Nie ma innej ciemności

Sarah Hilary po raz kolejny podbiła moje serce. W zeszłym roku nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona pojawiła się na rynku wydawniczym druga powieść tej fenomenalnej pisarki ?Nie ma innej ciemności?. Od pierwszych stron autorka wprowadziła mnie do swojego świata pełnych intryg, manipulacji, tajemniczości oraz wydarzeń, które niejednokrotnie spowodowały wzrost ciśnienia. Umiejętność stworzenia portretu psychologicznego, który niejeden pisarz kryminałów mógłby wziąć na warsztat, zasługuje na ogromne uznanie. W obydwu powieściach są to osoby ze stanami maniakalno-depresyjnymi, które nie potrafią odnaleźć się w otaczającym ich świecie, a co za tym idzie następują traumatyczne przeżycia, które są konsekwencją tragicznych wydarzeń. Sarah Hillary jak znakomity iluzjonista potrafi przedstawić Czytelnikowi obraz, w którym nie wiemy, co jest prawdą a co fałszem. Finał powieści to szczyt góry lodowej, który mamy pokonać aby odkryć prawdę. Prawdę, która dla mnie była niesamowitym zaskoczeniem. I oto właśnie chodzi w literaturze tego gatunku, aby koniec powieści pozostał w nas długo po przeczytaniu.

Po lekturze ?Nie ma innej ciemności? Sarah Hilary utwierdziła mnie w przekonaniu, iż dobrze napisany kryminał to kryminał, w którym obok głównego wątku kryminalnego musi pojawić się także wątek poboczny ? obyczajowy. Nie może on jednak być przysłowiowym frontmanem w powieści. Ten element, w tego typu literaturze nie jest najistotniejszy. W powieści ?Nie ma innej ciemności? zachowany jest prawidłowy stosunek. Dzieje głównych bohaterów nie są tym wiodącym elementem. Tworzą one natomiast doskonałe tło dla całej powieści. Porównując powieści Hillary do powieści Camilli Läckberg ta zależność jest niestety zachwiana. Brnąc coraz dalej w książki Läckberg miałem odczucie, iż nie jest już to powieść kryminalna a raczej powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Nie twierdzę, że jest to źle skonstruowana seria książek, aczkolwiek zabrakło mi w niej czegoś, co by mnie przekonało w 100%. Poczułem niedosyt.

Hilary w sposób ekspresyjny potrafiła przedstawić losy głównych bohaterów. Marnie Rome i jej wydarzenia z przeszłości, które już na zawsze zmieniły jej światopogląd, okazały się doskonałym wątkiem w powieści. Trauma z dzieciństwa pozostawiła swoje ślady do dnia dzisiejszego. Zastanawiam się, dlaczego w takim razie podjęła tak w gruncie rzeczy niebezpieczną pracę. Myślę, iż jest to pewne antidotum na to co stało się w przeszłości. Praca stała się dla niej środkiem mobilizującym do wszelkiego rodzaju działania. Szeroki wachlarz wykonywanych zadań stał się motorem, podczas którego myślenie o rzeczach bolących zostało ?wyłączone?. Czy detektyw Rome odetnie się od makabrycznych wydarzeń? Czy pokona duchy przeszłości?

?Nie ma innej ciemności? polecam każdemu a na pewno Czytelnikom, którzy lubują się w tej dziedzinie literatury. Będziecie zadowoleni. Sarah Hilary potrafi zorganizować czas, nam Czytelnikom. Tworzy niesamowitą atmosferę. Wymusza momentami abstrakcyjne myślenie. Kto lubi zagadki kryminalne ten i polubi pióro Hilary. Literatura pełna dynamizmu. Nawet nie zwrócicie uwagi jak 532 strony przeczytacie w dwie noce.

Wiele razy zastanawiałam się nad tym, co kieruje naszym zachowaniem: rozum, hormony, rozsądek, a może wychowanie? Sarah Hilary pokazuje nam labirynty ludzkiej psychiki i prowadzi przez nie aż do zaskakującego zakończenia książki. Po drodze czeka na nas jednak mnóstwo mrocznych niespodzianek i wiele zwrotów akcji...

Komisarz Marnie Rome ma zająć się sprawą zamordowanych chłopców, znalezionych w zapomnianym bunkrze.
Dzieci, w towarzystwie zabawek i zamkniętych puszek z jedzeniem, leżały tam już od paru lat i umarły mocno się do siebie tuląc z przerażenia. Dlaczego jednak nikt ich nie szukał? Ta sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana, niż się wydaje, a we wszystko są zamieszane świetnie zarysowane postacie: urocza rodzinka, która znalazła bunkier, wścibski dziennikarz związany przeszłością z Marnie, kolekcjoner zabawek, rozgoryczony nastolatek i parę innych osób, w tym brat pani komisarz.

Parokrotnie czułam zimny dreszcz przerażenia, jednak nie potrafiłam przerwać lektury. Akcja pędzi bowiem na złamanie karku i wciąga od pierwszych stron... Wydarzenia obserwujemy z perspektywy policji, ale również przebywających w szpitalu psychiatrycznym kobiet, przez co tajemnice mrocznego Londynu mnożą się ze strony na stronę...

Książka jest mroczna, nieprzewidywalna i znów łamie stereotypy, udowadniając, że świat nie jest czarno-biały. Najbardziej przerażające jest to, że sytuacje opisane w książce mogły się wydarzyć naprawdę... Jestem pewna, że jak już zaczniecie czytać, nie będziecie się mogli oderwać!