Nie prosiliśmy o skrzydła

Nie prosiliśmy o skrzydła pokazuje nam, jak ciężko jest pogodzić macierzyństwo z codziennymi zadaniami, z pracą zawodową. Uzmysławia też, jak wygląda życie bardzo młodej matki. Letty, która była bardzo dobrą uczennicą, w momencie gdy zachodzi w ciąże zaprzepaszcza swoje plany związane z nauką, zakańcza dobrze rokujący związek (nie mówiąc partnerowi o ciąży, by nie zakłócić jego nauki) i zaczyna pracę zawodową by przekazywać pieniądze na wychowywanie dzieci. Choć świetnie się zapowiada, jej błędy młodości, niewłaściwie podejmowane decyzje i szereg zdarzeń sprawia, że jest w miejscu w którym jest, a macierzyństwa uczy się dopiero kilkanaście lat po urodzeniu pierwszego dziecka.

"Nie prosiliśmy o skrzydła" Vanessa Diffenbaugh
Vanessa Diffenbaugh zachwyciła mnie swoją debiutancką powieścią "Sekretny język kwiatów", dlatego z ogromną przyjemnością sięgnęłam po drugą w dorobku literackim książkę amerykańskiej pisarki. Niech nikogo nie zmyli sielankowa okładka powieści, bo "Nie prosiliśmy o skrzydła" nie jest lekką, łatwą i przyjemną w odbiorze książką, zwłaszcza że autorka porusza w niej temat macierzyństwa daleko odbiegającego od ideału, opowiada również o problemach, z którymi borykają się nielegalni imigranci.
Letty jest matką nastoletniego Alexa i sześcioletniej Luny. Kobieta nie potrafi odnaleźć się w roli matki i obowiązki związane z wychowaniem dzieci spycha na swoją matkę. Letty jest młodą, inteligentną osobą, która mocno pogubiła się w życiu i zaprzepaściła wiele szans, by to życie wyglądało zupełnie inaczej, popełniła szereg błędów i podjęła mnóstwo złych decyzji. Kocha swoje dzieci, ale nie potrafi okazać im miłości, boi się odpowiedzialności i odczuwa paniczny strach, ilekroć babcia rodzeństwa zapowiada powrót do Meksyku. Przeraża ją wizja pukającej do drzwi opieki społecznej, która będzie chciała odebrać dzieci, bo Letty jest przekonana, że nie nadaje się na matkę. W końcu staje się to, co i tak prędzej, czy później musiało się wydarzyć, ukochana babcia Alexa i Luny wraca do Meksyku. Bycie samotną matką nie jest komfortową sytuacją, ale Letty postanawia zrobić wszystko, by sprostać zadaniu i przede wszystkim wreszcie stać się matką, bo doskonale wie, że zawiodła nie tylko swoje dzieci, zawiodła wszystkich, siebie również. "Nie prosiliśmy o skrzydła" to także powieść poruszająca problem nielegalnej imigracji i muszę przyznać, że autorce udało się w bardzo obrazowy sposób pokazać, jaka przepaść dzieli nielegalnych imigrantów od pełnoprawnych obywateli Stanów Zjednoczonych. To jest życie w ciągłym strachu przed deportacją i kłopotami finansowymi, okazuje się, że "american dream" bywa sloganem i często boleśnie trzeba się o tym przekonać...

Vanessa Diffenbaugh napisała bardzo sugestywną powieść, prozę o dużym ładunku emocjonalnym, demaskującą obraz amerykańskiego społeczeństwa i skupiającą się wokół trudnego, bo często zbyt wczesnego macierzyństwa. To bardzo aktualna i ważna książka, ale też ciepła i wzruszająca historia o budowaniu rodziny, naprawianiu relacji i szukaniu szczęścia, które czasem jest na wyciągniecie ręki. To wreszcie powieść o złych i dobrych momentach w życiu każdego z nas, trudnych wyborach, niezrealizowanych marzeniach i nadziei na lepszą na przyszłość.
Często sprawdzianem dla pisarza jest druga książka, wtedy okazuje się, czy świetnie przyjęty debiut nie był tylko i wyłącznie jednorazowym sukcesem. Vanessa Diffenbough nową powieścią potwierdza, że "Sekretny język kwiatów" nie był przypadkiem, bo "Nie prosiliśmy o skrzydła" to kolejna bardzo udana książka amerykańskiej pisarki.

Dominika Ławicka
...

"Nie prosiliśmy o skrzydła" Vanessy Diffenbaugh to powieść, która wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu do samego końca.

Główną bohaterkę, Letty, poznajemy w krytycznym dla niej momencie, gdy musi sama poradzić sobie nie tylko z pracą, ale i z opieką nad synem i córką. Wcześniej dziećmi zajmowali się jej rodzice, jednak kiedy zdecydowali się na stałe wrócić z San Francisco do Meksyku, młoda kobieta postawiona została przed faktem dokonanym.
Letty nagle musi sprostać zadaniom, które wcześniej dla niej nie istniały. Z dnia na dzień codzienne obowiązki domowe i rodzinne urastają w oczach kobiety do rangi niewyobrażalnych wyzwań. Jak bowiem pogodzić wyczerpującą pracę w lotniskowej restauracji z opieką nad wrażliwym nastolatkiem i jego małą, potrzebującą ciepła siostrzyczką, którzy tęsknią za czułymi dziadkami? Jak związać koniec z końcem, jeśli w dodatku marzy się o lepszej szkole dla syna? Jak wyrwać się z biednej dzielnicy, by dać życiową szansę sobie i swoim pociechom?
Te pytania spędzają sen z powiek zapracowanej Letty. Jakby tego było mało, w jej życiu nagle pojawiają się dwaj mężczyźni, którzy wprowadzają dodatkowy chaos i niepokój.
Gdy wydaje się, że młoda kobieta znalazła wyjście z trudnej sytuacji, nagle wszystko zaczyna się jeszcze bardziej komplikować?

Śledzenie codziennych perypetii młodej matki jest interesujące i pełne emocji. Nie mniej wrażeń dostarczają czytelnikowi fragmenty skupiające się na przeżyciach dwójki dzieci ? wyjątkowo uzdolnionego Alexa i jego niesfornej siostrzyczki, Luny.

Autorce udało się w przekonujący sposób ukazać współczesne realia życia meksykańskich emigrantów, którzy marzą o lepszym jutrze dla siebie i swoich bliskich, jednak ? nawet w przypadku legalnego pobytu w Stanach Zjednoczonych ? wciąż narażeni są na dyskryminację, lekceważenie i wykorzystywanie w pracy. Walka o prawo do godnego życia jest jednym z naczelnych tematów najnowszej powieści Vanessy Diffenbaugh.

?Nie prosiliśmy o skrzydła? to również powieść o miłości, przyjaźni i rodzinnych więzach, które mogą dać człowiekowi szczęście, ale nie przychodzą same, wymagają poświęceń i wyrzeczeń, stawiają wymagania i nieraz przynoszą rozczarowania.
To także wzruszająca historia dojrzewania do odpowiedzialnego macierzyństwa, na co nigdy nie jest za późno.

Całość napisana jest lekko, nie znaczy to jednak, że treść i problematyka są błahe. Wręcz przeciwnie ? autorce udało się w naturalny sposób połączyć finezyjny styl z powagą i dramatyzmem opisywanych zdarzeń oraz przeżyć wewnętrznych bohaterów. To na pewno jeden z największych atutów powieści, którą polecam z czystym sumieniem.
BEATA IGIELSKA