niemalże gotować. Książka w żadnym wypadku nie jest przewidywalna, co czyni ją jeszcze bardziej wartościową pozycją. Akcja powieści toczy się swoim rytmem, autorka dopracowała każdy szczegół by idealnie współgrał z całą resztą. Myślę, że ta historia na długo zapadnie w wasze serca.

"Od tego właśnie są przyjaciele, wspierają w najtrudniejszych momentach, o nic nie pytając. Podają pomocną dłoń, słuchają, kiedy mówisz, siedzą cicho, gdy tego potrzebujesz, ocierają łzy płynące po policzku i dają porządnego kopa, kiedy twierdzisz, że nie dasz rady."

"Pokaż mi swój świat" to historia przepełniona emocjami do szpiku kości. Historia, która ukazuje nam, że życie to nie bajka, a nieszczęścia, które się na nas zwalają mogą zniszczyć nasz cały dotychczasowy świat. To również historia, która pozwala uwierzyć w to, że nawet z największego dramatu można się podnieść i odbudować swój świat na nowo. Polecam z całego serca.