Perfekcyjna niedoskonałość (twarda)

ie po­stę­pu­ją­cej de­gra­da­cji sprzę­tu. Te­raz de la Ro­che do­ce­nia­łu zna­cze­nie Ada­ma Za­moy­skie­go, któ­ry w rze­czy­wi­sto­ści mógł na­zy­wać się in­a­czej, lecz nikt nie wie­dział jak, bo jego DNA nie od­po­wia­da­ło żad­ne­mu z sze­ściu DNA za­cho­wa­nych w Pla­te­au jako DNA człon­ków za­ło­gi fe­ral­ne­go stat­ku. To samo do­ty­czy­ło zresz­tą dwóch in­nych tru­pów. Czyż­by ktoś pod­mie­nił w głę­bo­kim ko­smo­sie tro­je lu­dzi? Zmie­nił DNA i RNA każ­dej ich ko­mór­ki, wszyst­kich mi­to­chon­driów? To ewi­dent­nie wska­zy­wa­ło na in­ter­wen­cję tech­no­lo­gii z wyż­szych re­jo­nów Krzy­wej. Czyż­by Pią­ty Pro­gres? To by­ło­by coś! Czy Gno­sis kon­sul­to­wa­ła spra­wę z an­ta­ri, ra­ha­ba­mi i usza? Trze­ba by wy­sto­so­wać ofi­cjal­ne za­py­ta­nie. De la Ro­che uzna­łu, że nie po­win­no ono wzbu­dzić żad­nych po­dej­rzeń: zwy­kła cie­ka­wo ść. Wy­sła­łu za­tem Trak­tem lau­fra do Pól kor­po­ra­cji. Kil­ka Kplanc­ków póź­niej lau­fer przy­niósł od­po­wiedź spro­wa­dza­ją­cą się do jed­no­myśl­ne­go de­men­ti wszyst­kich trzech Cy­wi­li­za­cji. Może więc ja­cyś De­for­man­ci. Mhm. Trud­no po­wie­dzieć. Nie­mniej wskrze­sze­niec re­ago­wa ł na na­zwi­sko Ada­ma Za­moy­skie­go, Ada­mem Za­moy­skim się pa­mię­tał - Gno­sis tym­cza­so­wo za­ak­cep­to­wa­ła tę toż­sa­mość. Ma­xi­mil­lian po­desz łu do Za­moy­skie­go, któ­ry zbie­rał wła­śnie odłam­ki szkła z zie­mi. (Tyl­ko je­den kie­li­szek się roz­bił). - Dzień do­bry. - A tak, tak. Wy­grał pan, czy prze­grał? - Ja się nie za­kła­da­łum. - Kie­dyś żon­glo­wa­łem pię­cio­ma. - Na­praw­dę? Za­moy­ski wy­pro­sto­wał się, za­wi­nął szkło w ser­wet­kę, ro­zej­rzał się i wrzu­cił je do naj­bliż­sze­go ko­sza. Pry­mar­na Ma­xi­mil­lia­nu przy­glą­da­ła mu się spo­koj­nie, z rę­ka­mi za­ło­żo­ny­mi za ple­ca­mi. Ana­li­za an­giel­skie­go, ja­kim po­słu­gi­wał się Za­moy­ski, wska­zy­wa­ła, iż nie sta­no­wił on jego ję­zy­ka oj­czy­ste­go. Cie­ka­we, jak szczel­ny jest ten filtr re­tro. - To po­dob­nie jak Wiel­ka Loża - rze­kłu pry­mar­nym de la Ro­che. - Trzy na­raz i wszyst­ko spa­da, roz­pry­sku­je się w drob­ny mak. Za­moy­ski zi­gno­ro­wał sło­wa Ma­xi­mil­lia­nu, spo­glą­dał obo­jęt­nie, gło­wa ani drgnę­ła, nie po­ru­szy­ły się oczy. Ana­li­zer be­ha­wio­ru nie miał wąt­pli­wo­ści: Za­moy­ski nie usły­szał nic ze słów Ma­xi­mil­lia­nu, SI ocen­zu­ro­wa­ła. Bied­ny pół­trup, żyje w XXI wie­ku. - Po­noć jest pan ko­smo­nau­tą. - A tak, tak. - Tym ra­zem za­re­ago­wał. - Ko­smo­nau­tą. By­łem. - Wy­krzy­wił się do­bro­dusz­nie. - Mi­siu za­ko­piań­ski. Chce się pan sfo­to­gra­fo­wać? - Nie, dzię­ku­ję. Miał pan ja­kieś cie­ka­we przy­go­dy? - Słu­cham? - mruk­nął roz­tar­gnio­ny Za­moy­ski. Już bo­wiem na czym in­nym sku­piał swą uwa­gę - za­wie­sił wzrok po­nad ra­mie­niem pry­mar­nej de la Ro­cheu, na wy­so­ko­ści zam­ko­wych blan­ków. - W ko­smo­sie - cią­gnę­łu pho­ebe gład­kim, ni­skim gło­sem, ob­ra­ca­jąc ku męż­czyź­nie tu­łów i prze­chy­la­jąc gło­wę. - Przy­da­rzy­ło się panu coś cie­ka­we­go? Wie pan, lu­dzie róż­ne rze­czy opo­wia­da­ją... - A tak, tak. Coś cie­ka­we­go. Na pew­no. Po­cie­rał o sie­bie ner­wo­wo wnę­trza wiel­kich dło­ni. Czy to jest jego ory­gi­nal­ny fe­no­typ, czy też prze­ska­lo­wa­no go do współ­cze­snych wa­run­ków? Zresz­tą czy na­praw­dę był Ada­mem Za­moy­skim? Wszyst­ko spro­wa­dza­ło się do ar­bi­tral­nych de­cy­zji. Wy­bra­no mu za­tem cia­ło o wy­so­ko­ści me­tra i dzie­więć­dzie­się­ciu pię­ciu cen­ty­me­trów i dzię­ki temu był te­raz wzro­stu śred­nie­go. Pry­mar­na Ma­xi­mil­lia­nu mia­ła jego spo­co­ną twarz na wy­cią­gnię­cie ręki. Ja­sno­błę­kit­ne oczy Za­moy­skie­go ce­lo­wa­ły tuż obok. Na Po­lach pho­ebeu py­ta­nia mno­ży­ły się ni­czym go­rą­ca kul­tu­ra bak­te­ryj­na. Czy do­bór wie­ku i rzeź­ba fe­no­ty­pu wskrze­szeń­ca były przy­pad­ko­we, czy też wy­ni­ka­ły ze ska­nu jego mó­zgu sprzed re­kon­struk­cji? Czy Gno­sis dys­po­nu­je do­dat­ko­wy­mi, nie­ujaw­nia­ny­mi in­for­ma­cja­mi o wy­pra­wie ,,Wolsz­cza­na"? W ja­kim celu Ju­das wpu­ścił tę ofia­rę mię­dzy go­ści we­sel­nych? Ob­li­cze miał Za­moy­ski po­bruż­dżo­ne głę­bo­ki­mi zmarszcz­ka­mi, brwi zgo­ła n