Nie odkładaj życia na później

i, więc nie tędy droga! - Nie ma zmiany bez zmiany! Albert Einstein powiedział, że szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów. - Nie zadręczaj się. Życie uwielbia robić miłe niespodzianki! - Jeśli nie wiesz, co zrobić, zrób to, co możesz zrobić najlepszego. - Doświadczenie uczy, że niczego nie uczy[2]. - Nie warto zamykać umysłu nawet na to, co wydaje się mało prawdopodobne (Według zasad fizyki trzmiel nie powinien latać ;-). - Uśmiechaj się częściej. Świat lubi ludzi, którzy lubią świat. - Najmocniejszą walutą jest miłość. Mam nadzieję, czytelniku, że nie poprzestaniesz na tej garstce inspiracji, lecz wybierzesz się ze mną dalej. Zaczynamy! CZĘŚĆ 1 Rozdział 1 Codzienność, czyli rodzaje chaosu Codzienność staje się w końcu niewidzialna. Rushdie Salman Bardzo odpowiada mi koncepcja, że mądrość życiowa lub wręcz oświecenie, to tylko umiejętność uporządkowania rzeczywistości oraz świadomego wybierania, co ma do niej przynależeć. Oczywiście nie chodzi tu jedynie o wyrzucenie dziurawych skarpetek i kupienie pojemników na sól i cukier. Chodzi o emocje, którym dajemy zielone lub czerwone światło, o ludzi, z którymi tworzymy relacje i towarzyszące temu motywacje, o wybór celów i metod, jakimi posługujemy się, realizując je. Dlatego też chcę wam zaproponować rodzaj emocjonalnego detoksu, oczyszczenie życia z tego wszystkiego, co jest w nim zbędne, co je utrudnia, psuje, zakłóca. Są to przyzwyczajenia, schematy, ograniczające przekonania, źle skierowana aktywność i zaniechania. Zakładam też, że nasze bezpośrednie otoczenie jest odbiciem naszych stanów wewnętrznych. Jeśli w naszym wnętrzu panuje coś w rodzaju bałaganu, to znajduje on odzwierciedlenie w sposobie, w jaki żyjemy na co dzień. Dlatego zacznijmy od tego, co nas otacza, co stanowi naszą życiową przestrzeń. Jej organizacja, rytm dnia codziennego ma znaczenie i wpływ na poczucie wolności oraz wewnętrznej siły. Kiedy przyglądam się błędom, momentom zagubienia własnym oraz cudzym, to dochodzę do wniosku, że spora część z nich jest efektem chaosu. Chaos wkrada się w nasze życie całkiem niepostrzeżenie. W moim przypadku przybierał on kiedyś formę zagubienia wśród nadmiaru przedmiotów. Uwielbiałam kupować ubrania i w pewnym momencie stałam się posiadaczką nadmiernej ich liczby. Zdarzało mi się rezygnować z poszukiwań powiedzmy konkretnego T-shirtu, z poczuciem, że gdzieś tam jest w przepastnej szafie, ale nie mam pojęcia, jak do niego dotrzeć. Chaos zaczął rządzić. Gubienie okularów, kluczyków do samochodu, dokumentów i innych przedmiotów stało się moją codziennością. Do rodzinnych anegdot na stałe weszła historia, jak to pewnego poranka, zasiadając do pisania, zauważyłam nieobecność bardzo ważnych notatek na swoim biurku. Zaczęłam przetrząsać wszystkie miejsca, do których moje kartki mogły zawędrować, ale bez rezultatu. Wtedy pojawiła się przerażająca myśl, że wylądowały niechcący w koszu na śmieci! (Zauważacie tę narrację? Mogły zawędrować... Wylądowały w Niechcący? To znaczy, że ja nie mam z tym nic wspólnego?). Co gorsza, zawartość kosza została już poprzedniego dnia wyniesiona przeze mnie do zewnętrznego kontenera. Jedyny pozytywny aspekt to fakt, że to mój własny kontener, o ile grzebanie w nim może stać się przez to dużo przyjemniejsze. Na tym jednak nie koniec historii. Gdy wyszłam na zewnątrz w kapciach i szlafroku, aby zdążyć przed śmieciarką, i udało mi się wyciągnąć z pojemnika upragnione kartki (były tam!), niespodziewanie zerwał się wiatr, który wytrącił mi je z ręki. Niewiele myśląc, pognałam za nimi i wybiegłam na ulicę. Udało mi się dopaść upragnioną zdobycz dopiero po przebiegnięciu dystansu kilkuset metrów, jak już wiecie w kapciach i tak dalej. dla postronnych obserwatorów musiało to być naprawdę zabawne. Kiedy wróciłam do domu ze swoją zdobyczą, pojawiła się refleksja: przedmioty żyją w moim otoczeniu własnym życiem. Ja zaś jestem w niektórych momentach nieobecna. Zachowuję się niczym bezmyślny automat. Jeśli tak właśnie będę postępować nadal, któregoś dnia mogę zrobić coś nieodwracalnego, co będzie miało wpływ na całe moje życie. Gdy dzieje się coś dramatycznego, zwykle przychodzi do nas jasna i czytelna myśl. Wiemy, czego nie należało robić czy też, co robić było trzeba. Ale czy każda wiadomość do nas musi być pisana drukowanymi literami, żebyśmy byli łaskawi ją przeczytać? * * * koniec darmowego fragmentu zapraszamy do zakupu pełnej wersji [1] Tom Oneil, Siła małych celów. [2] Giovanni Guareschi, włoski pisarz i satyryk. MUZA SA ul. Sienna 73 00-833 Warszawa tel. +4822 6211775 e-mail: Dział zamówień: +4822 6286360 Księgarnia internetowa: Wersja elektroniczna: MAGRAF , Bydgoszcz