Pinokio Komiks (twarda)

Ogólne założenia fabularne komiksu są takie same jak w oryginalne. Zamknięty w swoim warsztacie Geppetto po długiej i ciężkiej pracy tworzy tytułowego Pinokia. W tym momencie znana wszystkim historia zaczyna nabierać nowego kształtu. Nie jest to bowiem drewniany chłopiec, a w pełni funkcjonalny robot. Jednostka, która będzie wykonywać wszystkie podstawowe domowe obowiązki. Sprzątanie, mycie naczyń i ?pomoc? pani domu to jednak nie wszystkie zdolności stworzonej maszyny. Pinokio jest bowiem również bronią masowego rażenia, która na pewno zainteresuje wojsko i na której będzie można dobrze zarobić.

Winshluss przeobraża więc klasyczną opowieść familijną w coś, co kierowane jest tylko i wyłącznie do dorosłego odbiorcy. I to na dodatek takiego, który lubi sporą dawkę szaleństwa i mroku. Kolejne strony albumu zabierają bowiem czytelnika wzdłuż nakręcającej się spirali obłędu i groteskowości, gdzie słowo pisane jest zbędne i występuje w dość marginalnej formie. Wszystko to tworzy szalony świat wypełniony znanymi bohaterami, który na pierwszy rzut oka może wydawać się dość niechlujny w swojej formie i bardzo prymitywny. Jest to jednak mocno złudne wrażenie, które znika z kolejnymi stronami albumu. Każdy panel potrafi bowiem na swój sposób zachwycić i epatować mocno sugestywną mroczną atmosferą.

Autor bawi się tutaj także nie tylko samym mitem Pinokia, ale również sięga po inne bajki, legendy, popkulturowe postacie czy inne głębsze nawiązania. Dzięki temu tworzy on wielowarstwowy obraz komiksowy, w którym każdy drobny szczegół ma jakieś ukryte znaczenie, które czekają na indywidualną interpretację czytelnika. Znajdziemy więc tutaj odniesienia na przykład do religijności, zobaczymy ?oblicza? Śnieżki i psychopatycznych krasnoludków, Supermana czy Mussoliniego. Rozstrzał treści jest naprawdę bardzo duży, dzięki czemu do samego końca nie można być pewnym, co pojawi się na kolejnej stronie. Całości fabularnego szaleństwa dopełnia duża ilość seksu, krwi i czarnego humoru dla dorosłych.

Ze względu na bardzo oszczędne operowanie słowem pisanym, najważniejszą częścią albumu jest jego oprawa graficzna. Pod tym względem tytuł prezentuje się więcej niż znakomicie. Winshluss sięga tu po wiele różnorakich stylów (jednym z nich jest klasyczna sztuka Disneya), wszystko przerabiając jednak na własne potrzeby i tym samym wydobywając z rysunków mrok, szaleństwo i krew. Niezależnie od tego, czy obcujemy tutaj z kolorowymi pracami, czy czarno-białą prostą sztuką, wszystko jest niesamowicie sugestywne i zachwycające. Podobne zachwyty należą się rodzimemu wydaniu, którego gustowna twarda oprawa epatuje pięknem, zachęcającym do sprawdzenia tytułu.

DZIWNY, ALE PORUSZAJĄCY ?PINOKIO?

?Pinokio? Winshlussa powraca we wznowieniu. Jeśli spodziewacie się kolejnej adaptacji klasycznej bajki to lepiej zastanówcie się zanim sięgnięcie po ten album. to, co bowiem oferuje nam autor, jest skierowaną wyłącznie do dorosłych odbiorców ponurą reinterpretacją legendy. Intrygującą, nieoczywistą i zapadającą w pamięć.

Pinokio to bojowy android, sztuczny człowiek. Na razie wiedzie zwykłe życie swoistej pomocy domowej ? w erotycznej sferze życia również ? ale ma zdecydowanie większe możliwości. I to jakże zabójcze. Gdy dochodzi do wypadku z jego udziałem, zaczną się nowy epizod jego życia w świecie, w którym żyć chyba nikt by nie chciał. Co go tam czeka?

Winshluss to twórca dziwny. Niepokorny. Z mroczną wyobraźnią, w której to, co dziecięce, łączy się z tym, co dla dzieci w ogóle się nie nadaje. Jego wydany niedawno na polskim rynku album ?W tajemniczym ciemnym lesie? był co prawda skierowany do młodszych odbiorców, ale i tak w tej swoistej konwersji opowieści o Czerwonym Kapturku na nowy grunt nie brakowało mroku, czasem iście narkotycznych wizji czy zdecydowanie niegrzecznego podejścia do tematu. A ?Pinokio? idzie zdecydowanie dalej.

Przenoszenie klasyki dziecięcej literatury na dorosły grunt nie jest niczym nowym także w komiksie. Spójrzcie choćby na ?Piotrusia Pana? Regisa Loisela czy serię ?Baśnie? od DC Vertigo. Winshluss dokłada swoją cegiełkę do tej tradycji, jednocześnie robiąc to na swój sposób. Nie robi tego, jak Loisel, który postawił na brudny portret społecznych nierówności końca XIX wieku, nie celuje też w takie odświeżenie bajkowych mitów, jak robili to twórcy ?Baśni?, zmieniający je w rasowe fantasy, jakby chcieli dorównać w tym Tolkienowi, a nawet przebić go złożonością. Winshluss idzie inną drogą. Jeśli miałbym do czegoś porównać jego ?Pinokia?. Powiedziałbym, że to taka adaptacja klasycznej baśni, jaką adaptacją faktycznych wydarzeń był ?Bośniacki płaski pies?. Co to oznacza?

Kto czytał tamten znakomity swoją drogą album, wie dokładnie, kto nie? Cóż, to właściwie trzeba odczuć na własnej skórze, żeby w pełni zrozumieć, ale spróbuję przybliżyć to i owo. Z jednej strony mamy tu pewną baśniowość, popisy wyobraźni, fantastykę, z drugiej dużo satyry, komentarza społecznego i traktującego ogólnie o ludzkiej naturze, dodajcie do tego brutalność, absurdy, mrok, erotykę? W ?Pinokiu? Winshlussa jest coś z horroru, coś z bajki, coś z komedii, coś z tragedii, coś ze snu i coś z rzeczywistości, jaką obserwujemy za oknem. Przede wszystkim jednak, chociaż tekstu jest tu stosunkowo mało, jest całe mnóstwo treści, która w pewnym sensie oszołamia czytelnika, skłania do zadumy i bynajmniej nie pozostawia obojętnym.

A szata graficzna? Świetnie to wszystko oddaje. Album czasem wygląda realistycznie, czasem sprawia wrażenie, jakby plansze były wyrwane z książek dla dzieci, to znów jak jak paski gazetowe z okresu, kiedy opowieści graficzne dopiero powstawały. Czasem te ilustracje to zwyczajne szkice, czasem czarnobiała cartoonowa robota, która za chwilę przechodzi w pełno kolorowe, dominujące w tomie, dopracowane grafiki. Ogląda się to wszystko tak, jak czyta ? dziwnie, jak z zachwytem. I to chyba najlepsze podsumowanie tego komiksu ? a właściwie powieści graficznej. Dziwna, ale zachwycająca i przez to jakże warta poznania i polecenia.